2020-08-29 | Crea bea

 

Welke nu

Wanneer je net als ons zoveel samen loopt en veelal ergens in het midden afspreekt, wordt de soep steeds dunner wat rondwandelingen betreft. Na enig zoeken wordt het dan ook geen rondje vandaag, maar ééntje van A naar B. A is station Lievelde en de B is in dit geval van Borculo (hoe simpel kan het zijn 😉). Brigitte keurt alles eerder deze afgelopen week al goed (zo'n makkelijk type 😊) wanneer ik haar de link van onze Trage Tocht doorapp. Als ze mij oppikt op het eindpunt om 08:30 uur biecht ze eerlijk op dat ze ietwat van het zogenaamde padje was daar ze pas vanochtend bij vertrek begreep dat we van A naar B lopen in plaats van een rondje. Tja BB hé, altijd lachen, hoe vroeg het ook is 😀. 

 

Gelukkig zijn de vakanties weer voorbij en de wegenbouwers weer aan het werk en dat leidt dus tot een omleiding. Maar wat zijn we blij met de technologie die Google maps, kaarten of welke andere routeapp dan ook heet, en ook wij vinden dan het beginpunt. We starten dus bij station Lichtenvoorde-Groenlo in Lievelde en vanaf het station gaat het parallel langs het spoor en al snel verder over de onverharde weg. Het is fijn wandelweer, nog lekker fris met zo'n 13℃, klein windje en bewolking, maar wel prima voor de bermuda en het vest. De zon piept af en toe langs de wolken en dat is het moment voor ons om weer van alles te fotograferen, zo ook onszelf, u kent ze wel, de selfies! Wanneer we de plaatselijke naamborden van/aan de fietspaden tegenkomen, slingeren wij ons eromheen, lachen vriendelijk tegen het wormpje van de Apple en weer is er een momentje vastgelegd. Herinneringen moet je tenslotte zelf maken. De eekhoorn was me net ff te snel af, of ik hem/haar te traag, om ook daar een leuk plaatje van te schieten. Dan maar weer de schapen en koeien, die roepen ons al toe van verre. 

Van de ene zandweg over naar een klein asfaltweggetje. We groeten de plaatselijke boerenbevolking die bie de trekkers en de onmeunig grote apparaat'n een sigaretje staan te roken i.p.v. te arbeiten, laten een bankje links liggen, mag nog niet van BB, die vervolgens even verderop naar de grond duikt voor één hele struik bloeiende heide. Wanneer er een plas water nadert oppert ze dat ze (weer) over water kan lopen en ook dat moment moet vastgelegd worden. Net als de selfie die daarop volgt van onze voetstappen. Hiermee is dan ook de titel van deze blog geboren, dit ook n.a.v. van mijn vanochtend eerder geplaatste fotocollage op Facebook. En zo zie je, zo'n wandeling brengt werkelijk al het creatieve in ons naar boven 😂😂.

Eenmaal de Groenloseweg overgestoken komen we weer op bekender terrein, althans voor Brigitte, bij mij valt de zandkorrel pas ruim halverwege wanneer het fietspad steeds lager komt te liggen van het zandpad met de Slinge aan rechterzijde. Zo zie je maar hoe anders de natuur en z'n omgeving zijn in een ander jaargetijde (of is 't toch iets persoonlijks, ligt 't aan mij 😶😊?). Het gaat verder over de brug, aan de andere zijde van de Slinge, en na de bocht wacht ons een fijn lunchplekje met bank. We lezen snel het infobord en ontdoen onze kleine vrienden van brood, eiermuffins en thee. Middenin onze relaxmodus komen de paarden ons tegemoet lopen in tegenovergelegen weide, groeten wij menige passerende fietsers en praten we even bij over onze camino van volgend jaar. Een fijn en bemoedigend gesprek was het, want stel, voor het geval dat, worst-case senario, dan mag ik mee met BB als as in haar wandelstok. Lief hé, laat ze elke stap een beetje mij achter op de camino. Hoe creatief wil je het hebben 😁? En de zon begint te schijnen......🌞😎

Al fotograferend lopen we verder langs weides, maïs en de Slinge. Wanneer Brigitte een doorwaadplaats rechts ontdekt ratelen al haar creatieve grijze hersencellen en dien ik met de zelfontspanner een foto te maken van 't water en onze prachtige benen 😍. Oké... even creatief denken, kleine vriend op z'n rug, Appletje er bovenop..... smile..... oké nog een keer opnieuw.... opnieuw..... nog een keer....... Het resultaat is fantastisch en de dag is weer een kwartier verder en m'n mascara verdwenen.

We vervolgen ons pad, lopen nu tevens enkele km's Trekvogelpad en gaan op de herrie af die crossbaan heet. We blijven even staan kijken naar de boys die over de heuvels springen en proberen ze vast te leggen op de gevoelige plaat. Dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn met een klein cameraatje. Wanneer we even verderop opener veld bereiken zien we een grote dreigende donkere wolk aankomen en hopen maar dat ie zich van ons af keert.

 

We steken weer de Slinge over, zoveelste fotomomentje, selfies van voeten op de brug, in het water etc. etc. etc. en lopen een prachtige bomenlaan in. De bladeren ruizen steeds harder aan de bomen en wanneer wij een mooi doorkijkje hebben op het naastgelegen weiland met koeien zien we dat de donkere dreigende wolken van eerder hier de sluizen hebben geopend. Lachend stappen we verder, beschermd door het dichte bladerdek boven ons. Halverwege gaan we met een Trekvogelpatter even in gesprek, want aan zijn rugzak te zien, trekt hij na vandaag en morgen nog wel een paar dagen verder. Oh wat benijd ik hem 😍. Eenmaal weer op asfalt gaat het langs De Waterster. Een in het bos verscholen natuurgebied met een stervormige vijver. Een klein stukje lopen we het pad in en lezen wat er geschreven staat op de gedenksteen. Na deze geschiedenisles gaat het aan de overzijde van de Beltrumseweg verder, klein omweggetje maken we over zandpaden om even later de laatst genoemde weg verderop weer over te steken. Wandelen kan zoveel korter..... maar  wij lopen elke meter!

Aan het einde van de Schooldijk betreden we het asfalt van Borculo en bewonderen we de kwekerij met de prachtige herfstkleuren bloemen strak in rijen. De Najaars-Keukenhof in de Achterhoek. Het einde van deze tocht nadert, maar we lassen de gezelligste pauzeplek van Borculo en omgeving in, naast de bushalte aan de doorgaande weg bij de rondweg N315. Brigittes beentjes moeten duidelijk weer even wennen aan zoveel kilometers en na een kwartiertje rust en wat goede zuivel staan we krakend en piepend op om onze enkeltjes nog even los te gooien. Via het centrum gaat het naar de AH waar de Panda staat. Bijna 22 km op onze teller, moe maar voldaan, en alweer druk doende om een volgende tocht te plannen. 

Brigitte, top gedaan. Dat na een maand van vakantie, Lyme, pillen, werken en hitte, chapeau! Je bent je BB dubbel en dwars waard! Bedankt ook voor de lol en alle creativiteit vandaag.

Bedankt Albert

2020-08-15 | Gooi de sluizen maar open

 Nieuwe normaal

Vorige week, trouwens de gehele afgelopen week, niet gewandeld wegens de hoge temperaturen en mijn te drukke agenda, maar vandaag moet het echt gebeuren, warm, warmer of warmst, heet, heter of heetst, ik ga, en vroeg ook! 05:00 uur schiet mijn Apple in de stress van de wekker. Die is zulke tijden echt niet gewend van mij, maar ik sta in één soepele beweging 😂 naast mijn bed, want als ik er dan toch uit moet..... Goed, tas bepakt en bezakt, gaan, op naar het bezoekerscentrum Veluwezoom. De zon 🌞 komt op om 06:19 uur heb ik uitgevogeld en dat wordt mijn starttijd. Hoe mooi is het om de zonsopgang boven de prachtig paarse heidevelden te aanschouwen?

Zonsopkomst Veluwezoom 😏

Wanneer ik de P van het Nationale Park oprijd wordt het mij al snel duidelijk dat met mij ook andere medemensen op het vroege-opstaan-idee zijn gekomen. Gezien de temperatuur geef ik ze groot gelijk, want bij een fijne 20℃ ga ik van start om vandaag een route van 14.2 km te lopen die ik al geruime tijd in mijn Guru heb staan. De nodige kilometers door en over de Posbank heb ik al eens bewandeld, maar vandaag gaat het de hele andere kant op, met een grote omweg naar Rozendaal. Langs De Deel en De Ruif gaat het even verderop links het bos in, klimmetje omhoog en het zweet naar beneden. Direct krijg ik al een mooi doorkijkje op een weide met schapen, waarvan er enkele met bellen om hun nek rondstruinen om zo de overige ooien muzikaal te wekken. Mijn weg gaat links verder over de Holleweg, samen met mijn eerste kletsmeneer die, met in iedere hand een flesje water, stevig de pas erin heeft. En aan de zweetplekken op z'n poloshirt te zien heeft ie al wat liters verloren ook. 

Het eerste vroeg-uit-de-veren-vakantiegezin neemt een afslag verder links, een stelletje met hond loopt nog ver voor me uit en ik struin in zeer rustig tempo over het pad, fotograaf alles wat paars, boom, lucht en nevel is, terwijl het pad beetje bij beetje heel voorzichtig iets klimt. Ik had me verheugd op een mooie zonsopkomst, maar die tijd is inmiddels verstreken en het is duidelijk dat luie Everdina het voorlopig nog niet van de nevel gaat winnen. Desalniettemin is het er niet minder mooi om!
De zandbak is af en toe zo mul dat ik het naastgelegen platgelopen pad kies en da's dan weer goed voor wat ochtendgymnastiek-oefeningen om onder de laaghangende takken van de bomen door te komen. Wanneer ik de IJslandse paarden even later op de heuvel tref blijf ik even staan genieten. Ongestoord en in alle rust, totaal niet gehinderd door mijn aanwezigheid, zoeken ze hun ontbijt bij elkaar. 

 

Na een stuk naald- en loofbomenbos kom ik in opener gebied met prachtig bloeiende heide om me heen. De ondergrond is prettig lopen, stevig verhard zandpad. Ondertussen knip ik al wandelend de nodige plaatjes met mijn camera en Apple. Blijven drukken/knippen, is er vast wel één bij die goed lukt is mijn motto! Wanneer ik schuin links achter mij getrappel hoor, zoiets als een mini pony met korte pootjes en hoeven, kijk ik om (met Apple in de hand) en zie een moeder Everzwijn met haar kroost razend snel voorbij rennen. Snel druk ik op video, dit is toch te gek (!), allereerste keer dat ik ze in levende lijve tegenkom, cadeautje toch?! Het jonge gezin verdwijnt even verderop het bos in en ik heb het nakijken. Prachtig! Minder leuk momentje volgt, ik heb de knop van Apple niet hard genoeg aangetikt, dus niks video. Heb ik weer 😖. Maar ach....... 

Het Rozendaalse Veld volgt. Tevens hondenlosloopgebied. Hier groet ik baas en hond in diverse groottes en formaten. Rechts van mij de zandverstuiving met in de verte heuvels begroeid met heide en bomen, geheel gehuld in een waas van nevel. Helaas gaat deze route nu niet langs de Signaal Imbosch, dan was het uitzicht vast adembenemend geweest met dit weer. Die komt nu wel bovenaan mijn wandellijstje te staan!
De volgende afslag gaat het linksaf en kies ik voor het asfalt, fietspad. Ik heb een bankje op Guru gespot en besluit daar even van de rust, de thee en het uitzicht te genieten. Maar soms valt iets tegen...... Het uitzicht was een parkeerplaats, dat wist ik, maar één vol met auto's (heb er zeker 20 geteld), ze gaan en komen, met net zoveel, zo niet nog meer viervoeters. Ik settel mij op een picknickbankje onder wat bomen, gebruik mijn komo tegen het vochtige hout en aanschouw wat hier gebeurd, of juist niet. 

Na enkele pogingen om ook nog een mooi fotootje te schieten van de boomkruipers, roodborstjes en koolmeesjes om mij heen, geef ik het op. Ik pak in, lees nog even het infobord op de P, tevens kringloopwinkel wat diverse kledingstukken en gele laarsjes betreft, en verdwijn aan de overzijde weer het bos in. Een hardloopgroep van zo'n 10 á 12 man in strak zwarte shirtjes loopt elkaar lekker van de nodige aerosolen te voorzien en zo ook mij 😟. Vrolijk betreed ik even later een prachtige laan achter de Rosendealse begraafplaats langs. Als je dan toch ergens moet liggen 🙃. De Oranje-Rie luid al het moois wat Rozendaal te bieden heeft in, gevolgd door het Kasteel Rosendael. Ik loop het grasveld voor de grote vijver op, maak wat fotootjes en geniet even van het uitzicht. Dit wordt een volgend uitje met mijn wederhelft op een vrije zondag binnenkort.

Ik steek Rozendaal over en ga verder langs de oude openbare school, Torck school, waar ik even naar binnen gluur. Prachtig karakteristiek gebouw in ere hersteld. Het kleine asfaltweggetje klimt verder omhoog en op de top staat het prachtig statige oude hoofdonderwijzershuis Heuveloord (Anno 1850-1875). Toen had een leraar het zo slecht nog niet!
Ik daal weer iets, loop om een theekransje van hondenbezitters heen en stijg gelijk weer om onderlangs de Koningsberg mijn pad te zoeken. Even neem ik de verkeerde afslag, stukje weer omhoog en rechts...... en doorrrrr....  Via wat bospaadjes, langs weides met ingepakte paarden die lekker aan een hangende hooizak staat te vreten, kom ik even in de bewoonde wereld om snel weer het Rozendaalse Veld in te verdwijnen. Net nu ik het bos in ga heeft de zon het gewonnen van de nevel en de wolken en de temperatuur stijgt in rap tempo. 

 

Wat ook stijgt ben ik, rustig kleine stukjes en soms zelfs met kleine pasjes. Het is geen weer om snel te doen vandaag, alleen de zweetstroom omlaag heeft dat tempo te pakken. In de Beekhuizer Bossen gaat het eveneens omhoog. Ik word zelfs gepasseerd door een hardloopdame die moeiteloos omhoog sprint, strak in pak, zonder één druppel zweet te bekennen. Wanneer ik haar odeur opsnuif weet ik zeker dat ze echt net gestart is, want zo ruik ik waarschijnlijk al lang niet meer! Vandaag heb ik trouwens de nodige douchegeurtjes wel weer geroken van alle passanten. Zo rook ik ook vanochtend vroeg tussen 05:10 en 07:00 uur 😀.
Ik stijg, hijg en zweet nog even verder en bij gebrek aan een bankje (zelfs Guru vind er geen) eigen ik mij de ongemaakte picknickset toe die boomstam heet. Achter mij een afgrond, dus relax Jo, geen gekke dingen doen!

Na de rust, lunch en opdroog-pauze gaat het verder door prachtige uitgeholde lanen door het Nationaal park Veluwe. In het bos is het heerlijk vertoeven, warm en zweet dat wel, maar de schaduw is zeer aangenaam en het is prima te doen. Sommige varens hier hebben het een stuk zwaarder, die zijn zelfs geel verkleurd van de dorst neem ik aan. Mijn pad gaat verder door opener veld, zandpad, wat bomen en wat heide. Wanneer ook de beschutting van de bomen tot het verleden behoort wordt het tijd voor mijn zonnebril en realiseer ik me dat ik ongemerkt de nevel ergens heb achtergelaten deze ochtend. Grappig toch, gaat zo langs je heen 😏. En zo draai ik een pad in dat gelijk begint met stijgen en wel dusdanig dat ik met m'n tong op 't derde knoopsgat en m'n neus zowat op m'n schoenen omhoog hijg. Niet veel later bedenk ik me al vloekend dat het grootste nadeel van wandelen zonder mijn wandelnichtje BB is dat ik voorop loop en niemand mij dus waarschuwt voor dode laaghangende takken. Dus kras op de kop!

Twee wandelende dames met stokken worstelen zich eveneens naar de top van 73 mtr en nemen plaats op de bank aldaar, ik ga verder, het einde is niet ver meer. Heuvels als Stikke Trui en Dassenberg achter mij latend kom ik bij Landgoed Heuven aan. Het is duidelijk dat het einde in zicht is, de menigte vakantiegangers neemt elke meter toe. Bij de Brasserie Veluwezoom is tevens een speeltuin en daar is één en al reuring. Van alle kanten komen mensen, jong, oud, klein, groot, wandelaars, fietsers en spellende kinderen, alle vakantiegangers zijn hier verzameld lijkt het wel.
Na de bocht om de oude bosschuur komt de P weer in zicht. Deze keer is het "zoeken" naar de Panda, zo veel pk's zijn er vandaag bijgekomen. Zelfs het naastgelegen weiland staat in het teken van parkeren en recreëren. En het stopt zo te zien ook nog niet, want het loopt lekker door richting bezoekerscentrum, horeca en speeltuin.

 

Ik heb het gered, 15 km door een prachtig afwisselend gebied. Begon de dag nevelig met een heerlijk 20℃ op de meter en toch redelijk wat mede wandelaars op het vroege tijdstip, nu, enkele uren later, inmiddels 26℃ en drijfnat van het zweet, de sluizen stonden werkelijk open, wordt het snel verkassen geblazen, Jolanda Home, there were the toilets (en douche) are!

Wat de titel betreft, nieuwe normaal; 

• Nee, een wekker af laten lopen om 05:00 uur is niet mijn nieuwe normaal, maar was wel errug prettig lopen en na de eerste meter was ik al blij dat ik ben opgestaan. 
• Nee, zoveel mensen als ik vandaag heb gezien die de regels aan hun laars lappen, mag nooit normaal worden (voor nu tenminste zolang er Covid-19 heerst).
• Ja, ik blijf wandelen, da's mijn nieuwe normaal sinds twee jaar en hopelijk ook weer gauw met BB voor nog meer gezelligheid, gein en grappen.
  
  
  

2020-08-01 | Scholtenpad

Hier waren we eerder

Vandaag gaan we officieel één van de acht routes van het Scholtenpad wandelen (eigenlijk zijn het er tien, waarvan twee dagwandelingen). Vele kilometers rondom Aalten, Winterswijk en Bredevoort hebben wij al gelopen, dus zijn wij ook net zo vaak de geel/rode markeringen van het Scholtenpad tegengekomen. Het betreft vandaag een wandeling van Bredevoort naar Winterswijk en dat betekent twee auto's, BB's trekker aan het eind, Panda aan de start, fijn aan de rand van het centrum. Direct krijg ik de kans een mooi fotootje van de plaatselijk kerk op de markt te maken, maar daarvoor is Samsung duidelijk nog niet in the mood, vuls te vrog 😊. En ik snap wel waarom, want wat doe je zonder geheugen 😏? Helaas, zijn brein ligt nog thuis, in de multi-cardreader, dus moet de Apple het vandaag maar alleen doen. Deze tegenslag, zo vroeg in de ochtend, moeten we even verwerken, dus duiken we 20 meter na de start het terras op voor een lekkere cappuccino (zonder gebak, mag niet van BB 😕). 

  

Rustig ontwaakt Winterswijk, de markt staat gereed voor z'n clientèle, de toeristen slenteren wat rond in zomerse outfits, families en vrienden treffen elkaar alhier voor een gezellige ochtend c.q. dag. Met de fijne temperatuur van 22℃ stappen wij onze route weer op en da's ook altijd nog wel een dingetje. Zo lopen we dus de juiste afslag al voorbij en nemen een veel leuker kruip-door-sluip-door-steegje en vervolgen de juiste weg de stad uit. Het mooie aan wandelen op bekend terrein is de herkenning, weten wat er komt, waar wat staat en wie wat wanneer deed of zei of juist niet. Zo verheugen we ons vooruit al op de leuke paadjes, weggetjes, horeca en watermolens die we gaan zien of misschien net niet. Da's de verrassing van deze dag. Wanneer we bij De Gulle Smid belandden is het, op één fietsende dame na, hier nog uitgestorven. De bootjes liggen vrolijk gekleurd in de Boven Slinge op de eerste recreanten te wachten. Wij lopen de brug over, langs de water- en oliemolen, en hebben een lekker tempo te pakken. Dat houden we er ook in, daar Brigitte met regelmaat te kennen geeft nog geen foto's te hoeven maken, want die heeft ze al van een eerder wandeling(en) 😊. Ik daarentegen knip weer aardig om me heen, (goed iets minder dan wel) want het seizoen is nu anders, dus de foto's ook. 

 

Het gaat verder over kleine boerenweggetjes met hier en daar een leuk optrekje met dito uitzicht, maar met weinig leven om de deur. Het merendeel zal vakantie aan het vieren zijn elders in eigen land misschien en al die anderen uit dat "elders" rijdt hier gemotoriseerd ons voorbij, zodat wij met grote regelmaat in de berm belandden om later deze dag ongehavend Bredevoort te bereiken. Tenslotte wil ook ik nog ongeschonden op vakantie naar elders!
We verruilen de weg voor een bospad richting Watermolen Berenschot en gelijk weer herkenning. Zo ook het pad ernaartoe en daar spotten wij ook onze voorlopers, twee echtparen, bepakt en al en met boekje. Ons brein gaat dan gelijk aan het werk om uit te dokteren welke route zij lopen, maar daar komen we vast gauw genoeg achter 😁. 

We steken de weg over naar Berenschot en daar is nog meer leven, fietsers genaamd. Grote met dunne bandjes, kleintjes met dikke banden en alles wat er tussenin zit. En onze voorlopers 😃. Wanneer we de Boven Slinge wederom gepasseerd zijn en blijkt dat onze benen net iets grotere stappen maken dan die van hen, voegen we allen samen tot gelijk-op-lopers. Een gesprek is zo begonnen, ieders route is elk nu duidelijk en voor de komende kilometers blijven we samen lopen en zo wandelen we allen de Bekendelle in. Een prachtig moerasbos met een smal pad dat al kronkelend het water van de Boven Slinge volgt. Veel herkenning weer voor BB en mij, alleen toen lagen er nog planken op het bruggetje en was het pad vrij van bomen en takken. Nu is het wel anders en moet er even stevig gekluund worden tot ons genoegen. Chapeau ook voor de oudere echtparen, ze hebben het toch mooi wel gedaan en ook zij lopen vandaag bijna 20 km! 

We blijven het zandpad volgen, ik voeg me weer bij m'n eigen wandeldinnetje en zo worden wij weer vooroplopers en groeten vriendelijk de postbode, die vanuit z'n combo achteruit de post in de brievenbus deponeert. En wat een geluk, hij lacht en groet vriendelijk naar ons. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt, maar die had toen ook een bromscooter, geen automobiel.
Wanneer wij de ene zandweg voor de andere verruilen en een bankje op ons pad komt, beslist BB dat we die nog even laten voor wat het is, en wanneer wij weer eenzaam en alleen lopen de volgende bank de onze wordt. Niet veel later scheidden de wegen van Scholten en Noaber en zwaaien wij elkaar uit. De volgende bank.... koffie met cake 😀! 

Het gaat verder over zandwegen, de Piet Mondriaan fietsroute, langs akkers, weides en grote Saksische boerderijen. De temperatuur is inmiddels gestegen tot 25℃, maar wel met aldoor een fijn windje en voldoende wolken. Brigitte loopt zelfs warm om af en toe eens een fotootje te maken van alles wat zoal groeit, bloeit en vrolijk gekleurd staat te wezen in de berm. Terwijl het zandpad zich voor ons uitstrekt weet ze ook bijna zeker dat we straks dat ene bankje tegenkomen, daar waar eens de eierschalen op de wind werden meegevoerd. Et voila, ze is net een wandelend stratenboek met grote harde schijf, want het bankje staat er nog steeds. Het enige kleine defect op haar schijf zijn linksen en rechtsen, want ze was ervan overtuigd dat we van de andere kant zouden komen aanlopen 😂. 

De tractor met JanPlezierwagen laten we passeren, unsere Deutsche Fahrradfahrer mit Reifenpanne steken we met een vriendelijk woord een hart onder de riem en zo wandelen we het buitengebied van Winterswijk door. Niet veel later groetten we een markante heer op hoge leeftijd, keurig gekleed in twill broek met een colbert, dat hij misschien ooit gepast heeft toen hij nog vier maten groter was. Zelfs onder zijn stetson hoed kan hij goed verstoppertje spelen. Geweldig! 😀 Wat is de wereld toch kleurrijk, zelfs in beige en bruin gekleed. Het smalle pad wordt breder, de eerste piemelpaddestoel heeft bezoek van enkele oranje aaskevers die fijn staan te piemelen (bedankt Brigitte 😂) en wij belanden op de Henk Krosenbrinkroute. Voor ons geldt dat een infobord nooit voor niets geplaatst is, dus oefenen we ook regelmatig onze Nederlandse taal (nou..... 😄 wij vullen het aan met onze wandeltaal). 

 

Na de lunch, wederom een bekend bankje, gaat het verder over zand. Ditmaal errug mul zand, zand voor peuters in zandbakken, zand zoals in "dit is heel vermoeiend voor mijn voetjes", zand zoals vorige jaar mijn eerste ervaring met het Balloërveld! Tja soms moet je wat hé! Maar ik weet na dit komt asfalt, die boer, dat huis en later een afslag richting bos. De temperatuur is inmiddels iets verder gestegen en met 29℃ begint het zweet wel iets sneller te stromen, zeker wanneer we de bocht nemen en in de luwte lopen. Het bos van Havezathe 't Walfort is dan ook meer dan welkom om weer even iets af te koelen. 
Voor de Keizerbeek, met daarnaast wederom de Boven Slinge, gaat het verder over het schouwpad richting Bredevoort. Nog wat laatste fotomomentjes, één met plaatsnaambord natuurlijk, een selfie op de brug waar wel water onderdoor stroomt (da's tegenwoordig ook een zeldzaamheid, water) en dan nog de nodige van de monumentale pandjes en objecten. 

Met bijna 20 kilometer op de teller arriveren wij op het dorpsplein van het pittoreske dorpje Bredevoort. Mijn lichaam schreeuwt om ijs en wanneer terras Bertram het niet op de kaart heeft staan en wij besluiten de overige horeca af te struinen, draaien we om en staan we oog in oog met IJssalon de Heerlyckheid. Hoe mooi wil je het hebben 😍! Relaxed nemen we plaats op het plein, genietend van onze welverdiende ijsco.
Het was een mooie route, ook al liepen we grotendeels of geheel hetzelfde van ooit, maar dat vonden we van alle voorgaande routes die we hier gelopen hebben ook al. De verrassing zat 'm vandaag in het onverwachte en tegelijkertijd bekende van de plekken die we herkenden, die we wisten dat die zouden komen, linksom of rechtsom. Wie weet gaan we nog voor de overige routes van Scholten, maar dat bekijken we gewoon per keer, per week. 

Volgende week maar weer Brigitte? 😎

2020-07-24 | Alternatieve 4-daagse / Dag 4

Oeps

"Elk nadeel heb zijn voordeel", een citaat dat op mijn lijf is geschreven. 
Vandaag maar eens vroeg beginnen dan ben ik voor de bui hopelijk thuis.
Iets over zevenen, ik parkeer Panda netjes achterwaarts bij de paardenkliniek aan de Hengeloseweg (N316) net voor Vorden. Het wordt niet als het startpunt genoemd van de Vijf Kastelen route, maar ik maak het tot de mijne (puur praktisch, dichtst bij huis). 't Is vroeg, weinig leven nog op de weg en bij de kliniek is alles nog in rustte. 
Ik start GPSOdometer (doet 't altijd) 😀, de wandelapp (deed het al één dag) 😒 en kijk even goed op Guru hoeveel km het moet worden en welk pad ik nu in moet. Ik kies voor links om, dus direct de N316 oversteken, Hilverinkweg in en gaan. Terwijl ik loop klik ik de banden van mijn rugzak dicht, stop mijn Apple in m'n broekzak en wil mijn hand door de lus van mijn camera ..... camera ..... waar .... oeps .... 😲??? 

Heb ik wel nodig!

Tweehonderdeenenveertig meter terug 😐, pak ik de camera van het dak van mijn Panda en kies er nu voor de route dan ook maar rechtsom verder te lopen. De route is 19.9 km volgens de gpx, dus ik moest al 100 meter extra lopen. Gelukt! Dus, elk nadeel ...... 😎
Ik loop langs de kliniek, volg het brede grindpad en wordt al gauw welkom geheten op Landgoed Vorden. Bekend terrein (ach ja, waar niet inmiddels?) o.a. van het Pieterpad, maar ook van andere prachtige routes in en om Vorden. Vorig jaar toen ik hier liep was dit stuk pad afgesloten vanwege Mañana Mañana, maar nu grijp ik mijn kans en leg de voetstappen van de Vrouwen van het Pieterpad vast op de gevoelige SDcard. Het rondje gaat links om het kasteel richting het restaurant 't Kasteelhaantje. Helaas heeft de haan nog niet gekraaid 😏 dus geen koffie. Ik maak mijn brein nog even blij, op dit vroege uur, met de geschreven info die hier gratis en voor niets te lezen is en vertrek richting Wijngoed Kranenburg.

 

Van hier gaat het naar Landgoed De Wientjesvoort. Verstopt achter een hoge haag is het niet mogelijk een echt mooie foto te maken, maar we altijd Google nog 😊. Het gaat rechtsaf, een stukje over het land van de heer en mevrouw des huizes. Wanneer ik het bos verlaat om aan andere zijde van de Wildenborchseweg mijn pad door Grote Veld te vervolgen, kijk ik even goed om me heen, blij verrast dat ik op dit punt de weg passeer die ik al 22 jaar rij als ik naar Twente ga. 
Hier komt ook meer leven in de brouwerij. Een stevig dame (mijn eerste indruk de vrouw des huizes, de boerin herself) is in gesprek met een paar jongvolwassen in overall en met laarzen aan achter op de deel. Er lopen mensen materialen te versjouwen, er staan aanhangers in de berm, het vee 🐄 gaat aan het ontbijt, de taxibuschauffeuse wenst de mensen een fijne dag en beloofd ze later vanmiddag weer op te halen. Ik ben bij Urtica De Vijfsprong. Wat een prachtige plek om te wonen, werken en zorg te krijgen. Hier gaat mijn hart van glimlachen 💚😊!

Mijn route voegt zich weer bij het Pieterpad en Het Enzerinck is in zicht, dus ook mijn rustplek. Hiervoor loop ik door tot achter het prachtig statige landhuis naar grootvaders huisje. De picknickbank geeft uitzicht op de achterzijde van het huis, staat aan de zijde van een weide en aan de rand van het bos. Drie dames passeren verderop het huis en verdwijnen weer tussen de bomen. Ik installeer mezelf, gooi de apps in de rust, dek de tafel en het genieten van de rust kan beginnen, voor even. Een sportief uitziende mevrouw drukt met grote inspanning een oudere meneer voort in een rolstoel, met in hun kielzog een dame op leeftijd, enige ogenblikken later gevolgd door nog drie gepensioneerden. Vanaf het pad roept ze mij toe dat het gedaan is met mijn rust. Even later zitten we met z'n allen aan de picknickset aan de koffie. De sportieve mevrouw is de mooie-dag-begeleidster van het hele stel en gaat vaker met hen hier even wandelen en zitten. Het is me al gauw duidelijk dat niet iedereen van dit gezelschap meer precies in het heden leeft, maar hun verhalen waren een cadeautje voor mij. 

Iets verderop ligt Buitenplaats Den Bramel. Hier nemen het Pieterpad en ik definitief afscheid en wandel ik door naar het omliggende park met bomen groot, groter, grootst. Helaas staan ze er niet allen even florissant bij, maar 't is best indrukwekkend. 
Het zandpad wordt asfalt,  B-weg wordt N319 en niet veel later loop ik Landgoed Hackfort op. Ik groet hier mede-wandelaars, jong, oud, met grote en kleine kids en/of genietend van een picknick op een bankje met de korte beentjes bengelend in de lucht. De koeien in de weide waar het pad door heen loopt, trekken zich weinig tot niets aan van mij en staan gezellig samen geschoold bij het hek waar de uitgang is. Eén enkel exemplaar, nr 9188, staat mij van links aandachtig te observeren met z'n grote donkere ogen, terwijl de overige familieleden ietwat heen en weer schuifelt, draait en zelfs voor mij gaan opstaan uit hun herkauw modus. Ik zie mijn kans schoon....
Wanneer ik parallel loop aan de weg, redelijk beschut en deels onder de overhangende takken van de bomen aan de Hackfortselaan, begint het te regenen. Mijn verstand wint en ik doe mijn kleine vriend z'n regenjas aan (gelukkig heeft ie ‘m altijd bij zich ☔) en ik houdt mijn plu bij de hand voor het geval ik straks in open terrein echt nat word. 

 

Via de achterom-route kom ik bij het mooie Kasteel Hackfort. In de historische moestuin is het een gaan en komen van mensen en aan de geparkeerde fietsen te zien zit de rest op het terras bij het koetshuis of maakt een wandelingetje in het park. Zondag maar eens met mijn wederhelft bezoeken, lijkt mij de moeite waard.
Wanneer ik aan de voorzijde van het kasteel bij het hek beland, wordt mij de kans ontnomen om een mooie foto te maken daar een jonge familie het blijkbaar normaal vindt hun pc hoofdtrekker, met draaiende motor, hier te stallen en zelf rustig wat rond te neuzen. Wanneer de wasserette mevrouw bij het hek moet wezen met haar auto, rijdt meneer iets, goed anderhalve meter, achteruit, maar de parkeerplaats weet ie niet te vinden zo lijkt het 😏. Maar misschien interpreteerde ik de gehele situatie wel totaal verkeerd en wilden ze gewoon bij de familie Van Westerholt op de thee. Ik maak nog even een fotootje van de watermolen, keer me om en vervolg mijn pad in gedachten met het waarom ie daar stond. 

Watermolen van Hackfort

Een klinkerweggetje met hoge eiken volgt (bijna geen rups te bekennen, viel me al eerder op) en het zonnetje laat zich nu voorzichtig zien. Rechts in de weide, voor wat bomen en bosschages, staat iets wat ik niet helemaal helder krijg, zelfs niet nu ik een nieuwe bril heb. Het beweegt heel relaxed en ongestoord steeds iets opzij, naar voren..... Ik fotografeer het maar en eenmaal thuis hoop ik op een onthulling wanneer ik het inzoom. Twee echtpaar fietsers, die mij gelijktijdig passeren, praten heel opgewekt over de ooievaars die in de volgende weide staan te lunchen. Hoor ik mevrouw verbaasd zeggen: "Ooievaars?" Gelukkig stappen ze af om mevrouw de kans te geven alsnog even te kijken, voordat de ambulance gebeld moet worden voor een vallende fietser.

Ik vervolg mijn pad richting de Kattenpol. Hier is het mogelijk om het grootste roofdier van Nederland te spotten, maar daarvoor wordt opvallende kleding afgeraden. Helaas voor mij.
Wanneer ik om een hoekje hier de grond even moet besproeien rijst mij toch de grote vraag: "Durf jij je bekend te maken? Heb jij zoveel ballen en/of tieten? Jij, die overal zijn/haar papieren zakdoekjes laat slingeren? Heb je het hele pakje zakdoekjes kunnen dragen, maar een extra zakje was te zwaar?" 😤😤 Je zakdoekjes heb ik laten liggen, zo ook je bemesting  😣! Met verbijstering loop ik verder, zelfs ik voel schaamte omdat iemand zo met onze natuur durft om te gaan. Te erg ..... te triest ..... 

Geoorloofde mest!

Mijn weg gaat verder richting Delden (alweer zo'n mooi Twents dorp in Gelderland 😀). Via dorpsweggetjes met mooie authentieke boerderijen, velden met maïs inmiddels hoger dan mijn eigen 1.72 mtr, gaat het richting de paardenkliniek en dus mijn eindpunt van vandaag en van deze #alternatievevierdaagse. 
Na dik 20 km zet ik de GPSOdometer stop en al wil ik dat ook met de wandelapp wel doen, als die er niet de brui alweer had aangegeven na mijn rustpauze, toen was ie ineens weer pleitte. Zelfs het totaal in de app is een zooitje 😒. 

Het is mooi geweest, vier prachtige routes in mijn eigen Gelderland, 80+ km bij mijn jaartotaal geteld en maar één blaar gelopen. De pijntjes neem ik daarom wel voor lief. Nu zo lekker douchen en in de rust.
M'n kleine vriend gaat op de achterbank, mijn Apple in de houder aan de sap en de sleutel in het contact, Gas op die lollie en ...... oooohhhhh K...  😮 hekje, OEPS, kon 'm echt niet zien, laag bij de gronds hekje. Ik bekijk ff de schade, trek een splintertje uit Panda en tja..... ik baal ff, maar 't is geschied, ik verander er niks meer aan. Jolanda goes home!

Duidelijk toch?! 

Open eens een link, ter info, voor de gezelligheid of gewoon omdat ik je nieuwsgierig heb gemaakt. Voor mij was het erg leuk om ze erbij te zoeken en zo nog meer te weet te komen van de plek waar ik was, soms heel verrassend, plus ... je wordt er nooit dommer van!

2020-07-23 | Alternatieve 4-daagse / Dag 3

Pandaaaaaa........

Hoe fijn wil je het hebben op een zomerse doordeweekse dag? Lekker wandelen in een prachtig natuurgebied met de fijne temperatuur van 14℃ 's ochtends bij de start tot 24℃ in den middag. Wanneer alle tube's gesmeerd zijn, elke soort tape geplakt is, brengt manlief mij via het eindpunt, daar waar Panda straks op mij staat te wachten, naar het station Dieren vanwaar ik vertrek. Ik loop een OV-stapper/Stationwandeling Laag-Soeren. Bijna 21 km van Dieren naar Brummen en wel voor een deel door de koninklijke bossen van onze Oranjes. Dit gaat weer Genieten met een hoofdletter worden! Helemaal als direct een roodborstje gaat poseren voor de camera (maar ja, ik was weer eens te laat) en even later een ree snel wegsprint verder de bossen in.

 

Al gauw loop ik Landgoed Hof te Dieren in en weet ik waar deze route mij naar toe leidt. Hier was ik reeds eerder, meerdere malen zelfs en vandaag begint het direct met rustig stijgen naar de Carolinaberg om vervolgens via één der paden weer te dalen. Afwisselend gaat het wat hoger, iets lager, verder omhoog en minder omlaag tot 75 meter. Erg fijn om dat direct 's ochtends te doen!
Wanneer ik het Nationale Park Veluwezoom heb bereikt draai ik even een rondje en geniet van de rust en het geluid van natuur. Voordat ik hem daadwerkelijk zie, hoor ik iemand mijn kant op rennen. Niet veel later vraagt hij of ik verdwaald ben daar ik mijn rondje draai. Wanneer ik uitleg waarom ik stil sta verontschuldigd hij zich dat ie praat en rent snel blootvoets verder. Au 😖! 

Mijn route loopt gelijk met een LAW, maar welk? Inmiddels heb ik het uitgeplozen, Maarten van Rossum houdt ook van natuur! Na vele kilometers zonder wandelaars, kom ik hier het eerste stelletje tegen. De zandbak is hier leeggegooid, dus worden we "gedwongen" een hoger gelegen pad te nemen en probeer ik zo corona-proof mogelijk te passeren. Links ligt de mountainbike baan en daar is het nu ook een komen en gaan, rechts ontdek ik grappig "ouderwetse", echte jaren 50/60 bouw vakantiewoningen. 
Het tempo ligt niet erg hoog, maar de minuten tikken rustig door en ik verlang inmiddels naar een bankje, kopje thee en iets om het knaagje van mij maagje te bevredigen. 
Parkeerplaats de Plaghak ligt voor mij en er is genoeg reuring, dus ook vast wel een plekje voor mij. 

Een groep jongens start hun elektrische scooters (geheel geruisloos, lekker) 😊 en vertrekt en dan valt mijn oog op een bankje met rugleuning, dat wordt voor de komende 30 minuten de mijne. Ik settle me, dek "de tafel" laat m'n voeten ff luchten en de zon mijn benen verwarmen en bijkleuren (ja, nog meer, 'k heb nog witte sokken). Hoe fijn is dit? Nou, op de familie na die tot in Dieren te horen waren 😣! Opa en Oma treffen dochter en kleindochters op de P en welke blik herrie er toen open getrokken werd..... Zijn we doof of zo? Is schreeuwen het nieuwe normaal? Zij besluiten ook een wandeling samen te maken en eindelijk vertrekt het hele spul. Even wordt het rustig, even.... Wanneer ik mijn pad vervolg hoor ik hen geruime tijd ver achter mij in de bossen nog schreeuwen met en tegen elkaar 😤. 

Ik loop langs de sprengen en lees me in op het infobord. Water is schaars, zo ook hier. Helaas spot ik geen ijsvogels, maar even later wanneer ik het bosgebied verlaten heb, wel de eerste wasserij. En zo zie je maar, vroeger werd er wel heel goed nagedacht wie wat waar bouwde. 
Een stukje bewoonde wereld volgt, Laag-Soeren. Al gauw kom ik in het buitengebied, fotografeer de 85 jaar oude N.H. kerk en loop verder over Soerense Zand Zuid langs mooie ruime woningen deels verscholen in de bossen. De paardenmeisjes klitten wat bij elkaar bij Stal te Bokkel en één klein meisje heeft haar eerste rijervaring op een grote pony terwijl moeder van verre toekijkt.

 

Ik kriskras wat door bos en bereik het Apeldoorn kanaal. Dit is voor mijn zo'n moment wat me een glimlach bezorgt, omdat ik al 22 jaar de Apeldoornseweg rijd van huis naar Apeldoorn e.o. Zo vaak dit punt gepasseerd ben met de auto, nu steek ik lopend over. Aan de overzijde is een friet/ijs kraam, bankjes en volop vreugde en plezier, maar ik loop nog even door, ik wil de 15 km aantikken eer ik stop. Nog steeds loop ik gelijk op met wit/rode markeringen en hier wordt duidelijk welke dat nu is, het Trekvogelpad. Zo zie je maar, ik loop gelijk alles een stukje! Nu maar hopen dat mijn benenwagen en lijf nog even verder willen, dus misschien toch alvast wat bankjes zoeken op Guru? 
En die staat midden in Hall, om de hoek van een RUSTpunt, voor de school en op een best druk bezochte kruising. De schooljeugd van de laagste klassen crost op bmx-jes voorbij zo het schoolplein op, 

De voeten ietwat gerust, de rugzak ietwat lichter en de pijn gestild, tijd voor de laatste 5, 6 ... km. Tja, hoeveel nog? Ik heb Panda vanochtend in een woonwijk geparkeerd i.p.v. bij het station. Ik was ietwat afgeleid door de verschillende routes die ik in Guru heb staan en dacht dat ik daar het dichtst bij het eindpunt zou staan. Niet dus! Ach ja....... c'est moi 😔. Maar hoe de straat heet waar ik sta 😶???? En als ik het al niet weet, dan hoef ik echt mijn wederhelft niet te vragen, die is topografisch zo goed onderlegd, niet dus 😏!  Zit niets anders op dan te lopen, dus gaan...... en straks maar zoeken!
Ik houdt nog even halt bij de nodige kunst in Hall en bij de kerk verdwijn ik weer richting buitengebied. Een mooi fietspad slingert naar Landgoed Leusveld. 

Via het Hallsepad gaat het naar Broek, maar die laat ik voor wat het is en verdwijn weer in bebost gebied van Landgoed Groot Engelenburg. Twee heren golfers lopen voor mij uit, zij naar de volgende tee, ik aandachtig observerend achter hen aan. Hmmm.... ik zeg maar niks 😏.
De golfbaan maakt plaats voor het kasteel en in een boog loop ik naar de voorzijde en het hek. De twintig kilometer reeds behaald, dus tijd voor de #alternatievevierdaagse 20-km selfie met op de achtergrond..... precies.
Nu wordt het tijd om Guru even zeer serieus te nemen om de meest efficiëntste route naar het centrum van Brummen uit te stippelen. De weg die we vanochtend gereden hebben ga ik maar lopen heb ik mij bedacht. En zo maak ik kennis met de plaatselijke winkeliers en beland bij de muziektent op de markt. Neem de bocht, volg de weg, steek de kruising over en ..... gevonden! 

Tweeëntwintig kilometers op de tellers, ja ook op de wandel.app deze keer 😀. Dus drie keer is scheepsrecht! Vandaag weer genoeg cadeautjes gehad, prachtige vlinders, een ree, bonte specht, boomklevers, koolmezen, roodborstjes, geelgors en alle andere rare vogels die los mogen lopen in dit natuurgebied. Het was een fantastisch mooie route en voor de wandelaars van langere afstanden een echte aanrader! 

Dat was drie, nog één te gaan. En die gaat morgen naar Vorden!