Volgers

dinsdag 28 juni 2022

2022-06-25 | Vraagtekens


Zoek de buizerd

Dikke acht weken geleden scheidde onze wegen, van BB en mij, na het fantastische avontuur Camino Portuguese. Brigitte trok huiswaarts naar Hoaksbarge en haar gezin, mijn bedje stond gelukkig nog in het altijd fijne en oh zo mooie Doetinchem. Beide hadden we even wat tijd nodig voor lichamelijk herstel en ik ook nog voor mijn vakantie naar Aruba natuurlijk (heeeel vervelend  😎). Vanaf begin deze maand stonden mijn voeten weer gelijk met m'n neus de goede kant op en inmiddels wandel ik weer pijnvrij door ons mooie Achterhoek. Tot nu toe merendeels Remi in m'n uppie, enkele maal met m'n jongste kanjer, maar vandaag is ook BB eindelijk weer van de partij. Aan haar dan ook de eer om een route te kiezen en het is Winterswijk geworden, "Het land van de buizerd". 

Bron: Pixabay / Buizerd

Menig DNA spoor hebben wij hier reeds achtergelaten in het verleden, maar deze route hebben wij nog nimmer bewandeld. We startten op bekend terrein, Watermolen Berenschot. Tevens TOPpunt, dus vele mooie wandelingen zijn hier te vinden. Goed, vinden.....🤔
 Denk ik dat ik dagelijks nieuwe vrienden maak¹⁾, BB overtreft weer eens alles. Of toch "waar je mee omgaat......"?²⁾ Ik ben reeds geïnstalleerd op de parkeerplaats, lekker in de schaduw van de gebouwen, klik net m'n Iphone in de selfiestick en heb een beller! 't Is BB, zoekende naar mijn auto, de parkeerplaats, de watermolen en mij! Maar vinden doet ze 't niet. Wanneer ze me heeft uitgelegd waar ze staat dirigeer ik d'r een meter rechtdoor, gelijk weer rechtsaf en ik zwaai d'r toe nu ze op me af rijdt 🙈. Al lachend verwelkomen we elkaar. Het tweede raadsel los ik ook gelijk daarop maar voor d'r op wanneer ik mijn microvezel handdoek van d'r in ontvangst neem. Dacht zij dat wij vandaag ergens de plons in gaan, leg ik d'r uit dat ze deze van mij twee jaar gelee al in bruikleen had voor de Camino die we toen zouden lopen. Ouderdom Brigitte..... iets met gebreken. De stemming zit er gelijk goed in, let's gooooooo 🥾🥾.


We steken de Boven Slinge over en de herinneringen aan eerdere stappen hier worden opgehaald en BB is duidelijk weer back to hier en de bovenkamer is gelukkig weer helder en wakker. We blijven het kronkelende water even volgen. De omgeving is fantastisch, het weer weer geweldig en BB wordt nog blijer wanneer ze in een split second iets oranjes spot op de grond. Het moge duidelijk zijn, die heeft in geen jaren nog een bril nodig!
Met ons zijn ook enkele anderen al in het bos hier te vinden, want we spotten een tas en wat toebehoren aan de waterkant 🤔. Geen mens nog te bekennen, maar eer wij weer een goed verhaal hebben verzonnen hieromtrent toornt er boven de diepe waterkant een donkere bos haar op. Een tweede persoon, een wat forsere man, staat in het water met een vrolijk springende ruwharige teckel spelletjes te doen..... met een dode haas..... Dit spelletje hoort waarschijnlijk bij het leertraject tot speur- cq. jachthond. We laten ze lekker verder oefenen, wij stappen verder door de Bekendelle. 


Citaat: "Bosjes, heggen, beekjes, essen en aan de horizon altijd een boerderij. Wie wandelt door de Achterhoek loopt door een groen mozaïeklandschap. En daartussen slingeren allemaal zandpaden, die bewaakt worden door buizerds." 
Dit is de omschrijving van het Wandelnet en het is exact zo.... op de buizerds na dan. Die waren of nog niet wakker of elders aan het ontbijten of reeds met holiday of simpelweg, en waarschijnlijk de meest reële optie/oorzaak, wij hebben iets te veel geluid bij ons. Misschien zaten zij wel bij Le Garage 't Ros, wij niet, BB is er weer bij, dus doorrrr....... ³⁾ 
Maar al snel komt er een mij bekend geluid van voren ten ore: "Het volgende bankje..... de cake brandt in m'n tas"! BB honger
😊. Een te leuk bankje met wielen wacht ons op. Tafeltje en spelletje erbij, wij gaan in de rust. En voor de fietsers onder jullie, er kan zelfs groene stroom rechtstreeks uit de boom getapt worden. Succes 😁

Bron: Pixabay / Roodborstje

We struinen verder over rustige kleine boerenweggetjes met uitzicht over mooi fris groene weilanden, grote boerderijen en af en toe een schaap en gans of kip.... Wanneer we het wegwijsbord met diverse namen tegemoet treden schieten de herinneringen weer alle kanten op bij het lezen van Bocholtsebaan. Dat was iets met karma en een slippertje van mij. En zo gaat het verder naar het volgende dilemma. De Gulle Smid komt op onze route. Wederom een prachtige machtige mooi plekje met een goed terras en ditto keuken. Ohhhh wat nu? Het brood, de thee en het fruithapje slepen we al 12 km met ons mee in onze beste kleine vriend, maar een goede cappuccino laten wij ook niet graag lopen. We gaan in conclaaf en alleen een plekje in de schaduw kan ons overhalen tot zitten, anders wordt het straks de terrastuin bij Berenschot (is ook leuk!). En laten wij nou mazzel hebben 😀. De setting was weer super, de cappuccino voortreffelijk, de lunch lekker en het proatvolk heel gezellig. En doorr..... nog wel 2 km!


Die laatste twee km zijn ook de moeite van het wandelen waard. Als eerste al de twee watermolens, de Olliemölle en Den Helder. Ik maak nog even rap een videoshotje en snel verder, want BB heeft de pas er weer in en kan nog net mijn route aanwijzingen boven het natuurgeweld van het water hier horen. 
Smalle zand-fietspaden volgen. Wij zoeken af en toe kundig de beste plek in de berm, tussen alles wat stekelt en brand, om alles wat sneller gaat te laten passeren. En zo ook ons proatvolk van het terras, een ouder echtpaar geboren Winterswijkers en thans wonende in Emmen. We zwaaien ze lachend en groetend na. 
We gaan verder door het bos grenzend aan Landgoed Vriezenhuis. Even verderop hebben wij, nou... ik, al eens spannende momenten meegemaakt en Brigitte is niet de beroerdste om dat nogmaals uit te proberen 🙈⁴⁾
. Nu sta ik met mijn foon in de aanslag......
Ongeschonden verlaten we het bos en wanneer we het fietspad willen betreden wachten we ons proatvolk ff op die aan komen fietsen. Hebben we stalkers? Nee, gewoon gezellige mensen die wel van twee kletsen dames houden en helemaal niet te beroerd zijn om info⁵⁾ gratis en voor niets met ons te delen.



Inmiddels is de parking bijna vol en is er heel wat meer leven in de brouwerij dan hedenochtend vroeg. Een ieder geniet van deze heerlijke zomerdag, op de fiets, te voet of tuffend in de Daf! Wij nemen moe maar voldaan afscheid en gaan ieder onze eigen andere kant op. De buizerds kunnen weer tevoorschijn komen, de rust is wedergekeerd en BB's vraagtekens zijn deze km's opgelost. Al moet ze nog wel overdenken wanneer wij de volgende stappen weer samen gaan zetten. Maar dat doet ze maar al te graag!



¹⁾ Lees: mens van een zekere leeftijd die wel eens iets vergeet, ergens niet kan opkomen etc etc etc
²⁾ BB werkt in de zorg met dementerenden.
³⁾  Nog even voor de nieuwkomers: onze taakverdeling is als volgt:
Ik ben van de navigatie (duidelijk en beter toch?
😆), BB van de pauzes, de koffie en het lekkers. 
⁴⁾ Zie de video waar BB over een bruggetje loopt met een losliggende plank. Deze zelfde plank heeft mij een eerdere wandeling tien jaar van m'n leven gekost 🙈.
⁵⁾ Meneer heet ook Berenshot en is niet van de watermolen of het restaurant. Tevens een leuk weetje van de eigenaar van het bovengenoemde landgoed: Die trouwde met een rijke vrouw en zo kon het achterstallige landgoed nieuw leven in geblazen worden.


donderdag 9 juni 2022

2022-06-09 | Hoeveel gelukkiger kan ik nog worden?

 


Eindelijk, daar ga ik weer 😍

Heeeeeeerlijk, weer in m'n pantoffels zonder zere tenen! Nog niet geheel plakband vrij, maar het meeste daarvan is vooral preventief. Het meeste! Want grote teennagel groeit, maar is al net zo traag in voortbewegen als de eigenaresse zelf 🙈. De andere twee overleden nageltjes zijn een stukkie sneller en zelfs al ingekleurd met nagellak, al was daar erg weinig voor nodig. 
Goed, het Camino avontuur van BB en mij was me dit meer dan waard! Mocht je geïnteresseerd zijn in onze Portugese centrale route, download even Polarsteps en zoek ons op. Lijd en geniet met me mee........ ik was net een echte pelgrim 😊. En al was mijn voornemen door te stappen naar het "einde van de wereld", Finisterre ligt er volgend jaar ook nog, dan stap ik (hopelijk) de Camino Del Norte. Het is verslavend 🥾🥾

 

Maar nu heb ik al tijden zin in een rondje en vandaag gaat het er eindelijk en hopelijk pijnloos van komen. Helaas nog niet op nieuwe pantoffeltjes (die die ik gekocht had - Salomon trailschoenen - staan weer bij de Intersport Doetinchem in 't rek, te smal voor mijn brede voetjes 😊), daarvoor moet ik nog even verder neuzen, zoeken en passen. Dus op m'n vertrouwde Meindl's gaat het naar ons mooie Kasteel Slangenburg. Rustig beginnen, 12 km om er weer even in te komen. Was het weerbericht er gister nog van overtuigd dat het vandaag een erg vochtige dag zou worden, vanmorgen waren de weergoden totaal de andere kant op geslagen en blijft het droog volgens de voorspellingen. M'n kleine vriend hangt te poppelen aan z'n haak en is in rap tempo gevuld met: reserve sokken, thermoskan, brood, Camelbak, snelle jelle, plastic regenponcho, reserve oplaadsnoertjes en 't EHBO tasje (tape, wandelwol, schaar, rennies, paracetamol...). De selfiestick niet vergeten..... en hop, daar ga ik! 


Slangenburg is me wel bekend na 24 jaar Achterhoekse te zijn, maar ik blijf het hier geweldig vinden. Het is sinds enige tijd weer mijn eerste wandeling in de natuur (hier in Nederland) waar alles fris groen kleurt in vele tinten. De grond is vochtig, de paden hier en daar nog echt drassig van de regen van gister. De geur....... lekkerrrrrrrrr....... 😊 Ik laat het kasteel achter me trek verder de bossen in. En ik ben niet alleen...... heel veel muggen houden mij geniepig in de gaten en vliegen neuriënd en op veilige afstand met me mee. Bij elke stop om een videoshoot of foto te maken word ik aangevallen op elke plek waar mooi Arubaans¹⁾ bruin vel glanst. En da's best veel, want ik loop in skirt en polo en heb heel veel lichaam 😖. Normaliter vallen ze mijn mede-wandelaars wel aan (lees: BB, mijn buf of wederhelft), maar nu bij gebrek aan beter, storten ze zich massaal op mij 😕. Het loopt tegen lunchtijd, maar mijn boterham en thee blijven waar ze zijn, ik ga nergens in de rust, geen trek om als hoofdmenu te fungeren voor deze monsters. 


En ik ben ze kwijtgeraakt! Jippie, zou je denken 😕. Net wanneer ik het ene bospad verlaat om gelijk rechts de volgende te nemen voel ik een druppel...... echt? Ja.... druppel..... druppel.... druppel, druppel, druppel, meerdere druppels samen heet bui, maar dat maal 100 heet stortregenbui! En natuurlijk net daar waar ik loop, net daar waar ik dacht: "nog een stukkie, dan gaat alles in 't plastic"²⁾, net daar, ja, daar waar ik wandel. En het was zo niet voorspeld! En heb je wel eens een plastic wegwerpponcho aangedaan met één hand en ook nog in de stromende (❗❕) regen? Wanneer ik m'n rugzak heb ingepakt loopt het water in rivieren van mijn rug, hangt m'n haar in natte slingers om mijn hoofd, enigszins "normaal toonbaar" dankzij mijn hoofdband en is m'n skirt nat van binnen en buiten, incl. m'n schone zakdoek. Gelukkig heb ik de plastic wegwerpponcho nog 🙈. Wat een lol voor negenennegentig cent kan een mens hebben. Na een paar donderklappen klaart het weer weer op en sop ik vrolijk verder, nu in de poncho, nat van binnen en buiten. En zo zie je maar weer, ieder nadeel heb z'n voordeel, geen mug te bekennen.



Helaas niet van lange duur, want eenmaal weer uit het plastic, trekken zij zich er niets van aan dat ik nat ben en komen gelijk weer buurten en zich ermee bemoeien wanneer ik iets wil vastleggen, nuttigen of een propje wandelwol in m'n linker sok om m'n een-na-kleinste bijna nagelloze teen wikkel. Tja...... die raak ik niet meer kwijt ben ik bang. 
Eén moment dacht ik tijdens de stortbui ik neem gelijk de kortste route naar de auto, maar toen 't eenmaal droog was, nam het besluit een andere wending en heb ik de route lekker uitgewandeld. De Slangenburg is een prachtig bosgebied met een uniek lanenstelsel. Overal hoor je 't gekwetter van de nodige vogels in de dichtbegroeide bomen, gekwaak van kikkers en gezoem van libellen bij de poelen. Het is hier geweldig, nog steeds..... na 24 jaar, pijnloze tenen en heel veel muggen en regendruppels! Hoeveel gelukkiger kan ik nog worden?
😍



¹⁾ Oh ja, na mijn Camino ben ik nog even bij mijn jongste zoon op verjaardagsvisite geweest met de fam. Heel vervelend, hij zat toen zomaar in Aruba 😎. Wil je weten hoe het daar was? Dan stuur ik je weer naar Polarsteps..... zo leuk, zo makkelijk, zo handig. Zie je gelijk waar mijn vakantie 😎 met mijn lieftallige wederhelft later dit jaar naar toe gaat.
²⁾ Ohhhhhh ik (lees wij, BB 😉 is al net zo), ben veelal te laat met inpakken, ik (wij) hoop (hopen) altijd dat het wel mee valt met de hoeveelheid water. Dom natuurlijk, "k weet 't.
 

maandag 7 maart 2022

2022-03-04 | Dubbelen


Van de Romeinen naar de klomp'n

Zaterdag 26 februari 2022

Ergens lang geleden liep ik het Romeinse Limespad (aan Duitse zijde) tot Kalkar met nog zo'n 14-15 km te gaan tot aan de eindstreep in het eeuwenoude Xanten. Maar deze zaterdag ga ik deze route auf deutscher Seite afmaken, want mijn lieftallige wederhelft helpt mij om op mijn startpunt te komen. Eerst parkeren we mijn Twingo in hartje centrum Xanten en daarna vertrekken we richting Kalkar. Ergens aan de grote weg ben ik toen geëindigd en dat wordt dus nu mijn startpunt. Samen met Guru zoek ik onze weg ernaar toe en wordt ik even later gedumpt naast de weg. Het is iets voor half tien, fantastisch zonnig koud weer, iets onder nul en ik steek de weg over en mijn laatste etappe Deutschland hat angefangen. Ik groet die Dame der Tierartzpraxis die net de deur opgegooid om de dag te beginnen. In traag tempo loop ik verder en een ietwat vreemd gevoel settelt zich in mij, een gevoel van........ herkenning 🤔. Wanneer ik die Weihnachtsbäume Gärtner zie weet ik de oorzaak van mijn vreemde gevoel, hier was ik eerder, dit stuk heb ik reeds gelopen. Oh oh........ heb ik weer...... Lang verhaal kort: de eerste dikke 7.5 km loop ik dus voor de tweede maal en daarmee probeer ik mij mentaal in te stellen op een wandeling van zo'n 22 km vandaag 🙈.


Terwijl de km's onder mijn voeten doorgaan bedenk ik me wat de reden is dat ik me zo vergist heb in mijn startpunt. Het was niet eens in me opgekomen om het even te checken, na te zien op de foto's of in mijn blog van toen. Leeftijd? Tjonge jonge Jo, 't moet nie gekker worden nie. Maar ja, ik loop hier wel en mijn auto staat in Xanten dus zal er gestapt moeten worden.... dus doorrrrr....... Wanneer ik de 10 km heb aangetikt staat er net een fijn bankje op mij te wachten en bestudeer ik samen met Guru de gpx nog even en probeer zo goed wie möglich de exacte nog te bewandelende km's te berekenen. 
De route is mooi en afwisselend, boerenweggetjes en bospaden met af en toe een klimmetje. Ook im deutschen Wald wird gearbeitet en worden de wandelaars naar een ander pad gedirigeerd zonder te weten waarom. En als mij iets niet duidelijk is.......... gewoon de gpx route volgen, alles negeren! Niet veel later banjer ik gewoon door, over de boomstammetjes en takken van grote naaldbomen, langs een richel waar t.z.t. een beter pad moet komen te liggen. 't Is Samstag, die Arbeiter sind frei en ik piep ongestoord tussen de rot-wei
ße Absperrbänder door. De weg wordt weer beter begaanbaar en ik klim het Uedemer Hochwald in. 

 

De beentjes moeten zich aardig inspannen om over m'n te kleine longen nog maar te zwijgen. De hond die zojuist nog in m'n kielzog liep sprint me voorbij en niet veel later begrüße ich seinen Besitzer. Ik hijg nog maar even uit en draai een rondje om mijn as om op adem te komen. Eenmaal weer auf flacher bospad komen twee ältere Wanderdamen van rechts op me aflopen. Eén der dames heeft duidelijk de leiding en stapt parmantig op me af met de vraag in glattes gutes deutsch of ik wel bereik heb wijzend op mijn Apple. Samen speuren we Guru af naar Villa Reichswald, daar waar haar auto geparkeerd staat. Hier trennen sich unsere Wege en stappen we ieder in ons eigen tempo richting daß Ende des Wald. Menig auto staat hier op de P van bovengenoemde villa. Ik check mijn gelopen km's en zie dat 't al aardig opschiet, dik 18. Ik besluit hier in de rust te gaan en mijn kleine vriend ietwat te legen en me nogmaals, en nu nog secuurder, op de afstand in Guru te storten. Oeps...... ik moet nog zo'n 8 km
😲. Snel hap ik mijn lunch weg, pak de handel weer in, incl. m'n nu toch wel ietwat warmgelopen hak, en besluit over een uur weer een bakkie thee te doen. 


De route gaat langs/over de heuvels van waar ooit eens de Boxteler Bahn liep. Met regelmaat staat er een infobord aan de kant waar ik de geschiedenis van dit spoor tot mij neem. Dit onderbreekt het eeuwige malen in m'n hoofd een beetje, want ik kan er nog steeds niet over uit dat ik me zooooo vergist heb 🙈
. Maar ja, wat doe ik daar nu aan? De ene gedachten maakt plaats voor de andere, mooiere, fijnere, de camino die in april voor mij en BB van start gaat. Ook daar weten wij straks niet exact de km's die we gaan wandelen per dag, ook daar kunnen we voor een volle albergues komen te staan en moeten we door naar de volgende ...... of de volgende ........ 
Nach einer Stunde komt er toevallig een bankje op mijn pad, heerlijk in het zonnetje met uitzicht over velden. Zeit für Tee! Ik groet de Einheimische, Radfahrer und Wanderer en zet de laatste km's in. Het Archäologischer Park Xanten laat ik links liggen en na wat fotomomentjes loop ik onder de Eulentum door naar de Klever Tor. Xanten ligt aan mijn voeten. In de mooie oude binnenstad geniet menigeen van des schönen Wetters, Gefolge und freien Tag. Net even buiten het centrum staat Twingo mij toe te shinen in der Sonne. Mijn pad is bewandeld, helemaal door tot hier in Xanten. Dik 27 km op de teller, een nieuw record voor mezelf. Trots rijdt ik terug naar huis, moe maar voldaan, mit einem breiten Lächeln auf meinem Gesicht en met een geweldige zonsondergang. En zo heeft ieder nadeel z'n voordeel, anders was ik niet zo laat meer onderweg geweest en had ik deze gemist
😎.



Vrijdag 4 maart 2022

Vandaag gaan de spreekwoordelijke klomp'n an, want Brigitte heeft het verzoeknummer ingediend om het Reckense Markepad te lopen. En dat nog wel op de verjaardag van haar dochter, dus er is gebak 😍! Vandaag niet voor onderweg, maar gelijk te beginnen aan de keukentafel in het feesthuis met een heerlijk bakkie koffie erbij. Verjaardag wordt er in Huize BB pas later deze zomer gevierd, dus trekken wij er vandaag samen nog even op uit. Het startpunt in Rekken is zo gevonden, gewoon doorrijden tot de grens en starten maar. Gelijk met ons verlaat ook een ouder echtpaar de P en beslist BB dat wij dus de tegenovergestelde richting oplopen dan zij. En zo geschiedde dat wij op deze frisse vrijdagochtend in het stralende zonnetje de Berkel en Duitsland tegemoet lopen. Elf mooie km's natuurschoon door het buitengebied van Rekken, door weides, over schouwpaden en kleine rustige landweggetjes. En met een beetje mazzel gaan we nog een kraanvogel zien ook, want anderen hebben ze gespot, dus waarom wij niet?! 


Na wat Duitse kilometers gaat het weer verder op Hollandse bodem richting het Natuurreservaat Rekken. Al klepperend stapt BB verder en ik volg gedwee. Deze taakverdeling hanteren we vandaag ff strak, BB is de voorloper en pauze-regelaar, maar moet ook de klompenbordjes zoeken en dient ons de juiste richting op te dirigeren. Ik wil van al deze zware taken verschoond blijven vandaag, daar het de laatste wandelingen ietwat anders liep dan het lopen moest 🙈. Goed, soms gaan we even in overleg, BB met mij en ik met de klompenpad-app en dan komen we vandaag uit bij het pontje! En denk je dat wandelen geen kracht kost....... nou...... kijk zelf maar! Maar we did it, ook met een halve rechter. Eenmaal aan de andere zijde en na wat verwarring welke kant 't op moet gaan (ik heb me er toch maar weer ff mee bemoeid) ◀️▶️ slenteren we verder op zoek naar een bankje. En die staat er, zomaar met een fantastisch uitzicht over water, riet en al wat daarbij hoort. Maar helaas, geen kraanvogel te bekennen. Wel wat pk's in verschillende kleuren en formaten. Nieuwsgierig komt de kleinste op ons afstappen en houdt m'n rugzak strak in het vizier. BB besluit en beslist, doorlopen, anders gaat onze lunch in het verkeerde bekkie. 


Even is er hoop op rust wanneer we de zandvang Berkelstuw naderen, maar helaas, geen bank en nog steeds geen kraanvogel te bekennen dus doorrrrr.... verder naar het zonnige Rekken en de Antoniuskerk. En is er een kerk, dan is er ook een trappetje en in dit geval zelfs nog beter, een bankje met wederom een geweldig uitzicht. Ditmaal over het roerige leven van wat hier zoal om de kerk gebeurd. Op één enkele fietser na is het hier uitgestorven, stil en rustig. Alle reuring komt van onszelf nu de Bacardifles geleegd is en wanneer de lunch richting ons verteringskanaal kruipt zetten wij de benenwagen weer im Schwung 
en trekken verder door deze vrolijke omgeving over schouwpaden, smalle bruggetjes met opstapjes, zand- en bospaden. Het einde komt in zicht, einde van deze route, niet van ons geklepperrrrrrrr.......... Zou dat de reden zijn dat geen kraanvogel zich heeft laten zien 🤔😁? Ach we hebben altijd de geelgors nog 😊! Volgende week gaan we weer samen op stap, dan op zoek naar de flamingo's


zondag 13 februari 2022

2022-02-12 | Kleurenblind

Vandaag is rood 🙈

Fijn hé, lekker dichtbij huis aan de wandel. Iphone helemaal in z'n nopjes nu ie pas om 07:30 uur alarm hoeft te slaan, rugzak fijn uitgeslapen, Camelbak lekker lang droog gebleven en ook ikzelf happy, want 't is maar 13 min. rijden naar het beginpunt. Dat laatste is nog wel een dingetje 🤔. Het startpunt is totaal onbekend bij mijn routewegwijsapp Kaarten. Dat ligt ditmaal niet alleen aan mij, want als ik Brigitte de weg had laten kiezen was mijn startpunt bijna 40 min. verderop geweest. En vind daar maar eens de Trage Tocht Hettenheuvel terug 😏! De GPX route heb ik vanochtend nogmaals gedownload, voor de zekerheid, want als ik naar mijn Guru kijk en al die gekleurde lijntjes zie, ben ik er niet heel erg van overtuigd de juiste te hebben en of het wel de meest recentste versie is.......? Ja, er veranderd nog wel eens een punt in een route vanwege drek, blub of welke andere reden of obstakel dan ook. Om wat orde in mijn gekleurde lijntjes Guru te brengen verwijder ik reeds oudere toegevoegde routes en wijzig deze route van blauw in rood, zodat ie maar goed opvalt. En zo krijg ik het startpunt goed in 't vizier en samen met mijn diepvries Twingo gaat het richting Zeddam. De ochtend ontwaakt prachtig met een koud vaag zonnetje dat d'r uiterste best doet tussen de sluierwolken door. Vlak voordat ik Zeddam bereik sluit BB zich aan met haar PC-Hoofdtrekker en daarmee rust weer alle verantwoording van de juiste startplek vinden op mijn schouders. Doe je goed BB 😍!


Wij starten net iets verderop dan beschreven, daar waar het goed parkeren is, en vanwaar we zo de route oplopen. De St-Oswalduskerk heet ons op ons vertrouwde tijdstip welkom en BB beslist dat we rechtsom gaan vandaag. En zo slenteren wij in kalm tempo het dorp uit en het open veld tegemoet. Het is heerlijk koud, -1℃. Het rijp glinstert als geslepen glassplinters op de rikkepoal'n die langs de weg staan. Flinterdunne laagjes ijs op enkele plasjes water kraken kapot onder onze schoenen. Het is een mooie winterdag. Met volle teugen genieten wij kletsend het Zeddamerbos in en spannen we de kuiten aan wanneer het gaat heuvelen. BB heeft altijd de leiding op zo’n dag, ik volg en dirigeer haar samen met onze beste vriend Guru de juiste richting op. Even komen enkele routes samen in Guru en kleurt het zwart, rood en oranje op mijn scherm. Hier staan nl al meerdere voetstappen van mij, maar ook Pieterpad-stappen van BB. We volgen het oranje en klimmen de heuvel op in gestaag tempo. Mijn longen protesteren luid, maar BB beslist wanneer ze een uithijgmoment verdienen
😐. Als we een uitkijkpunt spotten en bestijgen om heel in de verte mijn huis te zoeken kan ik ff op adem komen. Pffff toch de crosstrainer maar weer op de komende weken. 


Goed, we dalen weer en smokkelen een klein stukje van de oranje route af door 't voor het zwart van het Pieterpad te verruilen, om uiteindelijk op hetzelfde punt te belanden. En zo lopen we het bos uit en opener veld in. Het winterse plaatje is er dan meteen één uit een boek van Anton Pieck en we maken een paar mooie plaatjes (al zeggen we ‘t zelf). We gebruiken zelfs mijn handige selfiestick. Hij heeft z’n pootjes gespreid om ons, met zelfontspanner, leuk vast te leggen. Na enige tijd en wat overleg zijn we het er over eens dat de 10 seconden wel voorbij  zijn ...... toch.... 🤔🤔 En doorrrrr….. richting het Natuur Theater. Of niet…….🤔🤔? Iets in mij zegt me dat de korenmolen wel heel dichtbij is nu. Stukkie verderop, twee hoekjes om, staan onze bolides. Hmmmm…. Ik gooi dit probleem gelijk maar in de groep en samen speuren wij Guru af op mijn Iphone. Niet lang heb ik nodig om te zien waar 't fout is gegaan........ 't is duidelijk, ik ben kleuren- en/of stekeblind, blond of eenvoudigweg KI (kunstmatig intelligent 😊)! Hier hadden we helemaal niet moeten staan, laat staan wandelen 🙈! Ik ben de kluts¹⁾ totaal kwijtgeraakt onderweg, want we staan op een oranje route (en al enige tijd ook) terwijl we toch echt op de rode zijn begonnen. Gelijk begint mijn grijze hersencel in oplossingen te denken en besluiten we de kortste weg te nemen om weer op het rode pad te belandden. Brigitte wuift deze misser gelukkig luchtig weg en geniet nog steeds van deze dag, de reeds gemaakte foto's en mijn gezelschap.

  

Koffietijd! Bijna! Eerst gaan we op speurtocht bij een ietwat modern uitziend gebouw dat mij en Guru totaal onbekend voorkomt. Wanneer ik zie dat Vitens de eigenaar is valt bij mij het welbekende kwartje en vertel ik BB wat ik weet van het water en de heuvels van hier. Na dit culturele uitje nemen we plaats op een bankje dat mooi fonkelt van de rijp. De komo, muts en Buff houdt onze derrieres wel warm, de rest doet de warme chocolademelk met rum wel. En niet te vergeten....... met chocoladetulband overgoten met roze fondant en afgewerkt met roze hartjes. Zie wel dat BB niet boos op me is
😊. En wanneer we de route weer voorzetten en ze gelijk de omgeving afspeurt en geel/oranje ziet, weet ik 't helemaal zeker.
Een paar stappen verder betreden we weer de rode Hettenheuvel-route. Vanaf nu maken we eens onze "eigen route", want als we aansluiten op rood dan wordt het wel een hele lange dag. Ik leidt ons via het Bergherbos naar hogere gebieden, op naar de Rijsberg (76 mtr boven NAP), klimmen dus! Wanneer we onderweg een ijzer sculptuur zien staan laat ik daar mijn wandelsteen achter op een hoopje blad, dat BB zo weet te boetseren dat de muis blijft staan om ook van deze fraaie omgeving te kunnen genieten. Onderwijl geef ik nog wat geschiedenisles en kunnen mijn longetjes wat op adem komen. Op naar de Keurvorstenheuvel (82 mtr boven NAP)! Want mocht je nu denken dat we ons er nu met een Jantje van Leiden vanaf maken, echt niet! Voor straf wordt er nog meer geklommen, gezweet en naar lucht gehapt. En zo heeft ieder nadeel z'n voordeel en bewandelen we de kleinste paadjes van dit magnifieke bos. 


Luie Everdina is inmiddels niet meer lui en geeft de foto's een prachtig blauwe lucht vandaag met enkele sluierwolkjes. Wij dalen verder af en belanden weer op het punt waar de route vanochtend het Zeddamerbos in ging. Daar nemen we nog even rust om van onze lunch te genieten met de reeds lauwe en ietwat gedateerde koffie van BB. Maar ach, ik neem 't d'r maar niet kwalijk dat ie slecht te zuipen is, ik maak ook wel eens een foutje 🙈. We wisselen nog even de laatste nieuwtjes uit uit ons privéleven, ratelen door over ons avontuur van april a.s. en bespreken wat er wel en vooral niet meegaat in onze grote vriend. Dit gesprek zetten we voort, bij mij thuis waar mijn liefhebbende wederhelft reeds wacht, onder het genot van een heerlijk eigengemaakte cappuccino en wederom een stukje hartjes tulband. Het was me m'n dagje c.q. wandeling wel. Maar dit soort onnozelheden geven onze wandelingen altijd een extra kleurtje aan de dag. Vandaag zelfs meerdere, rood, oranje, zwart.......







¹⁾ Probeer het nu ook eens te doen voor een keertje
   Blijf kalm en rustig en goed bij de tijd
   En als 't niet lukt dan probeer je het nog eens
   Pas op voor je kluts, anders raak je 'm kwijt



woensdag 2 februari 2022

2022-02-02 | Echt Achterhoeks


En Hollands 

Het is weer tijd voor een echte route. Echte, daarmee bedoel ik een wandeling die voor mij is uitgestippeld. Want ja, waarom zou ik het zwarte stopgaren of het wiel opnieuw uitvinden als een ander dat reeds voor mij gedaan heeft 😊? De keuze is gevallen op het TopPunt Stroombroek, de Kemnaderoute van iets meer dan 12 km. Sinds geruime tijd wil ik deze route al wandelen, maar het kwam er steeds maar niet van om uiteenlopende redenen. Eén daarvan: betaald parkeren. Ja zeg....... Waarom moet ik Landal Stroombroek spekken? Ik ben tenslot wel een paar uurtjes onderweg en 'k ben een echte Hollandse! Nee, dat doe ik anders, ik parkeer in Braamt zelf, bijna pal aan de route en verleg daarmee eenvoudig mijn startpunt en bespaar weer wat €'s (Wie het kleine niet eert........? Ik moet tenslotte nog naar de camino!).

 

Vandaag een relaxed rondje, maar 12 km en maar 5 km vanaf mijn home en zo besluit ik
dus ook een uurtje later dan normaliter te vertrekken. Ik ga rechtsom en hoef dus niets anders te doen dan de gekleurde voetstappijltjes te volgen. Welke kleur 🙈? Geen idee, vergeten op te slaan, maar ach ik heb mien beste vriend bij me, Guru! Want sinds kort is er ook een gpx bestand (ik had het nooit eerder gezien tenminste en heb ook alleen deze maar gevonden (tot nu toe)) en zo kom ook ik wel op het juiste pad. Ach en met een beetje opletten weet ook ik nu dat ik de rode pijltjes moet volgen. En als ik dit kan.........
Via het Braamtse gat gaat het richting het TopPunt Stroombroek. De rust laat ik hier achter me, de drukte, herrie en het verkeer tegemoet. Op na de A18! Die is van verre al te horen en die blijft me nog lang achtervolgen, maar 't is niet anders, ook wij hier in de Achterhoek hebben verkeer en asfalt nodig.


Zelfs na 24 jaar ingezetene van hier te zijn bewandel ik vandaag paden waar ik het bestaan niet vanaf wist. De één iets gemakkelijker dan de ander en ook iets natter cq. droger, harder of zachter of beter gezegd, gladder en glibberiger dan de ander. Kasteel Kemnade is vanaf droge grond te bewonderen, van verre dan, want 't is particulier en niet voor het "gewone volk" toegankelijk, maar wanneer het de weide in gaat wordt het al gauw geglibber over schouwpaden. De ene nog erger dan de andere, zo erg dat ik me meer dan dankbaar heb geprezen vandaag dat ik het Pieterpad in de zomer van 2019 heb gewandeld en niet nu! De route gaat gedeeltelijk over dezelfde paden, dezelfde grond als toen, maar dan toch echt net ff iets anders. Kortom, menig trailrunnertje slurpt zich hier vast in de blub, modder, Achterhoekse drek! Zelfs mijn hoge Meindl's hebben af en toe moeite om mij bij te benen. 


De schoenen lopen zich hier en daar af en toe ietwat schoner als het over kleine boerenasfaltweggetjes gaat. Ik probeer waar mogelijk ze wat te spoelen in een plas water of af te vegen langs hoge graspollen, maar 't is onbegonnen werk. Na het buurtschap Warm gaat het weer verder met het geglibber over het schouwpad. Nou pad? Het is een compleet modderbad en af en toe als de drek te glad of te diep is kies ik voor de weg gewoon rechtdoor, zo de drek in. Tja, een smerige bokse heb ik toch al, om over m'n schoenen maar te zwijgen! Wanneer ik het laatste modderpad achter me laat banjer ik door het water dat op de betonplaten door de regen van gister redelijke plassen heeft gevormd. De plakken modder onder mijn wandelschoenen zijn breder dan mijn eigen zolen. Veel helpt 't niet. De laatste km's gaan over asfalt en zo hoop ik ze maar ietwat schoner te lopen, want deze komen m'n mooie "nieuwe" bolide niet in. Die is nu nog schoon en dat wens ik zo de komende jaren ook te houden (of toch eens iets vaker door de wasstraat?
🤔). 




Ik ben weer terug in Braamt. Hier gaat het nog even een stukje door het dorp en een nieuwbouwwijk, ja, Braamt breidt uit, en steven ik af richting kerk en tegenwoordig mijn eveneens rode vervoermiddel, maar nu Renault Twingo geheten. De wandelschoenen gaan uit, op de komo (overal handig voor) en voor straf in de kofferbak. Met het middagzonnetje aan de hemel gaat het richting huis, op kousenvoeten, daar is de wasbak, wasmachine en schrobber. Voor straf laat ik de Meindl's een half uurtje dobberen in de gootsteen, die mogen even reddingszwemmen na al dat drekhappen.
Het was weer een heerlijk wandeltripje bij mezelf om de hoek. Begon de dag grijs, grauw en oh zo Hollands, Luie Everdina heeft het ruimschoots goed gemaakt en dat gaf weer vrolijke plaatjes. 





maandag 17 januari 2022

2022-01-15 | Geen weg is onmogelijk


Noch de berg, noch de drek 

Is het zaterdag, dan moet er gewandeld worden, zo ook vorige week en natuurlijk vandaag. Vloog ik vorige week zaterdag uit in m'n uppie naar de Veluwe om een noaberpad in de omgeving van Lunteren te bewandelen, inclusief bergbeklimming 😃, gaat het vandaag totaal de andere kant op en wel back to mien roots, noar Twente en in het goede gezelschap van Brigitte!
Vorige week stond ik voor dag en dauw in het donker ijs te krabben van Panda's ruiten en liep ik in de mooie ochtendgloren Lunteren uit en zo het Lunterse buurtbos in. Met mij waren enkele locals eveneens aan het frisse diepvrieslucht happen. Een prachtige ochtend ontwaakte en een fantastische route heb ik gewandeld. Tevens gaf het mij de gelegenheid om beter bevriend te raken met mijn nieuwe selfiestick met (ieniemini) afstandsbediening. Die laatste had ik voor de zekerheid maar aan een touw vastgeknoopt, want mij zal het niet gebeuren dat ie wegloopt! Korte versie: na een uur was dat ding al leeg en verdween voor de rest van de dag diep in m'n binnenzak. Maar de selfiestick blijkt echt superhandig. Ik maakte foto's en filmpjes op elke en welke hoogte en/of laagte dan ook en wanneer ik ff zonder was, stopte ik de stick achter mijn rugzakgordel en gebruikte 'm als houder voor m'n GPX en Guru.


Zo liep ik 16 mooie km's rond het middelpunt van Nederland, beklom ik hijgend de vuilstort die berg is geworden, excl. de
 uitkijktoren, die was bezet, ach wat jammer 😉🥵, maar mijn te kleine longen stonden al genoeg naar zuurstof te happen en hadden wel wat rust verdient. Later worstelde ik me door een unieke zandbak op reuze formaat, Wekeromse Zandwaar alle peuters van Nederland een prachtdag zouden kunnen beleven. Het was een mooie, afwisselende en heerlijk koude wandeldag. Zeker een route die voor herhaling vatbaar is. 



En dan nu vandaag, Twente ik kom eraan! BB appt me al wanneer ik er bijna ben, ze is naarstig op zoek naar de parkeerplaats. Tja als er én geen P staat én geen auto dan wordt het al lastig voor d'r, dus heeft ze weer geluk dat ik mee ga
😍Samen zoeken we een plekje, op de bijna lege parking, en gaan van start. Rechtsom vandaag, BB heeft 't beslist terwijl we de P achter ons laten en de zandpaden betreden. Ook in deze tijd is het Twentse landschap mooi en afwisselend. We passeren de eeuwenoude bomen van het bos waar de vogeltjes vrolijk fluiten of af en toe lekker aan de klus zijn, aan 't getimmer te horen, heel hoog en onopvallend. Wanneer de Oude Poelsbeek ons pad kruist wagen we de oversteek naar de andere zijde, ongeschonden! Nou kun je denken "Hoezo, bruggetje over, simpel toch?" Nou...... ik heb meerdere spannende momenten reeds op mijn harde schijf opgeslagen van simpele houten bruggetjes oversteken en ik vertik 't om BB bij elkaar te rapen van het lachen! Ik laat d'r dan ook graag voor gaan wanneer het modderpad in modderbad is veranderd. Jullie weten inmiddels dat we ons nooit inlezen in een route, maar vanochtend zag ik toevallig nog een reactie staan bij deze wandeling en dat betrof de hele erg modderige paden (zeker bij punt 5 😦). Daar zou een alternatieve route opgenomen zijn in de beschrijving, maar ja........ wat is punt 5 op de GPX 🤔🤔? Ach...... dit is nog niets vergeleken mijn DMT van vorig jaar mei. Dat was pas veel pratsj, modder, blubber, drek en wij zijn gek op uitdagingen........ dus doorrrrr..... als je tenminste niet vast komt te zitten.


Trage Tocht, de naam zegt het al, traag en dat komt veelal omdat wij nooit opschieten, staan te filmen en/of fotograferen of 't één en ander in ons moeten opnemen, dus het had onze uitvinding kunnen zijn 😊. Maar serieus, de route dankt zijn naam aan Rob en betekent niets meer en minder dan dat je de tijd voor zo'n route moet nemen (ohhh dat lukt ons altijd wel 😊) en dat het grotendeels over onverharde paden gaat. We love it, da's een feit! 
Na een kleine teleurstelling aan BB's zijde, dat ze niet links mag terwijl ze het leuke paadje met allemaal bomen voorbij moet lopen
🙈, slenteren we verder langs authentieke boerderijen, over zand-, bospaden en karresporen naar onze koffiepauzeplek. Het uitzicht is weer mooi en het gezelschap zo nog beter. We laten het roodborstje lekker fluiten en slingeren de benenwagen weer aan, want het lekkers (hopelijk blijft de bakker bestaan) moet weer van de billen gelopen worden.
 

 

We verruilen bospaden voor drek en nog meer blubber, karresporen voor klinkerweggetjes en slingeren verder langs kale glooiende akkers en weilanden om het Havezathe Wegdam heen. Onderwijl kletsen we bij over de afgelopen gebeurtenissen uit ons privéleven en haal ik m'n Twents weer even op. Mocht jij nou niet helemaal begrijpen (ons verstaan) wat je hoort in het filmpje, gewoon overal ff een N achter plakken of het Twentse woordenboek raadplegen
😁. Wie goat nog ff an de stoette voordat we weer het terrein van het kasteel betreden. En daar stuitten wij op een bijzonder langwerpig stenen gebouw¹⁾ met 'n gat d'rin en bijna geheel overwoekerd met klimop. Een blik door 't gat brengt ons niet heel veel dichter bij de oplossing op onze vraag: "Wat is dit?". Wanneer BB de entree heeft gevonden, doch geen bordje kan ontdekken waarop wij misschien het antwoord kunnen vinden, houden we het tot die tijd maar op een wijnkelder of toch een ouderwetse koelkast?


De laatste trage km's gaan om het kasteel. Even wijken wij af van de gebaande paden
🙈 en sluipen we stiekem tussen de rododendrons door richting een elegante dame die mooi wit en stijf staat te wezen met haar slanke ranke hond op een sokkel. Koude bezigheid 🥶. Het geeft een mooi doorkijkje over de waterpartijen en een stukje tuin. Wij werpen vanzelfsprekend ook even een blik op het kasteel zelf nu de poort geopend is. Erve en goed Weldam liggen er mooi bij. Zeker een keer een bezoekje waard!
En het beste moet je natuurlijk altijd voor het laatst bewaren en dus vliegt BB opeens uit de bocht en met 'n snoet'n naar de grond en met 'n kokkert in het gele trilzwammetje. En is er één gezien, dan zijn er vast meeeeeeeerrrrrrrrr........ Met de neus zowat op de drekkige wandelschoenen betreden we de parkeerplaats waar nu menig ander buitenmens de weg ook naartoe heeft gevonden. Weer 13, dit keer, mooie Twentse km's op onze teller. Ik had er wel een ritje van drie kwartier voor over om het BB naar 't zin te maken met een route dichtbij d'r eigen huuske
🏡. Voor wat, hoort wat! Ik wil d'r mee op onze camino tour, anders verdwaal ik misschien wel in m'n uppie in Portugal of Spanje. Al zijn daar de meningen duidelijk verdeeld over
😂😆😂 
of ik dan aan Brigitte wel het juiste en goede stratenboek heb 😂



¹⁾ Niks wijnkelder, maar schuilkelder. Voor meer info: https://www.pa3esy.nl/radar_goor/html/radar_set.html