2020-09-23 | Die Römer

 

Bijna aan het einde

Afgelopen woensdag, 23-09-2020, ben ik eerst met mezelf op stap gegaan naar onze Oosterburen. Daar ligt nl nog een stuk onbewandeld Romeinse Limespad op mij te wachten en ik moet nog in Xanten zien te komen, het eindpunt van deze route. Ik start om 08:30 uur bij het Moritzgrab in Kleve, daar eindigde ik in februari. Direct al een prachtige plek om te beginnen en al wandelend schiet ik wat plaatjes van dit mooie stukje cultuur. Het gaat gelijk ook rustig aan hoger, de ochtendzon piept tussen het nog groene bladerdek door en eenmaal boven, Papenberg, word ik op een prachtig uitzicht getrakteerd. De wolken hangen laag over Kleve, waardoor het een nogal grijs plaatje wordt, ik snuif de vochtige ochtend even op en klim rustig verder het bos in.  

Her en der staan infoborden langs de route en ik neem er de tijd ook voor ze te lezen, al was het alleen al om mijn Deutsch wat op te frissen en überhaupt, 😊 ik heb geen haast vandaag. En wat dat fris betreft, het is perfect wandelweer, 13℃, korte armen, blote benen en m'n vest. Vanochtend stond ik even in twijfel wat de plu betrof, maar ik heb alleen voor mijn regenjack gekozen en die wandelt nu lekker mee onderin mijn kleine vriend.

Eenmaal de overweg gepasseerd blijf ik de Voltaireweg volgen, tevens Pilgerweg. Zal ik direct maar doorlopen dan? Ohhhh...... zo'n zin in. Als iedereen zich nou eens aan alle COVID-regels houdt, gaat het misschien nog snel gebeuren. En zo loop ik met mijn gedachten richting de jagers. Eén zit er in het veld, langs een strook maïs wat reeds gekneusd is, de ander zit op een stoeltje langs het pad stil voor zich uit te kijken met zijn geweer rustend in z'n armen op zijn benen. Bij de derde jager is mijn nieuwsgierigheid zo groot dat ik hem in mijn beste Deutsch anspreche und frage was hier gejagt wird. Nach zwei Sätzen gaan wir weiter in het Nederlands, ja ook Nederlandse jagers komen hier jagen. En wel op vossen, die schijnen uit het maïs te komen wanneer er gekneusd wordt. Even sta ik in het ochtendzonnetje toe te kijken en hoop vurig dat de vossen vanochtend vroeg op pad zijn gegaan, naar oma of opa of gewoon naar de supermarkt. Iets verderop komt de boer op z'n tractor, met naast hem de maïskneuzer, de hoek van het maisveld om en steeds verdwijnt er meer schuilplek voor alle Reinaarts.

 

Via wat slingers gaat het van het ene bos naar het ander aan de overzijde van de doorgaande weg. Voordat ik de oversteek maak check ik buienradar even, want het regent, en niet alleen een klein buitje. Nu baal ik dat mijn plu thuis ligt, jas is nog geen optie, wordt veel te veel zweten weet ik. Dus even denken in oplossingen en van het bladerdek gebruik maken, broodje erbij en "boomplakken". Wanneer het ergste voorbij is, waag ik het erop dat aan de overzijde het bos ook nog goed en dicht begroeid is. En niets is minder waar. De zon komt al snel weer door en dat geeft prachtige plaatjes. Schloss Moyland staat mooi te wezen in de zon en tussen de bomen door maak ik nog wat fotootjes. En zo duurt het lang eer ik am Ende komme waar een bankje auf mich wartet. Voorzichtigheid geboden, want er groeit heel veel stekelig groen herum. Wanneer mijn Apple ook voldoende energie tot zich genomen heeft, pak ik in en vertrek. In de rust is ook mijn besef van brandnetels verdwenen en de komende 600 meter langs het asfalt, waar menige Duitser z'n schwerer rechter Fuss weet te vinden, baal ik al jeukend en brandend voort en probeer mijn vege lijf ongeschonden het volgende bospad in te dirigeren.

Bij de visvijver ga ik even, daar waar het lukt, tussen de bosschage door wat fotootjes maken. Zo ook vom Fahrrad meines Grossvaters, dass auf trockenem ligt te verroesten. Vinden wij het in Nederland al erg met papieren zakdoekjes die menigeen nodig vindt te dumpen in het groen (begrijp überhaupt niet dat je die gebruikt, poes droogt zo ook wel 🐱), hier kunnen ze er helemaal wat van. Niet veel verderop blijkt dat er in Deutschland ruimte genoeg is om illegaal afval te dumpen in de natuur. Die Romiener haben dass wirklich nicht hinterlegt! Zo jammer mensen 😢!

Goed ik laat het maar achter me, kan er nu niks mee, en via kleine landweggetjes verder. De zon straalt, net als de meneer die an der anderen Zeite des Zauns loopt. hier passeer ik militair grondgebied. Na een goed gesprek mit dass Schaf loop ik verderop Kalkar binnen en zoek een leeg bankje in dass Stadtpark met uitzicht op een vijver met fontein. Lunchtijd en natuurlijk weer even een sociaal contactmomentje mit ein deutscher Familienvater die geïnteresseerd vraagt naar meine Wanderung. 

 

Van hier gaat het nicht ins Zentrum der Stadt, maar langs de St. Nicolai Kirche en via wat kleine straatjes richting het oergezellige industriegebied. Snel naar rechts, langs de Gansefarm. Na wat fotootjes gaat het weer wat omhoog, door holle wegen en moet ik nog kleunen ook 😦. Hier en daar ligt een ganz grosser Baum uber der Strecke. Gelukkig staat auf der andere Zeite dieses Weges ein Strassenschild die je waarschuwt. Gelukkig maar!
Het gaat een kleine kilometer lang verder over een breed asfalt fietspad langs de Römerstrasse met aan weerzijden boompjes die al beginnen te kleuren naar herfsttinten. Dit is misschien niet mijn meest favoriete ondergrond en omgeving om te lopen, maar de vergezichten en wolkenluchten waren wel prachtig, toch mooi meegenomen!
Goed, links weer het zandpad op en een beetje omhoog. Mooie holle weg met even later een dito uitzicht tussen de bomen door over het dal. Niet veel later passeer ik een kappelletje, ga nog even bij onze lieve Heer op bezoek, en zo gaan mijn laatste 2 km in. Mijn wederhelft pikt mij hier weer op en da's maar goed ook, want de wolken dreigen dadelijk het één en ander te stortten. 

Achttien kilometer weer op de teller, het einde van het Romeinse Limespad in zicht. Binnenkort, snel, echt..... want wat is het hier mooi!  
Daarna nog vele kilometers te gaan, richting Katwijk aan Zee.