2020-08-15 | Gooi de sluizen maar open

 Nieuwe normaal

Vorige week, trouwens de gehele afgelopen week, niet gewandeld wegens de hoge temperaturen en mijn te drukke agenda, maar vandaag moet het echt gebeuren, warm, warmer of warmst, heet, heter of heetst, ik ga, en vroeg ook! 05:00 uur schiet mijn Apple in de stress van de wekker. Die is zulke tijden echt niet gewend van mij, maar ik sta in één soepele beweging 😂 naast mijn bed, want als ik er dan toch uit moet..... Goed, tas bepakt en bezakt, gaan, op naar het bezoekerscentrum Veluwezoom. De zon 🌞 komt op om 06:19 uur heb ik uitgevogeld en dat wordt mijn starttijd. Hoe mooi is het om de zonsopgang boven de prachtig paarse heidevelden te aanschouwen?

Zonsopkomst Veluwezoom 😏

Wanneer ik de P van het Nationale Park oprijd wordt het mij al snel duidelijk dat met mij ook andere medemensen op het vroege-opstaan-idee zijn gekomen. Gezien de temperatuur geef ik ze groot gelijk, want bij een fijne 20℃ ga ik van start om vandaag een route van 14.2 km te lopen die ik al geruime tijd in mijn Guru heb staan. De nodige kilometers door en over de Posbank heb ik al eens bewandeld, maar vandaag gaat het de hele andere kant op, met een grote omweg naar Rozendaal. Langs De Deel en De Ruif gaat het even verderop links het bos in, klimmetje omhoog en het zweet naar beneden. Direct krijg ik al een mooi doorkijkje op een weide met schapen, waarvan er enkele met bellen om hun nek rondstruinen om zo de overige ooien muzikaal te wekken. Mijn weg gaat links verder over de Holleweg, samen met mijn eerste kletsmeneer die, met in iedere hand een flesje water, stevig de pas erin heeft. En aan de zweetplekken op z'n poloshirt te zien heeft ie al wat liters verloren ook. 

Het eerste vroeg-uit-de-veren-vakantiegezin neemt een afslag verder links, een stelletje met hond loopt nog ver voor me uit en ik struin in zeer rustig tempo over het pad, fotograaf alles wat paars, boom, lucht en nevel is, terwijl het pad beetje bij beetje heel voorzichtig iets klimt. Ik had me verheugd op een mooie zonsopkomst, maar die tijd is inmiddels verstreken en het is duidelijk dat luie Everdina het voorlopig nog niet van de nevel gaat winnen. Desalniettemin is het er niet minder mooi om!
De zandbak is af en toe zo mul dat ik het naastgelegen platgelopen pad kies en da's dan weer goed voor wat ochtendgymnastiek-oefeningen om onder de laaghangende takken van de bomen door te komen. Wanneer ik de IJslandse paarden even later op de heuvel tref blijf ik even staan genieten. Ongestoord en in alle rust, totaal niet gehinderd door mijn aanwezigheid, zoeken ze hun ontbijt bij elkaar. 

 

Na een stuk naald- en loofbomenbos kom ik in opener gebied met prachtig bloeiende heide om me heen. De ondergrond is prettig lopen, stevig verhard zandpad. Ondertussen knip ik al wandelend de nodige plaatjes met mijn camera en Apple. Blijven drukken/knippen, is er vast wel één bij die goed lukt is mijn motto! Wanneer ik schuin links achter mij getrappel hoor, zoiets als een mini pony met korte pootjes en hoeven, kijk ik om (met Apple in de hand) en zie een moeder Everzwijn met haar kroost razend snel voorbij rennen. Snel druk ik op video, dit is toch te gek (!), allereerste keer dat ik ze in levende lijve tegenkom, cadeautje toch?! Het jonge gezin verdwijnt even verderop het bos in en ik heb het nakijken. Prachtig! Minder leuk momentje volgt, ik heb de knop van Apple niet hard genoeg aangetikt, dus niks video. Heb ik weer 😖. Maar ach....... 

Het Rozendaalse Veld volgt. Tevens hondenlosloopgebied. Hier groet ik baas en hond in diverse groottes en formaten. Rechts van mij de zandverstuiving met in de verte heuvels begroeid met heide en bomen, geheel gehuld in een waas van nevel. Helaas gaat deze route nu niet langs de Signaal Imbosch, dan was het uitzicht vast adembenemend geweest met dit weer. Die komt nu wel bovenaan mijn wandellijstje te staan!
De volgende afslag gaat het linksaf en kies ik voor het asfalt, fietspad. Ik heb een bankje op Guru gespot en besluit daar even van de rust, de thee en het uitzicht te genieten. Maar soms valt iets tegen...... Het uitzicht was een parkeerplaats, dat wist ik, maar één vol met auto's (heb er zeker 20 geteld), ze gaan en komen, met net zoveel, zo niet nog meer viervoeters. Ik settel mij op een picknickbankje onder wat bomen, gebruik mijn komo tegen het vochtige hout en aanschouw wat hier gebeurd, of juist niet. 

Na enkele pogingen om ook nog een mooi fotootje te schieten van de boomkruipers, roodborstjes en koolmeesjes om mij heen, geef ik het op. Ik pak in, lees nog even het infobord op de P, tevens kringloopwinkel wat diverse kledingstukken en gele laarsjes betreft, en verdwijn aan de overzijde weer het bos in. Een hardloopgroep van zo'n 10 á 12 man in strak zwarte shirtjes loopt elkaar lekker van de nodige aerosolen te voorzien en zo ook mij 😟. Vrolijk betreed ik even later een prachtige laan achter de Rosendealse begraafplaats langs. Als je dan toch ergens moet liggen 🙃. De Oranje-Rie luid al het moois wat Rozendaal te bieden heeft in, gevolgd door het Kasteel Rosendael. Ik loop het grasveld voor de grote vijver op, maak wat fotootjes en geniet even van het uitzicht. Dit wordt een volgend uitje met mijn wederhelft op een vrije zondag binnenkort.

Ik steek Rozendaal over en ga verder langs de oude openbare school, Torck school, waar ik even naar binnen gluur. Prachtig karakteristiek gebouw in ere hersteld. Het kleine asfaltweggetje klimt verder omhoog en op de top staat het prachtig statige oude hoofdonderwijzershuis Heuveloord (Anno 1850-1875). Toen had een leraar het zo slecht nog niet!
Ik daal weer iets, loop om een theekransje van hondenbezitters heen en stijg gelijk weer om onderlangs de Koningsberg mijn pad te zoeken. Even neem ik de verkeerde afslag, stukje weer omhoog en rechts...... en doorrrrr....  Via wat bospaadjes, langs weides met ingepakte paarden die lekker aan een hangende hooizak staat te vreten, kom ik even in de bewoonde wereld om snel weer het Rozendaalse Veld in te verdwijnen. Net nu ik het bos in ga heeft de zon het gewonnen van de nevel en de wolken en de temperatuur stijgt in rap tempo. 

 

Wat ook stijgt ben ik, rustig kleine stukjes en soms zelfs met kleine pasjes. Het is geen weer om snel te doen vandaag, alleen de zweetstroom omlaag heeft dat tempo te pakken. In de Beekhuizer Bossen gaat het eveneens omhoog. Ik word zelfs gepasseerd door een hardloopdame die moeiteloos omhoog sprint, strak in pak, zonder één druppel zweet te bekennen. Wanneer ik haar odeur opsnuif weet ik zeker dat ze echt net gestart is, want zo ruik ik waarschijnlijk al lang niet meer! Vandaag heb ik trouwens de nodige douchegeurtjes wel weer geroken van alle passanten. Zo rook ik ook vanochtend vroeg tussen 05:10 en 07:00 uur 😀.
Ik stijg, hijg en zweet nog even verder en bij gebrek aan een bankje (zelfs Guru vind er geen) eigen ik mij de ongemaakte picknickset toe die boomstam heet. Achter mij een afgrond, dus relax Jo, geen gekke dingen doen!

Na de rust, lunch en opdroog-pauze gaat het verder door prachtige uitgeholde lanen door het Nationaal park Veluwe. In het bos is het heerlijk vertoeven, warm en zweet dat wel, maar de schaduw is zeer aangenaam en het is prima te doen. Sommige varens hier hebben het een stuk zwaarder, die zijn zelfs geel verkleurd van de dorst neem ik aan. Mijn pad gaat verder door opener veld, zandpad, wat bomen en wat heide. Wanneer ook de beschutting van de bomen tot het verleden behoort wordt het tijd voor mijn zonnebril en realiseer ik me dat ik ongemerkt de nevel ergens heb achtergelaten deze ochtend. Grappig toch, gaat zo langs je heen 😏. En zo draai ik een pad in dat gelijk begint met stijgen en wel dusdanig dat ik met m'n tong op 't derde knoopsgat en m'n neus zowat op m'n schoenen omhoog hijg. Niet veel later bedenk ik me al vloekend dat het grootste nadeel van wandelen zonder mijn wandelnichtje BB is dat ik voorop loop en niemand mij dus waarschuwt voor dode laaghangende takken. Dus kras op de kop!

Twee wandelende dames met stokken worstelen zich eveneens naar de top van 73 mtr en nemen plaats op de bank aldaar, ik ga verder, het einde is niet ver meer. Heuvels als Stikke Trui en Dassenberg achter mij latend kom ik bij Landgoed Heuven aan. Het is duidelijk dat het einde in zicht is, de menigte vakantiegangers neemt elke meter toe. Bij de Brasserie Veluwezoom is tevens een speeltuin en daar is één en al reuring. Van alle kanten komen mensen, jong, oud, klein, groot, wandelaars, fietsers en spellende kinderen, alle vakantiegangers zijn hier verzameld lijkt het wel.
Na de bocht om de oude bosschuur komt de P weer in zicht. Deze keer is het "zoeken" naar de Panda, zo veel pk's zijn er vandaag bijgekomen. Zelfs het naastgelegen weiland staat in het teken van parkeren en recreëren. En het stopt zo te zien ook nog niet, want het loopt lekker door richting bezoekerscentrum, horeca en speeltuin.

 

Ik heb het gered, 15 km door een prachtig afwisselend gebied. Begon de dag nevelig met een heerlijk 20℃ op de meter en toch redelijk wat mede wandelaars op het vroege tijdstip, nu, enkele uren later, inmiddels 26℃ en drijfnat van het zweet, de sluizen stonden werkelijk open, wordt het snel verkassen geblazen, Jolanda Home, there were the toilets (en douche) are!

Wat de titel betreft, nieuwe normaal; 

• Nee, een wekker af laten lopen om 05:00 uur is niet mijn nieuwe normaal, maar was wel errug prettig lopen en na de eerste meter was ik al blij dat ik ben opgestaan. 
• Nee, zoveel mensen als ik vandaag heb gezien die de regels aan hun laars lappen, mag nooit normaal worden (voor nu tenminste zolang er Covid-19 heerst).
• Ja, ik blijf wandelen, da's mijn nieuwe normaal sinds twee jaar en hopelijk ook weer gauw met BB voor nog meer gezelligheid, gein en grappen.