Volgers

donderdag 25 februari 2021

2021-02-23 | Slowmotion


Lenteweer weer

Hoe mooi wil ik het hebben? Het wordt 17℃ in Loenen en dus zal het op de Veluwezoom niet veel anders zijn, actie! weer vroeg uit de veren en om 8:00 uur lopen alle apps weer vrolijk met mij mee vanaf de parkeerplaats van Landal Coldenhove. Vandaag wandel ik de Trage Tocht Coldenhove Eerbeek. Eén die ik reeds enige tijd al in mijn gpx/Guru had staan. Tegenwoordig moet je betalen voor o.a. deze wandelingen, maar ik ga nog op z'n Hollands vandaag, voor niks! Maar ik ben wel solidaire met de rest van wandelend Nederland en heb inmiddels een abonnement bij de wandelzapp genomen, al krijgt dat nog een staartje en een vervolg. Maar daarover misschien later. Eerst ga ik het hek door, samen met een jonge moeder, kind en viervoeter en zet mijn eerste voetstappen in een tocht van bos, heidevelden en sprengen.

Ooit was dit het zwembad van landgoed Groenouwe

De naam doet de wandeling eer aan, Trage Tocht. Wanneer ik bij de Zilvenspreng kom kunnen mijn compact camera en IPhone het bijna niet bijhouden, wat een prachtige omgeving. En nu is het nog winter, geen blad aan de boom, amper water in de sprengen, stel je dit voor in het voorjaar wanneer het fris groen begint te worden of zomers wanneer alles vol in blad zit, de sprengen misschien stromen en het zonnetje alles nog mooier maakt. Ik moet mezelf bedwingen om niet ergens tegen een boom aan te gaan zitten om dit moment te pakken, even te genieten, maar iets houdt me tegen en ik slenter in slow motion door. Het slingert, het daalt, het stijgt en het kronkelt. Ik loop hoog langs de spreng die afgezet is met een gazen hek. Een mountainbiker is ook op het idee gekomen van dit alles te genieten, zij het op een totaal andere manier. Wanneer hij halt houdt bij een afdaling die aan het einde over gaat in een houten plank over de droge spreng, moedig ik hem aan dat als hij dat echt wil doen hij het maar beter nu kan doen, daar ik dan 112 kan bellen nu ik er nog ben. Hij dankt voor mijn aanmoediging en kiest het hazenpad en slingert rustig achter mij langs een heuveltje af en op. Ik loop traag de plank over en neem elke meter goed in me op, wat is het hier Prachtig!



Ik laat het bos achter me en betreed de heide. Rechts spot ik nog een woning en benijd de bewoners enigszins om daar te kunnen en mogen vertoeven. Inmiddels heb ik internet afgestruind over dit mooie stuk natuur en kan u vertellen dat deze plek bijzondere geschiedenis kent.
Brede zandwegen, statige beukenlanen, heel veel berken, naaldbomen en bos verder gaat mijn pad over in een mul, smaller zandpad over het heideveld. Het heuvelt wat op en af en het gaat richting lager gelegen, ietwat drukbezochter, plek op een 5-sprong waar twee bankjes staan. Tijd voor het ontbijt, de theepauze en lunch en natuurlijk voor de blog van mijn wandelsteen die ik hier achterlaat. Kunst in de natuur! Hier is het één en al bedrijvigheid, maar wel in een rustig tempo. Een jong gezin op mountainbikes, waarvan het jongste dochtertje heerlijk haar hakjes in het figuurlijk zand zet om haar zin door te drijven, helaas kind, je vader heeft beslist. Twee wandeldames die duidelijk een lekker rondje in de buurt al kletsend de ANWB wegwijzer opvolgen, fietsers die naar Terlet onderweg zijn en zo volgen er meer in diverse categorieën. Mijn pad gaat gelijk rechtsom, omhoog, een wandelend gezin achterna met een kleine loslopende blonde keffer in een stoer roze tuig. Zeker een heel gevaarlijk type
😂. Even hoopt vader nog dat het monster met mij meeloopt lijkt 't wel, maar de rest van de familie is het er duidelijk niet mee eens. Mijn afslag komt, dag familie, dag stoere terriër.


Ik stijg verder, een smal pad, half open veld en belandt op het hoogste punt, 72 mtr boven ANP volgens mijn Guru. Het uitzicht ligt aan mijn voeten, de Zilvense Heide. Hier voel ik me nederig en Remi, alleen op de wereld en zie helemaal niemand. Wat een bijzonder gevoel. Eenmaal beneden en weer onder ietwat meer mensen (zooo jammer, maar ja, ik gun hen ook een leuk leven) kom ik bij de ijkbasis Loenermark. Gelukkig voor mij (en vele anderen) staat er ook een infobord met de nodig uitleg over dit monument, want ik wist van het hele bestaan niet af. En zo heb ik weer iets geleerd, natuurlijk ook nu tijdens het schrijven nog iets meer daar ik de links ook lees. U/jullie/jij?
Ik verlaat deze weidse en loop het bos weer in. Het heuvelt nog wat en de Eerbeeksebeek is al gauw bereikt. Hier verlaat ik het bos en gaat het verder over asfalt langs het Landal park. Menig huisje is bezet, er wordt nog een verjaardag gevierd en anderen zitten lekker in het fleece in de tuin te genieten van deze heerlijk lentedag in de winter. Mijn tocht zit er bijna op, om de hoek staat panda en vertrek ik weer naar Doetinchem. Half uurtje rijden, de moeite waard om gauw weer terug te komen! Wandelroutes zijn hier genoeg te vinden.


En zo kwam er een einde aan deze mooie wandeling en dit blog. Heeft even geduurd eer het weer geschreven en gemonteerd was (tja, filmpjes hé), maar zo heeft ieder voordeel een nadeel en heb ik weer heel veel gelezen (klik eens een link aan) en geleerd. Nu het opslaan nog 🙈.

maandag 22 februari 2021

2021-02-19 | Puntje Achterhoek


 Herinneringen 

De avond voordat ik ga wandelen zet ik altijd vol goede moed mijn wekker. Zo ook vrijdagavond. Mede bepalend voor dit schrikgeluid is of ik alleen wandel of met Brigitte (mijn wandelnichtje BB). Daarnaast laat ik me leiden door de zon (opkomst) en die wordt steeds iets eerder wakker 😕 naarmate het jaar 2021 rustig voortschrijdt. Deze ochtend kraait Luie Everdina om 07:40 uur boven Gorssel en zo gaat Iphone mij dus om 06:30 uur ongenadig laten schrikken. Had je gedacht, niet dus! Vanaf het moment dat de vijf in het uur voorkomt lig ik afwisselend op elke en welke zijde dan ook, want mijn innerlijke klok heeft geslagen en is altijd bang te laat te komen c.q. zich te verslapen. Mijn luie weekend-ik verzet zich nog, bedenkt allerlei smoezen en zo krijgt de wekker nieuwe instructies om mij een uur later nog maar eens te wekken. Dacht 't niet Jo 😏. Ik kom tot de conclusie als ik nog enigszins vree wil hebben in ons ledikant, en niet geheel onbelangrijk met mezelf, ik het beter kan verlaten dan elke en welke kant dan ook op te blijven draaien. En zo zie ik de nacht in een blauwe ochtend veranderen en stop ik onderweg even om de prachtige zonsopkomst, zo goed en zo kwaad als het kan met een mobiel, vast te leggen.

 

Mijn route vandaag is een echte Achterhoekse, de Drie Kieftenroute, 16.5 km, startpunt Museum More en deels gaat deze over het reeds eerder gelopen Noaberpad Joppe-Dorth. Al snel ben ik in het buitengebied van Gorssel met een big smile nog nagenietend van een oud mannetje dat mij fietsend voorbij kwam en in zijn eigen mooie dialect toeriep: "Ie bin't d'r mooi op tied bie". Heerlijk toch vroeg opstaan
😊
De route gaat over verharde wegen afgewisseld door zand- en grindpaden en een enkele klinkerweg. Langs en over kleine beekjes en stromen, maar komt echt nimmer ook maar enigszins bij de IJssel in de buurt, in plaats daarvan loop ik er juist vanaf. Dit in tegenstelling tot wat de routebeschrijving beloofd. Ook Bathmen en Harfsen* krijg ik in de verste verte niet te zien, maar daarentegen vijzel 't je topografische kennis wel op en kan men leren waar Joppe en Kring van Dorth liggen (
😀 ik wist 't al). Deze laatste ligt nog vers in mijn geheugen en niet alleen om het mooi Stayokay hotel, maar meer om de rustplek hier en de heerlijk cake die BB toen bij d'r had. Helaas moet ik het nu al weken zonder al dat lekkers doen 😉, dus maak ik haar even blij met een fotootje en app van deze plek. Gelukt! Binnenkort ga ik haar kant op en wandelen we samen onze eerste 5 km weer!


Wanneer ik twee cijfers op mijn GPSOdometer zie ga ik op zoek naar een bankje en laat er nou net één op mijn pad staan op een ietwat scheve kruising waar ook nog het nodig te zien valt. Eerst wat praktische zaken regelen, het schoap* moet in de sok. De laatste meters voelde ik mijn hak aardig verhit raken en daar wil ik echt niet mee in onmin leven nu ik nog wat km's moet maken. Met mij gaat ook de IPhone aan de sap en kopieer ik mijn tekst op de blog voor de berg die ik hier achterlaat. Deze Alm staat hier heerlijk in de zon te genieten van ons vlakke en platte Achterhoek en ik ben zeer benieuwd waar ie naar toe gaat. Ik ga in ieder geval verder over asfalt. Na de eerste paar meter voel ik mijn hak nog steeds en ga met mezelf in overleg wat wijsheid is. Die keuze is snel gemaakt en zo duik ik de berm in en nestel me op een verweerde boomstronk, trek mijn rugzak open en word goede vrienden met mijn helderblauwe tape 😍

Ik beland op de Deventerdijk. Een brede zandweg, bos, hier en daar wat boerderijen met links en rechts akkers en de Gorsselse Heide. Grote waterplassen weerkaatsten de zon, het lentegevoel ontwaakt en menig ander natuurgenieter is er ook op uitgetrokken naar hier. Een wandelechtpaar pleegt wat overleg terwijl ze op hun mobiel turen, enkel dames kletsen de stappen voorbij zonder op de hond en hun omgeving te letten. Maar dat zij hen vergeven, het zijn waarschijnlijk de locals, zij kennen deze prachtige plek al. Bij de Zessprong, is het een gezellige drukte en even overweeg ik een to go bakkie, maar zie er net zo snel van af als de gedachte bij me opkwam. De zandweg volgen, als maar rechtdoor en Gorssel komt weer in zicht. Hoe dichter ik bij kom, des te drukker het wordt. Ieder geniet zichtbaar van zo'n heerlijke lentedag in de winter. De meest mooie optrekjes liggen hier in de bossen verscholen, te midden van een kakafonie aan natuurlijke geluiden en af en toe de passerende trein.


Het centrum van Gorssel, het eindpunt, maar niet voordat ik bij De Roskam, Loetje tegenwoordig, nu wel een cappuccino to go meeneem. In het fijne gezelschap van mijn panda nuttig ik deze waar ik zo'n zin in had. Helaas was het een erg Haags bakkie en dat in de Achterhoek
😕, maar wel een lekkere. Ik overdenk de km's nog even, Gorssel, een plaats waarvan ik vroeger nimmer gedacht had ooit zo dichtbij te wonen, een plek waar eens een fijn collega van mij woonde die veel te jong is overleden, ik ben hem reeds ruim voorbij gestevend. De drie Kieftenroute, de naam slaat wel de plank mis vind ik, want de Drie Kieviten passeer je in de verste verte niet. De route was mooi, goed afwisselend en gevarieerd. En zoals altijd ben ik ook deze on-ingelezen gaan lopen, al wist ik wel dat ik een deel hetzelfde als eerder genoemd Noaberpad zou bewandelen, dat je 'm op keuzepunten kunt lopen en bij het eindpunt (of beginpunt! 🙈) staat dat je ook de groene voetstapjes kunt volgen. Goh, die kwam ik ook al best vaak tegen onderweg 😊😂😁 . Ohhh ik ben ook soms zo'n doos, maar wel één die blij is vandaag toch vroeg uit de veren gekomen te zijn, ook blij dat ik deze prachtige lentedag volop heb kunnen genieten en gelukkig dat ik zulke mooie herinneringen aan hier heb en er weer nieuwe bij gemaakt heb.
 

*Harfsen, het dorp blijf je verre van, wel valt het gebied op zeker moment onder deze gemeente. 

* Wandelwol is voor mij niet heilig, maar kan helpen. Zelf ben ik van de dikke winterversie merinowollen wandelsokken en tape.

woensdag 17 februari 2021

2021-02-15 | Maasmeanderen IV

 

Het Geluid

Flop, bjlub, sjlup, zjlup, ffllup....... zet van alles achter elkaar in welke volgorde dan ook en dan heb je zo ongeveer het geluid dat mijn linkerzool van mijn wandelschoen maakt. Dit geluid, zou zo in “Het geluid” van QMusic kunnen, maakt mijn Meindl al enige tijd, maar dan met tussenpozen. Was het tot gister nog zo dat ie pas begon te "sjloppen" (weer een nieuw woord 😊) wanneer ie nattigheid voelde en na zich vol gezogen te hebben weer tot rust kwam, gister wist ie van geen ophouden en dat begon al zodra ik de eerste stap gezet had. Dacht ik eerder nog dat het ergens in het midden van m’n zool zat, kreeg ik vandaag het sterke vermoeden dat het sjlopje gelijk begon nadat ik mijn voorvoet had afgewikkeld. En zo bedenk ik me tijdens het sjloppen dat ik nog niet gerekend heb op nieuwe schoenen, al zal dat wel moeten voordat ik aan de camino begin. Eerst nog maar de nodige Nederlandse km’s maken. Dus please Meindl, wees lief, hou nog even vol, net als de rest van Nederland! Ik kan ‘t en jij moet ‘t!

 

En zo vervolg ik vandaag mijn pad langs de Maas en kom steeds dichterbij het eindpunt (of startpunt 
😊),  's-Hertogenbosch. Tien dagen gelee werd ik opgepikt door mijn wederhelft vlak voor Lithoijen en vandaag is dat een mooi punt om deze etappe weer op te pakken. De weersvoorspelling vandaag is code rood i.v.m. ijzel, maar daar maken wij niets van mee, want eer wij vertrekken zit menigeen al aan z'n 1e, 2e, 3e ... kop koffie 😊
. Glad is het pas wanneer ik, goed ingepakt in wol, lange armen, thermo onderbokse, fleece en regenjack, de kleine weggetjes betreed en een pad zoek waar het minste ijs ligt. Soms betekent dit dus door de plassen van smeltend sneeuw of voetje voor voetje over en door de smurrie wat eens mooi wit was. Eén ding is zeker: Oppassen geblazen!

Pontje van Noord Brabant naar Gelderland en v.v.

Het is blijkbaar nog vroeg voor me, want ik heb al twee keer de bocht genomen wanneer ik mijn compact camera begin te missen. Ohhh handig hé, dat ding zit nog in m'n rugzak. Waarom heb ik die net niet gepakt toen ik mezelf stond in- en te bepakken? Goed, even wat rek- en strekoefeningen, kleine vriend op de borst terwijl ik netjes in de pas blijf lopen zonder de glijbaan te nemen. Met enige voorzichtigheid bereik ik het schone asfalt bij de Prinses Maximasluizen. Rijkswaterstaat doet haar helaas geen eer aan, daar haar letters duidelijk in verval zijn geraakt en onze Koningin zich absoluut beter verzorgt.
 


De meest leuke dorpjes passeer je op het
Maasmeanderpad (of andersom) en vandaag bereik ik Lith, een dorp dat bekendheid heeft gekregen door boek en film. Niet veel later volgt Kessel, je weet wel, bekend van Julius Caesar die recent, 55 v. Chr., hier nog heeft rondgestruind. Misschien dat hij wel het pad door de uiterwaarden heeft gevolgd i.p.v. over het asfalt en de dijk. Maar ik blijf hoog en droog lopen daar ik geen zin heb in natte voeten en al helemaal niet om straks rechtsomkeer te moeten vanwege al het water en/of sneeuw die mijn pad belemmerd. Nee, ik geniet zo wel van het uitzicht over de mooie ondergestroomde uiterwaarden, bomen die als lucifers geplant zijn in het ijs, het kraken van het ijs dat loslaat van de stammen en het riet en naar beneden valt. Hier en daar is een bootje ingevroren en wacht het op warmere en drogere tijden. Maren-Kessel is het volgende oude, authentieke dorp met geschiedenis, gevolgd door enkel Maren met een mooi oud gemeentehuis waarvan de echte geschiedenis blijkbaar nog steeds een raadsel is en dan volgt 't Wild.
 Een saai recht stuk asfalt hier naar toe (neem het pad door de uiterwaarden wanneer mogelijk!). 't Wild wordt mijn rustplek, op een terras afgedekt door een partytent. Terwijl ik mijn kleine vriend leeg loopt meneer de eigenaar (aanname natuurlijk, maar gezien zijn postuur......😉) met in zijn kielzog de nodige jong volwassenen hier naar binnen. Heb ik iets gemist? 😕

 

Mijn wandeling gaat verder met een slinger door dit dorp weer richting de dijk en het water. Gewande komt in zicht en dat is tevens het eindpunt van etappe 2. Dit buurtschap is wel drie rijksmonumenten rijk, waaronder twee gemalen. Even blijf ik hier wat rondkijken, cultuursnuiven en fotograferen, maar lang duurt het niet, en door......... Wanneer ik de twee waterplassen Groote Wiel bereik zie ik een bankje staan en besluit hier, aan het einde van mijn tocht van vandaag, mijn wandelsteen Schotse Terriër achter te laten. Deze mooierd gaat op reis en ik vertrek weer naar huis. Koud, moe maar voldaan, nuttig ik even later mijn cappuccino to go die mijn lief voor mij gehaald heeft en zak ik onderuit op de lekker verwarmde autostoel.  


Nog één etappe te gaan en dan heb ik Den Bosch bereikt en met een beetje mazzel redden mijn Meindl's het ook tot daar. Tot zover is het een prachtige wandeling geweest. Vandaag koud, winderig, met af en toe flink buitje of striemende miezerregen, maar dat heeft de pret niet gedrukt, daar was al het plastic en de wollen kleding goed voor. Bijna zeventien mooie km's erbij onder af en toe geglibber, geglij en veel gesjlop. Op naar de laatste, op naar 's-Hertogenbosch! Ach wie weet ga ik wel door op het Zuiderwaterliniepad, door naar Bergen op Zoom. Tja, als ik dan toch bezig ben..........


zondag 7 februari 2021

20I21-02-05 | Maasmeanderen III

 

Wateren

Gelukkig staat het waterpeil in Nederland weer hoog en zijn de uiterwaarden reeds ondergelopen wanneer wij (mijn wederhelft brengt mij weg) langs de IJssel rijden op weg naar Haren (NB). Daar stopte afgelopen oktober mijn pad en daar start ik nu dus weer en hoe ver ik kom gaan we zien, want da's geheel afhankelijk van de werk-snelheid van mijn lief, maar vooral van KPN. 😊 
Bij het zien van al het water links en rechts om me heen, waarschuwt mijn blaas mij om ook eerst even af te wateren eer ik ook maar een stap zet. En bij gebrek aan een schuilplekje, bosje, boompje, heuveltje, kies ik de meest eenvoudige oplossing, de autodeur! Tjonge..... wat lucht dat op zeg 😊! En dat zonder papieren zakdoekjes of plastuit. Dit brengt mij bij het radio2 journaal van zoeven, waar gezegd werd dat er dixi's geplaatst moesten worden in een park in Amsterdam daar de dames het nu maar in de bosjes doen en altijd wel papieren zakdoekjes bij zich hebben 😟. Kom op dames, hoe erg is het één druppel in je slip 😕
? Te triest! Zo, mijn blaas geleegd en dit gezegd hebbende, ga ik van start en loop af op het mooie en authentieke vestingsdorp Megen.

 

Ik groet menig Megenaar met honden in alle soorten en maten en houdt even stil bij de prachtige gevangenistoren met zijn bewoner/ster die alles behalve hoogtevrees blijkt te hebben. Blijft een mooi plaatje!
Met een bocht om de kanonnen bij de Natuurspeeltuin (?
😏) komt de Maas in zicht. Ik houdt de gpx route aan over het geasfalteerde voetpad, maar je kunt er ook voor kiezen om langs het water te lopen, al zal dat ongetwijfeld een stuk zwaarder zijn. Vanaf het voetpad heb ik wel een mooi uitzicht over de rivier met in de verte Gelderland en aan de andere zijde de diverse spitse torens van kerken en klooster. En achter mij, de giga hoge Alticom-toren van Haren-Ravenstein. Deze blijft nog vele km's zichtbaar. Hier gaat het asfalt verder landinwaarts, mijn gekozen route, en ga ik op zoek naar de Kapel O.L. Vrouw van Zeven Weeën. Zoals ik vaker schrijf, ik lees me nooit in, dus ook dit was een mooie verrassing. Een klein kapelletje uit 1733 zo valt aan de buitenkant te lezen, met prachtige glas-in-lood ramen, met kopieën van Maria, een paar banken, waxinelichtjes en ......... "Waar is de lucifers?" Ik zoek het kleine altaar af, kijk achter de plastic fuchsia (groeien die in de winter? 😏en andere opvrolijkers 🌺🌻🌼🌷, maar nee, niets wat en dat vuur kan maken. Sorry pap 💓, in gedachten steek ik 'm op voor je. Wanneer ik bij het altaar sta valt mij op dat de zojuist voorbijgaande auto keert en mevrouw de bestuurder bijna haar neus door het zijraam drukt om te zien wie in het kappelletje staat. Hier kom je het buurtschap/dorp/gehucht niet ongezien in en/of uit 😀

En door....... ik nader Macharen. Eenmaal over het Burgemeester Deelen kanaal gaat het gelijk weer links (dit is het start/eindpunt van etappe 03), verder langs het kanaal richting de Maas. Wanneer bovenaan een klein heuveltje, een bankje met uitzicht over het water toevallig op mij staat te wachten, nuttig ik er mijn ontbijt, plaats mijn wandelsteen op mijn blog en FB en speur ondertussen naar een geschikt toiletplekje. En da's echt niet zo moeilijk hoor! Terwijl ik mijn GPSOdometer weer aanduw om mijn km's verder te tellen, bedenk ik me dat ik weer eens een bult 😉 mazzel heb gehad, want er zijn altijd honden die bijna gelijktijdig met mij moeten afwateren 😊.

Mooie vergezichten

Ik groet een wandelstel bij het eerst volgende bankje dat aanstalten maakt om ook verder te wandelen en wanneer ik de omgeving even in mij opneem zie ik vanuit een ooghoek dat zij mijn achterop-lopers zijn geworden. Maar daar komt al ras verandering in, want ik heb een compact camera 😊! Ik neem dan ook even de tijd om tussen de bosjes en struiken in te duiken om de kudde, roedel, school ....  ooievaars, die zich hier zo ongeveer één heel weiland hebben toegeëigend, op deze gevoelig plaat te vereeuwigen. Even verbaas ik mij erover dat zij in hoog tempo voorbij stappen*. Het mijne neemt nog verder af wanneer ik de historie van kasteel Oijen lees (en fotografeer, want onthouden...... 😶) op het infobord alhier. Het stel is inmiddels uit zicht en raar maar waar, dat loopt zoveel fijner. Maar da's mijn eigen gekkigheid en daar moet ik echt aan gaan werken, want straks op de Camino zal ik vast niet de enige wandelaar zijn. Goed, met deze gedachte wandel ik het leuke Oijen binnen en al snel ben ik op andere gedachten als ik zie dat de Meester Bakker 🍰 hier woont. 


Al snel ben ik het dorp weer uit en zie ik het wandelstel vanaf de Maas richting mij wandelen bij het veerpont van Oijen naar Alphen. Ik zag ze eerder ook al langs de rivier lopen en wanneer zij het hekje doorgaan verder door de uiterwaarden, volg ik ook maar eens hun voorbeeld. Een prachtig stuk natuur volgt, een keur aan vogels en gewassen en een weids uitzicht over al het water met Gelderse dorpjes aan de overzijde van de Maas. Ruim een km later verruil ik dit pad door de Hemelrijkse Waard weer voor het asfalt. Dit omdat één knie de laatste week erg van zich laat horen terwijl 'm niks gevraagd wordt. Gelukkig hoeft ie verder ook niet te klagen, want bij de laatste stap naar het asfalt glijdt mijn andere been weg over een flats blubber en ben ik in de gelukkige positie het nog staande te houden. Terwijl ik het wandelstel in de verte langs de Maas steeds kleiner zie worden, kronkel ik verder langs de smalle weg naar een uitkijkpunt. Het punt is een toren, heel fijn voor wie zin heeft in een klimmetje, maar ik kies voor de bank die eronder staat met uitzicht over .....  Niet veel later komt er een bericht uit mijn samenleving en kan ik de planning rondmaken en nog een half uur wandelen voordat ik weer wordt opgepikt. 

Goed, nog even doorstappen dus, dan kan ik misschien de 15 km nog aantikken. Maar ja, dan moet ik niet steeds afgeleid worden door water, mooie vergezichten, beestjes, natuur en zelfs een verhaal van een dijkdoorbraak in 1880 met een daarbij behorende dijkpaal. En dan nog het beeld...........Lithoijen ligt voor me, ik ben de haven gepasseerd, maar heb de 15 km op 3 meter na niet gehaald, tja.... volgende keer dan maar. Het Maasmeanderpad heeft nog zo'n 30 km voor mij in petto dan is mijn eindpunt 's-Hertogenbosch bereikt. Wanneer? Tja......

Bron: Pinterest; Littleinspiration

*Ik wandel ook om wat te zien, neem de tijd voor natuur en cultuur en alles wat ik onderweg tegenkom. Spoedig hopelijk ook weer tijd voor koffie met .... BB!