2020-02-22 | Water en Wind

Aaltense blubber

Vandaag is de Trage Tocht Aaltense Goor de gelukkige route die Brigitte en ik gaan wandelen. Vijftien kilometer door de wind en de regen staat ons te wachten. Zeiden de vooruitzichten dat het om 13:00 uur gaat wateren, lopen wij natuurlijk bijna direct al op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plek in dit land, want hier begint het 5 minuten na vertrek vanaf de parkeerplaats van Radstake steeds harder te druppelen (ik sta ook altijd in de verkeerde rij bij Albert Heijn 🌂). Paraplu is totaal geen optie vandaag, tenzij je er heel graag vanaf wilt. Laat Brigitte nou net haar wegwerpponcho thuis gelaten hebben, de optimist 🐖! Nou ben ik een echte Nederlander en heb de twee wegwerpponcho's van eerdere vochtige tochten wel in mijn rugzak bewaard (zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen), dus wij in het plastic. En dat valt nog niet mee met zo'n harde woei.

Maar het lukt en zo vervolgen wij heel simpel gewoon rechtdoor, daarna "jouw kant" op (vandaag BB zijde, dus links) met het water, weer de Boven Slinge (stroomt ook overal hé) aan mijn kant. Het hek met verkeersbord negeren we maar, want daar loop je toch zo simpel langs. Grote troost voor BB er stroomt aan haar zijde ook nog een klein smal stroompje door het bos, want ze is druk aan het oefenen voor onze Camino, want daar moet ze straks alsmaar rechtdoor vanaf Porto en de oceaan links houden (voor de nieuwe lezers, BB is soms in de war met linksen en rechtsen). Maar alles gaat goed en we zijn wel toe aan de thermoskan. Nu alleen nog een mooi plekje vinden waar we ietwat uit de wind kunnen zitten. De eerste bank valt af, in open veld op de "dijk" langs de Boven Slinge, maar dadelijk komen we ergens op een kruising en meestal staat daar wel iets.

Hoezo verboden?

Zo ver hoeven we niet eens, want rechts zien we de kabouters staan en wij gaan even buurten. Hoe leuk wil je het dan hebben? Brigitte ziet rechts een pipowagen, ik zie links een prieeltje met stoelen. Ik win en we zitten uit de wind met warme chocomel met slagroom. Dit kabouterbos is van een particulier en daar mogen anderen ook gebruik van maken. Er is zelfs een echt toilet ........ nou ouderwets, met gat in de plank, maar met deksel. Hoe leuk!

Kabouterbos

We verlaten de kabouters, Sneeuwwitje en alle andere vriendjes en steken de Romienendiek over om nu echt het Aaltense Goor te verkennen. Vanaf hier alleen nog maar zandpaden met af en toe wat water op het pad doordat hier zware voertuigen hebben gereden en er aardig in weggezakt zijn. Brigitte is nog blij wanneer we weer eens van richting moeten veranderen, want rechtdoor is toch wel heel veel drek. Met wat linksen en rechtsen komen we dit pad droog door. Wanneer we denken erger wordt het toch niet, hebben we het goed mis en besluiten we door het naastgelegen weiland te ploeteren om onze voetjes zo droog mogelijk te houden. Maar aan alles komt natuurlijk een einde, we moeten zo "jouw kant" op, dus weiland uit en de drek weer in. Dan volgt een redelijk begaanbaar pad met langs de waterplassen droger naastgelegen grond. Rechts zien we een grote waterplas met ver aan de overkant een groot wit bord. Daarop zal ongetwijfeld geschreven staan wat hier allemaal ver/gebouwd wordt. Lang leve internet, ook die weet het.
 

Wandelroutes zijn niets meer of minder dan rondjes lopen (terwijl je eigenlijk ook gewoon rechtdoor had gekund en km's had kunnen afsnijden, maar dat willen wij niet ❕❗) en dus moeten we weer links, zandpad met heel veel water! Hier komen ze zelfs met het zware vervoer niet meer door denk ik, dat wordt fluisterbootjes. Water of niet, het komt gelukkig niet meer uit de lucht en het geeft ook wel weer leuke plaatjes. Zo af en toe valt ons oog op iets wat paddenstoel, groen of nog meer water is. Wanneer een boomstam ons pad blokkeert bedenken we even of dit een mooi lunchplekje is. Terwijl ik de sneeuwklokjes sta te fotograferen probeert BB de stam even uit. Daar die toch behoorlijk mee beweegt (en dat nog zonder mijn gewicht erbij) besluiten we nog even door te lopen. 

  

En wat ziet ons oog iets verderop staan (helemaal zeker zijn we er dan nog niet van), net voorbij de bergen houtsnippers wat ooit dus eens de bomen waren die hier allemaal gekapt zijn? Het lijkt op een bankje en het is gewoon een bankje, nou ja....... met een beetje timmermansoog heb ik er zo weer een redelijk bankje van gemaakt. Daar zitten we dan, beide aan een frisse rauwkost salade (alsof het nog niet fris genoeg is). De woei is eerder toegenomen dan afgenomen en we zitten lekker met de neus erin. Af en toe vliegt er een slablaadje of wortelsnipper op de wind mee wanneer wij niet snel genoeg toehappen. Maar het lukt om de bak te legen en we vervolgen het pad en het water.

Hoeveel water?

Einde pad en wat is daar omgewaaid? Ohhhhhh...... daarom stond eerder al eens dat verkeers-verbod-bord ❗❔

Het zandpad gaat nog even door, net als de gleuven water. Even denkt Brigitte dat ze echt over water kan lopen en op iemand lijkt die dat heel vroeger ook kon en ik laat haar maar in die waan (misschien is ze er wel familie van).
Het pad wordt droger, de wind blijft waaien en de windmolens maken hier overuren. Van het Zwarte Veen lopen we naar de Vennebulten en hier maken we nog even een cultureel uitstapje naar de uitzichttoren. We klimmen natuurlijk omhoog om van het uitzicht te genieten, ach we zijn er nu toch dus die paar treden....... Aan de ene zijde zien we een weide met schapen (een heuse schaapskooi hebben ze hier), voor ons een moerasachtige gebied met heide en drie krulhoorn schapen. 

  

Na wat fotootjes gemaakt te hebben vervolgen wij de weg en de laatste kilometer naar Radstake. Op de laatste kruising gaat BB nog even met mij in discussie en denkt zeker te weten dat we haar kant op moeten want we kwamen van die kant (wijzende rechts). Maar ik heb d'r overtuigt (wie heeft nou Guru? 😮) om mij vooral te volgen, zodat ik ons weer op de parkeerplaats bij onze bolides breng. Deze laatste kilometer vliegen wij van rechts naar links de berm in, want eindelijk zien we weer paddenstoelen. Wat hebben we toch met die dingen?
De N18 in zicht, Herberg op loopafstand, dus we rollen hier even naar binnen voor een echte cappuccino. We plannen nog wat wandeluren in voor de komende maand, al zullen dat er niet veel meer zijn i.v.m. feestjes, partijen en onze beide verjaardagen. Ik heb Brigitte al een tasje Camino-spullen meegegeven en ga zo nog even haar lakenzak bij Bever ophalen, want die is nu ook binnen. En zo scheidden onze wegen, zij rijdt haar kant op, ik de mijne. En net als tijdens het wandelen, zij links, ik rechts. Om het vooral niet te ingewikkeld te maken voor....... 🐷

Brigitte: "When nothing goes right ......... go left." 😃😂

2020-02-19 | Ganz allein

Hollandische bewölkter Himmel

Ik ga weer even een stukje, want hoe mooi wil je het hebben vandaag? Prachtig weer, heerlijk fris, 7℃, mooie omgeving, fijne wandelroute en prima starttijd: 12:40 uur. Het Romeinse Limespad, ik heb hier reeds eerder een stuk van gewandeld tot aan ergens in een bos van Kranenburg. Daar gaat mijn wederhelft mij nu droppen en tot hoever ik kan lopen is afhankelijk van zijn werk, maar 2:30 uur moet gaan lukken. Het startpunt heb ik ietwat verlegd, want ik begon toch echt ergens anders nu dan toen ik de vorige keer werd opgepikt 😏. Maar het boeit me niet, want het is hier nu al prachtig. Ik loop vanaf de parkeerplaats aan de rand van het bos, het Reichswald verder in. Met in mijn kielzog een dame met een vouwfiets aan de hand en een husky aan de riem (wat is hiervan de bedoeling?). Het heuvelt hier gelijk al en de zon 🌞 schijnt al prachtig tussen de kale bomen door.

Af en toe duik ik met mijn neus naar beneden, vooral bij omgevallen boomstammen waar weer de mooiste paddenstoelen en zwammen aangroeien. Het pad, met wat flauwe bochtjes en soms een echte afslag, gaat vooral rechtdoor. Logisch ook, want ver voor me ligt ergens Xanten, het eindpunt van dit pad. Ik loop richting Stoppelberg (92 mtr), naar de Grote Högt (70 mtr) en door richting Köhlerberg (74 mtr). Vandaag is het gewoon een kwestie van de wit-rode markeringen volgen. En zo kom ik ook op de route van onze camino, Pilgerweg markeringen volg ik nu automatisch. Mooi, mocht ik ooit vanaf huis starten......
Wanneer ik het bos achter mij laat ga ik afwisselen met de Postbeambte in seinen gelbes Postauto.

Een greep uit het assortiment van vandaag

Telkens wisselen wij elkaar af. Wanneer ik weer eens sta te fotograferen, rijdt hij van links naar rechts. Sta ik oranje paddenstoel in te zomen, komt Herr Post van de andere kant en stopt ver voor mij om z'n pakketje te bezorgen. Wanneer ik een ansichtkaartje schiet met mijn Samsung, wie rijdt er langs? En zo gaan we een paar kilometer met elkaar afwisselend van plek één naar twee en andersom. Ik maak er maar een eind aan, wanneer ik links langs de doorgaande weg vlakbij der Aussichtsturm op de Klever Berg (106 mtr) twee nogal gammele picknicksetjes zie staan. 

  

Vanaf hier gaat het verder een klein bos door. Enige verwarring schept Guru wel, want het rode pad op de gpx wijkt ietwat af en zo beland ik ergens waar iemand met wielen en een stuur moet rijden. Toch vervolg ik mijn weg nog over wat klimmetjes, maar de slimste kant van mij wint de strijd wanneer ik verderop overal hekken zie sta en denk wat als ik daar niet langs kan? Terug Jo, lekker weer klimmen! De Nimweger Strasse, ik ben weer goed op mijn pad en beklim de berg richting Kupferner Knopf (69 mtr). De zon blijft schijnen en dat geeft weer prachtige plaatjes met een fantastische uitzicht. Ik loop een eindje terug en vervolg mijn weg verder door dit bos.

Met een slingerpad kom ik in de bewoonde wereld van Kleve en loop immer geradeaus zo das Zentrum in en houdt halt in Café Solo.
En weer doorrrr....... Manlief heeft nog niets van zich laten horen, dus ik kan nog km's maken. Gewoon doorlopen tot het water, Kermisdhal, en dan volgt het Historischer Landschaftpark Prinz Johann Moritz von Nassau-Siegen. Links houdt ik het water, met de nodige watervogels, rechts zie ik niets anders dan Schneeglöckchen zover als de bult omhoog gaat. De zon doet goed haar best en het valt me op dat ze ook hier Hollandische bewölkte Himmel hebben (an Deutsche Seite der Grenze 😃). De lucht weerspiegelt geweldig in het water en ik leg het vast op de gevoelige Samsung wanneer ik de brug over moet. In de verte piept de Schwanenturm hoog boven de stad uit.

Landschaftpark

Ik draai om en vervolg mijn pad via een groot open terrein richting een stukje bewoonde wereld en een redelijk grote weg. De wind heeft hier vrij spel en ik rits alles weer dicht wat ik eerder geopend heb. Het pad gaat onder een drukke doorgaande weg door en ik loop met het water rechts zo weer een buitengebied in. Wederom prachtige luchten en iets minder wind. Terwijl ik hier loop, denk ik terug aan mijn wandeling op de Duivelsberg, daar heeft het hier wel wat van weg. Grote kale bomen, veel blad, brede paden en vals plat! Weer even een tandje bijzetten! Goede oefening voor.... Ondertussen houd ik mijn mobiel in de gaten waar mijn taxi blijft, zodat ik straks niet ergens het bos in ga terwijl hij arriveert langs een bereikbaar pad voor de auto. Wanneer ik de Strasse bereik besluit ik deze te volgen daar Gerbrand er ieder moment kan zijn. Dan valt mijn oog links op een paar bijzondere muren met grote bloempotten bovenop, Moritzgrab zo blijkt. Dat moet ik zien natuurlijk. Ik fotografeer het van alle kanten en probeer te ontcijferen wat er zoal geschreven staat. Onmogelijke taak trouwens.

Moritzgrab

Ik klim de bult omhoog en zie recht voor me het bord van Restaurant Berg en Dal. Ohhhhh ben ik hier, heel herkenbaar. En op dat moment draait mijn taxi mijn kant op. Samen gaan we nog even kijken bij het grafmonument voordat we huiswaarts keren. Ruim 11 km heb ik in de beentjes, met klimmetjes en daaltjes, met woei en Sonnenschein, durch dass Wald, centrum en buitengebied. En elke stap weer met veel plezier gezet. Auch ganz alleine ist Genuss.

  

Zaterdag ga ik verder, maar dan weer in goed gezelschap van Brigitte.

2020-02-15 | Eropuit met Luie Everdina en een ietsie Dennis

Boekenstad met gebak 😊

Eindelijk ben ik weer op de been na ruim twee weken griepen (jaja heb wel Exloo gelopen met mijn bacillen). Direct ook maar weer het serieuze werk, dik 18 km voor de boeg, in en rond Bredevoort, de vestings-/boekenstad van de Achterhoek. Zo hebben ze hier ook een bekende, Henrickje (BB is ook een Hendrikje, maar dan de arme tak, zonder c), ze heeft zelfs een standbeeld op het plein midden in Bredevoort. Maar ze hebben hier nog meer, boeken en curiosa! En een heleboel leuke schattige huisjes in enige Anton Pieck smalle straatjes. Veel oude en antieke boekwinkeltjes en gewoon veel ouwe zooi. Zo kom ik mijn jeugdherinnering al vrij snel tegen na onze start (9:00 uur zoals altijd), een echt singletje (je weet wel/of niet, zo'n zwart vinyl rond schijfje met een gaatje in het midden) van Heintje staat in een etalage samen met andere stoffige artikelen 😀. Mijn dag kan niet meer stuk en gelukkig heeft BB slechte oren 😂 en zo loop ik al zingend het dorp uit. Ken je klassiekers.

  

Wanneer wij de N318 zijn overgestoken lopen we al snel in het buitengebied via bospaadjes met aan "mijn kant" (lees rechts, voor nu op dit moment) de Keizersbeek en daarnaast de Boven Slinge. Even later scheidden ook deze wegen en laten we het water achter ons en gaan we verder de bos- en zandpaden op en belandden we op bekend terrein. Nu volgen we weer een pad dat we reeds eerder samen liepen en ook eens met heel veel anderen, maar beide keren andersom. Dan is de omgeving ook direct anders 😆, maar dat kan ook aan ons liggen 😄. "Kijk daar zaten we toen nog in korte benen en daar liepen we langs de boer die toen druk aan het werk was op z'n land." En zo lopen we de kilometers weg en weten dus precies waar een bankje staat wat ons gaat verblijden met koffie met. Gelukkig, bankje is er nog, BB heeft de koffie en deze keer wel cake! We zitten lekker te relaxen, luie Everdina 🌞 komt ons ook vergezellen en wij genieten in de rust van onze aankomende wandeling van april, de camino, en alle (nu al) leuke reacties van mensen die samen via onze blog meegaan op onze reis.
Link: Ons avontuur van de Camino naar Santiago de Compostella en verder.

Wij vervolgen de weg, beide iets lichter wat betreft onze to do lijst camino, want we hebben weer wat afgestreept, we gaan definitief zonder stokken lopen. Mocht dit een slechte keuze blijken, zelfs Portugal heeft winkels en internet. En ik een creditcard waarmee ik prima met links uit de voeten (lees handen) kan 😊.
We lopen verder door bekend terrein, nog steeds andersom weliswaar, maar het verbaasd ons hoe anders het nu is in de winter. Nou winter 😎......... De natuur oogt zo anders, maar zeker zo mooi nu de zon ons vergezeld. We spotten veel mooie vogels (vinkjes, vlaamse gaai, groene specht, roodborstje, koolmeesjes, zilver reigers, wilde ganzen, kleine kauwtjes en wat al niet meer) en BB loopt weer links en rechts van de ene leuke gele paddenstoel naar de andere oranje, ik doe gewoon mee. Wanneer we een kabbelende sloot oversteken staan we even stil om van al het moois om ons heen te genieten. Nee wandelen is voor ons niet alleen maar kilometers maken, zeker niet! Dus fotocameraatje mag mee naar de camino. Maar eerst maak ik nog even een Iphonefilmpje van het leuke kabbelende water, eerst over rechts, het gras op, drie stappen, oeps verhoginkje, bijna plons, maar net niet 😑.... en nu nog links....

En door..... droog gelukkig! Iets verderop steken wij de Blekkinkhof over richting een paar leuke boerderijen met leuke ruimtes om de deur. Meneer Bewoner zit lekker in z'n voortuin met zijn hond te genieten van het fijne weer en zwaait ons al tegemoet. Wij nemen nog even een kijkje bij zijn beestenboel in zijn "achtertuin" en bewonderen zijn begroeide paddenstoelen boomstam. Even opletten hoe we langs de modderpoel ons pad kunnen vervolgen, blijkt Guru het duidelijk niet met mij eens te zijn dat we hier lopen, dus rechtsomkeer.

En dat werd weer gezellig, want meneer Bewoner komt een praatje met ons maken. Hij weet al dat we een route lopen (want waarom loop je anders in de drek) en dat zijn buurman "ons wandelaars" niet meer over zijn privé terrein wil hebben. Wanneer ik vraag wat buurman daartegen gedaan heeft daar het een officiële wandelroute is, weet hij ons met zekerheid te vertellen dat er zo'n grote hond loopt (wijzend met zijn hand op heuphoogte). Oké ons vage lijf is ons wel iets waard dus alternatieve route. Bewoner kent er twee en wij kiezen de eerste, eerst weer door de drek dan verderop een heel klein smal paadjes links het bos in, einde pad weer links en zo komen wij weer op route. Gelukt! En het was zeer de moeite waard❗❕❗ Maar "waat oe, waat oe" (pas op! pas op!), want hier liggen de lege (plastic) hulzen van de buks! Jagers hoeven niet op te ruimen?

Nog een paddenstoel, nog een bloem en doorrrrr....

De tijd loopt ook lekker met ons mee, evenals onze gevulde rugzakken, dus lunchtijd. En gaan we rechts, staat daar links (niet rechts Brigitte, jouw kant! 😊) het bankje van een eerdere pauze met "de weggewaaide eierschaal" (toen was er geen Dennis). De tassen, trommels, plastic zakjes, thermoskannen en blaas 🚺 worden geleegd. BB vult haar sok nog ff met schoap, scheelt weer een 0.001 gram tasinhoud. We lopen nog een klein stukje "ouwe route" en daarna scheidden ook deze wegen en gaan wij een "nieuw" terrein op. Samen met het begin van Dennis waaien we lekker uit voor ons nieuwe optrekje Landgoed Kotmans. 

Tingelingegeling......

Even verderop passeren we weer de tingeling en vervolgen nu het zandpad immer gerade aus. Wel zo gemakkelijk wanneer links en rechts iets later op de dag voor sommige 😂 onder ons iets lastiger wordt. We komen weer uit bij de N318 en na heel goed kijken steken we over en verdwijnen in het loofbos waar ook weer een einde aan komt en Brigitte op bekender terrein komt, Camping de Twee Bruggen. Jaha, we zijn al in Winterswijk! Brigitte weet mij van alles te vertellen over deze plek en hun leuke vakantie-ervaringen alhier. En dus weet ze ook de weg te vinden richting het juiste pad naar de Boven Slinge wanneer Guru even van het padje is i.v.m. verbouwing op het vakantiepark. 

Zoveel verschillende gevleugelde vrienden en stoelen (Bron: Google)

Een heel eind lopen we parallel, met rechts (Brigitte, mijn kant! 😀 In april is het pas links!) het water. Dat houden we ook maar zo, dan passeren we later verder rechts ook nog de Slingeplas. We steken de brug over en betreden weer de bewoonde wereld die Bredevoort heet. Via een saai stukje jaren 70 woningbouw komen we even later in het pittoreske gedeelte van dit dorp met rechts van ons, Herberg Bertram. Heel vervelend, daar hebben ze cappuccino en met lekker gebak!
 

Dik verdiend!

Het was weer een fijne dag, een mooie route en in goed gezelschap, zelfs met voorproefje kleintje Dennis. Wat hebben we het toch fijn samen 😉😂😆💙💋. Op naar de volgende.

Bron: Pinterest

2020-02-02 | Alles klettert

Vochtig weekend

Ik hoor water kletteren, heel raar 😮. En zo begon ons weekend Exloo. 

Zondag 2 februari, wij lopen dit jaar wederom de Schutrupswandeling in Exloo en hebben ons ingeschreven voor de langste afstand, 25 km. Daar Drenthe nou niet bepaald om de hoek ligt, heb ik een heel leuk Vrienden op de Fiets adres gevonden waar we zaterdagavond overnachten zodat we zondag fris, fruitig en vroeg kunnen starten. Maar eerst haal ik Brigitte thuis op, eet direct maar even mee en bijna een uur eerder dan ik onze gastvrouw Roos 🌹 heb doorgegeven, staan wij op hun oprit. Zelf zijn zij niet thuis i.v.m. een feestje en wij gaan ze dus ook niet ontmoeten, want ook zij blijven overnachten. Ons onderkomen is een soort omgebouwde schuur/garage/was-bijgebouw. De sleutel hangt al/nog in het slot, een deel van het ontbijt bungelt al in een plastic tasje aan de deurklink (zo heb je geen koelkast nodig), dus wij gaan ons redden. Het is weer een te leuk plekje. Direct bij binnenkomst in het halletje links toilet, rechts douche, daarna de zit/slaapkamer met stapelbed, 2 tuinstoelen, links een wastafel, rechts een trolley met waterkoker, koffiezetapparaat, elektrisch kookplaatje, wat potten en pannen, aanverwante artikelen en koffie en thee. Aan de muur hangt een klein vierkant opklapbaar tafeltje voorzien van dienblad met de overige ontbijt spullen zoals bolletjes, jam en eieren. Wij dumpen de rugzakken en tassen bij de trolley, zetten de stoelen in relax positie, zodat we dadelijk op mijn IPhone (bij gebrek aan tv) kunnen gaan mollen met een lekker bakkie koffie erbij. BB regelt dat laatste, poets de koffiekan eerst ff goed schoon (leuk hip flitsend apparaat, maar met de nodige dikke koek in de pot. Koffiekannen kunnen ook gewoon in afwasmachines mensen!) terwijl ik mijn IPhone aan de sap leg d.m.v. het alom bekende IPhone oplaadsnoertje. 

  

Maar waar blijft de blieb?????? 😲😲😲 Er komt altijd een blieb als de stekkers overal goed inzitten, maar nu niet 🤨. Het zal toch niet hé? Maar wel dus, ergens heeft mijn snoertje weer iets gebroken, want blieb is weg, blijft weg en laat niets meer van zich horen. Hier wordt ik dan zoooo ongelukkig van 😩. Wij willen Mollen!! Maar ik ben net een vent, ik denk in oplossingen! BB logt in op mijn TelfortTV, dus Mol, jou pakken we zo, nu eerst de koffie. Terwijl BB haar oplaadsnoertje opspoort leg ik mijn oor nog eens iets beter te luister, want ik hoor geen blieb maar wel iets anders wat ik eigenlijk niet hier en nu zou moeten horen en loop richting trolley waar het geluid volgens mij vandaan komt. Nou ja loop, ik verzette mijn voet 😀. Ik hoor een soort van water lopen, maar dan geen water zoals in een koffiekan druppelen, nee, meer zoals een kabbelend beekje, een stroompje zeg maar. Ik trek al onze tassen eerst, en voor de zekerheid, maar eens weg bij de trolley waar het geluid gefabriceerd wordt en dan door voor verdere inspectie. Dit raadsel blijft niet lang onopgelost en in no time is de trolley aan de kant, de koffiekan onder het apparaat vandaan, de muur en trolleyblad gedweild en is alles weer koffiewatervrij. Poging twee van "we zetten koffie" gaat door, nu  zonder deksel, kijken of dat wel droog lukt. En op twee volgt drie, dus deksel er maar weer op, weer gedweild, en doorrrrr...... Laten we maar thee zetten, anders zijn de poetsdoeken hier dadelijk ook zo op. En zo zitten we net op tijd klaar, ingelogd en wel en kunnen we gaan mollen! Koekje erbij? Onder het genot van wijn en nootjes bespreken we onze to do lijst Camino en maken een volgend to do lijstje om niets te vergeten. Als dat maar goed gaat 😉!

De volgende ochtend, zondag, onze wandeldag. Ik heb de afstand bij moeten stellen naar 15 km, want ik ben te ziek (gewoon griep, heb het al een paar dagen 😷) voor meer kilometers. Brigitte is van het ontbijt, dekt de tafel zodra ik deze ontruimt heb van mijn spullen (is ook altijd hetzelfde liedje hé 😊). Ze heeft al een kan thee gezet voor onderweg en bij gebrek aan koffie worden dat dus twee kannen thee. Er liggen twee eieren (zijn die gekookt? we wegen ze op onze hand, schudden er eens mee..... ahhhh vast wel) en twee mandarijnen en dat alles nemen we ook mee voor de lunch. Wanneer we klaar zijn voor vertrek pak ik de eieren in mijn theedoek om ze heel te houden onderweg. Voorzichtig rol ik nummer twee bij nummer één maar glijdt ie uit mijn hand, flatst, op de stenen vloer. Zo, die was in ieder geval niet gekookt. Weten we dat ook maar weer. Ik poets deze keer wel 😮. 

Het beloofd vandaag wel een mooie natte, hele vochtige dag te worden, dus alles in het plastic. In de tipitent achter de winkel van Schutrups is het startpunt en de koffie!! Goed, die erin, wij de tent weer uit en gaan. Al snel gaat de route het buitengebied in (nou is daar heeeel veel van in Exloo) en belandden we bij het zandgat Kremer. Het mooie aan deze route wandelen is dat je alleen maar de juiste kleur wegwijzers hoeft te volgen en zelfs onderweg nog kunt switchen van route. Wij hebben bijna 7 kilometer op de teller, zijn heel veel water verder en zien koffie-tipi-tenten. Hier stromen alle afstanden en kleuren-regenponcho's weer tezaam om te kunnen genieten van warme dranken en zelf te bakken broodjes boven het open vuur. Voor de koffie-tipi staat al een rij, dus sluiten wij maar aan. Mocht je ergens nog droog zijn, dan is dat nu ook verleden tijd, want van stilstaan in de regen wordt je zoveel natter. Dus ga eens wandelen!

Maar met warme bekers vertrekken wij richting volgende tipi en hopen op een bankje voor mij/ons. Het bankje staat er, nat en wel, want dit is de niet waterdichte versie tipitent, tuurlijk, sure, nice 😶. We nemen de bank met de minste waterdruppels, nemen komo en zo kunnen we tenminste even ietwat beschut zitten. Voor het mooie uitzicht en de temperatuur hoeven we niet te blijven zitten, dus vervolgen we al snel de route. Het splitst zich al snel weer op en wij blijven bij de vijftieners. Deze helft van de route is ook het meest mooie stuk. We lopen over de Hondsrug, door de bossen en langs en over de heidevelden. Van fotograferen komt weinig terecht vandaag. Het is te slecht weer en mijn cameraatje heeft nog geen zwemdiploma. En wanneer er weer eens vier prachtige cadeautjes als hijgende hertjes een sprintje trekken links over een open veld, ben ik toch altijd te laat, dus lang leve Google, pixabay, pinterest...... Heel in de verte zien we de witte konten verdwijnen en trekken wij verder het open veld over. 

Bron: Google

Op naar de laatste kilometers, maar eerst in het volgende stuk bos zoeken en vinden wij een boomstam die sterk genoeg is en ons beide kan dragen, zelfs wanneer wij geluncht hebben. We zitten weer heerlijk te glibberen op onze komo op deze gladde stam en hebben het genoegen menige wandelaar de juiste weg te wijzen. Het pad kruist hier een ander pad en de echte rechtdoor is ietwat onduidelijk vinden wij (en vele aderen). Dus op de vraag: "waar naar toe?" Antwoorden wij iedere keer "die kant zagen wij andere oplopen", wijzend schuin rechtdoor. Tja, is dat goed? Geen idee, zal wel, we hebben niemand terug zien komen, dus volgen wij even later ook maar dat pad. En nee, ook wij zijn niet de verkeerde kant opgestuurd en zo vervoegen wij ons later weer tezamen met menig andere wandelaar van welke afstand dan ook. 

  

Last but not least wordt het nog een heel geglibber en geglij en valt het niet mee om nog een stukje redelijk verhard te ontdekken om onze voetstappen op achter te laten. Dan hebben de schapen die rechts gedreven worden over het Molenveld door een herder met zijn hond het duidelijk makkelijk met en op vier poten. Daar waar zij ons pad (gewoon asfalt, hoe fijn kan dat zijn 😊) kruizen splitst de groep ook ietwat op, de voorlopers en achteraanhangers van de kudde. Wij lopen achter, mijn tempo is zo hoog niet meer, mijn energie is ergens achtergebleven. De kudde splitst zich in de woonwijk al snel weer op, rechtdoor gaat de echte, en alle makke doch smerige schaapjes gaan links het dorp in. Rest ons nog wat asfalt en menige wandelaar speelt even met de voetjes door de waterplassen in de hoop het schoeisel iets te reinigen. Nou daar is echt veel meer voor nodig vandaag! Wat een drek, ja ook in Drenthe kennen ze dat. 

Bij de volgende kruising houden we halt voor het verkeer van rechts, de echte kudde weer, zij hebben voorrang. Zo zie je, linksom of rechtsom je komt er altijd. Zo ook wij. Vijftien kilometer, zeike nat, hondsberoerd maar wel genoten en trots op onszelf! Bij de auto ontdoen wij ons even van de natte bovenkleding en gaan droog een lekkere cappuccino met cake scoren in de winkel van Schutrups. Dat hebben we zeker verdiend na een dag als gisteravond en vandaag. Lang blijven we niet zitten want de heer en mevrouw live muziek hebben de volumeknop voluit staan, zodat ze het bij de pitstop-tipitent onderweg ook nog kunnen horen. Time to go home. De baggerschoenen uit, op de komo in de auto. Super uitvinding die zak! Apple-kaarten stuurt ons via een hele andere richting dan we gekomen zijn weer naar huis, maar dat boeit ons niet. We komen er altijd en nu zal het beslist niet anders gaan. En zo zie je maar weer, niet alles is te plannen, soms overkomen dingen je gewoon en soms moet je het dan ook alleen oplossen zonder handige wederhelft. Wel fijn dat ie mij vanuit huis steunt door te zeggen dat ik moet proberen de dingen zelfstandig te doen en op een leeftijd ben dat ik op eigen benen mag staan 😂😂.

Schoap in de sok, in de tas en in de wei.

Via Hoakseberge is het nog zo'n veertig minuten eer ik thuis ben. Wisten wij gisteravond niet waar het gekletter vandaan kwam en was het ook beslist niet de bedoeling dat het überhaupt kletterde nu verlang ik na een hele dag gekletter op mijn hoofd en al het plastic naar warm gekletter van mijn douche en daarna........ mijn bed in.
Brigitte bedankt voor de gezelligheid, je humor, je poets vaardigheden, de drank en nootjes en het zorgen. De volgende ben ik er weer helemaal fris en fruitig bij!