Dagen nagenieten
Natuurmonumenten komt regelmatig langs op Facebook met foto's van de prachtig paarse heide die vanaf nu langzaamaan gaat bloeien en als je dan, zoals ik, de Posbank dichtbij hebt, wil ik het ook dit jaar weer gezien hebben. Kortom, m'n Iphone moet extra vroeg uit de veren, de waterkoker hard aan het werk op veel te vroege tijden en ikzelf ga op automatische piloot m'n ding doen zoals wassen, aankleden, tapen en m'n kleine vriend inpakken. En gaan! Nationaal Park Veluwezoom, ik kom eraan!
De mist hangt nog laag over de weilanden en de Oude IJssel. De parkeerplaats van het bezoekerscentrum is nog bijna uitgestorven wanneer ik m'n Clio achterwaarts strak parkeer naast de enige auto aan deze zijde van de P. Aan de andere kant van de heg en de P staan twee bolides waar enkele sportievelingen zich gereed maken om dadelijk al fietsend van dit natuurschoon te genieten. Doe mij m'n benenwagen maar, dat wordt straks al genoeg zweten. Maar voor nu, eerst in 't fleece, want 11.5℃ is heerlijk ontwaken, maar m'n vel wil 't toch nog iets warmer eer de korte armen bloot mogen.
Op menig pad heb ik reeds mijn DNA hier achtergelaten en vandaag voeg ik er nog iets meer aan toe. Gelijk na De Ruif gaat het al omhoog en worden m'n kuiten en longen goed wakker geschut. Even krijg ik weer tijd om lucht te happen en gaat het daal. Beneden open ik een hekje om een vroege medewandelaar en mezelf de toegang tot de heide te verschaffen. De entree, dit tijdstip, deze helder frisse zonnige ochtend, het uitzicht, magnifiek! Dit is toch een cadeautje waar we heel zuinig op moeten zijn! Het paars komt tevoorschijn op de heuvels. Het begin van de heide-bloei is begonnen.
Ik struin verder met m'n Iphone in de selfiestick die niet weet waar ie het eerst of het laatst moet kijken, filmen en fotograferen. De zon geeft nog meer glans aan deze Gelderse parel en poseert ook regelmatig met heel veel geduld voor me wanneer ik d'r nodig heb. Even verruil ik d'r voor een nog mooier object, een ree, die net als mij ook lekker van deze frisse zonnige ochtend geniet. Cadeautje!! En nu weer klimmen! Hoeveel treden? Veel, genoeg om de zweetklieren door te laten stromen en m'n bilspieren goed wakker te schudden. Bij koepel De Kaap wacht mijn beloning, een machtig prachtig uitzicht, paars glooiende heuvels met Duiven, Westervoort in de verte. Een laatste blik en ik steek de Beekhuizenseweg over. Ik kies het mountainbike-pad i.p.v. de asfaltweg, nu 't nog kan, menigeen ligt nog op één oor dromend van z'n fiets. Al wandelend ontdoe ik me van het fleecevest, zodat moi wat beter kan acclimatiseren 🥵 in de koelte van het bos. Meters voor me wandelt de man van vanochtend en niet veel later lopen we kletsend een stukje samen op. Al snel splitsen we, hij rechtdoor naar het buitenhuis van de voormalige boswachter, De Haverkist, ik verdwijn naar links waar de zon een spel speelt met de bomen. Geheel verrast kom ik aan bij de Carolinahoeve. Verrast, daar ik van een totaal andere kant kom dan mijn voorgaande stappen. Vorige week liep hier nog van links naar rechts, nu gaat het links richting bos en Hof te Dieren.
Parallel aan het brede zandpad is een fietspad en enkele ijzeren rossen zijn reeds van stal gehaald en gaan richting de Carolinahoeve. Er zal gewerkt moeten worden denk ik. Ik krijg een oudere wandelmeneer in het vizier die afwisselend op een landkaart en om zich heen staat te turen. Meneer zoekt de bovengenoemde pleisterplek en samen met Guru wijs ik 'm de weg, als maar rechtdoorrrrrr...... Ik sla af en heuvel door, de Prins Willemberg omhoog. Dit wordt mijn pauzeplek, ook al is ie ietwat, nou...... behoorlijk teleurstellend vergeleken met z'n oudere zus de Carolinaberg. De ronde bank heeft in geen tijden onderhoud genoten en het binnenste groen is een dun boompje omringt door alle kleuren groen wat onkruid heet. Maar goed, 't is een bank en het uitzicht en de omgeving zijn top op deze hoogte! Menig mens is inmiddels ontwaakt. Het is iets over negenen en een heerlijke 16℃. Een echtpaar neemt de lager gelegen ringlaan en verdwijnt achter mij de bossen in. Mijn oog valt op de linker laan waar ik een vlek spot die lijkt te bewegen. Een ritmisch geluid brengt het mee waarvan ik eerst nog denk dat 't mijn thermoskan is. Het geluid neemt zachtjes toe en de vlek blijkt een wandelaarster met viervoeter. Zij gaan in de rust, mijn pauze is voorbij. Ik daal af via een lange brede statige laan richting Ellecom.
Het glooiende landschap leidt mij naar een ah-ha momentje wanneer ik zie waar ik ben en nog naar toe ga. Het bos wordt een weiland. Menig voetstap heb ik hier reeds gezet, maar meestal in omgekeerde richting. De runderen staan gezamenlijk ver bij mij vandaan te grazen en merken mij niet eens op 🤔. Ik laat ze maar en verdwijn via het fietspad weer het bos in aan de andere zijde van de Diepesteeg. Het asfalt verruil ik voor bospad en het gaat weer in rustig tempo hoger. De volgende verrassing is de houten brug Holle Weg. Het verrassende aan deze wandeling is dat ik telkens ergens denk uit te komen en denk te weten hoe 't dan verder gaat, maar het gaat dan steeds weer een andere, onverwachtse richting op¹⁾. Even raak ik dan ook van het figuurlijke padje wanneer m'n beste vriend Guru en ik het niet helemaal duidelijk zien en "vertalen" naar echte paden. Rechtsomkeer dan maar........ hekje weer door en toch parallel langs het lager gelegen fietspad. Maar linksom, rechtsom, Guru en ik komen er altijd samen weer uit en zo betreedt ik een stuk verderop weer het asfalt van deze Holleweg. In het voorbijgaan hoor ik een vrouwelijke mountainbiker hijgend tegen haar mannelijke mede fietser zeggen dat ze blij is dat "het einde" (zal van deze klim zijn neem ik aan c.q. mag ik hopen) nabij is. Zo, ik ben dus niet de enige die hijgt en zweet als een wandelende waterval.
Maar 't is nog niet voorbij. De laatste kilometers slingeren verder door het Nationaal Park over een zandrug waar aan weerszijden de bomen het zonlicht voorzichtig raken. Nog een klim en de bewoonder wereld is in zicht. Ik betreed Landgoed Heuven en geraak weer onder de mensen. Grote aantallen mensen. 't Is dat ik heel vroeg was vanochtend en genoeg keuze had voor een parkeerplek, want nu gaat dat niet meer lukken. De mensheid is ontwaakt.
Resume: wat een fantastische route! 15 kilometers, stukje heide en heel veel bos, heuvels, klimmen, dalen, stukje fietspad, merendeels zand- en bospaden.
En nu, enkele dagen later ('t is woensdag 10 aug. inmiddels) ben ik spierpijn vrij. Elke spier, elke cel in m'n billen en bovenbenen, geen idee dat ik er zoveel had, hebben nog dagen na kunnen genieten van deze prachtige wandeling 🙈😕. Aanrader!
Op menig pad heb ik reeds mijn DNA hier achtergelaten en vandaag voeg ik er nog iets meer aan toe. Gelijk na De Ruif gaat het al omhoog en worden m'n kuiten en longen goed wakker geschut. Even krijg ik weer tijd om lucht te happen en gaat het daal. Beneden open ik een hekje om een vroege medewandelaar en mezelf de toegang tot de heide te verschaffen. De entree, dit tijdstip, deze helder frisse zonnige ochtend, het uitzicht, magnifiek! Dit is toch een cadeautje waar we heel zuinig op moeten zijn! Het paars komt tevoorschijn op de heuvels. Het begin van de heide-bloei is begonnen.
Ik struin verder met m'n Iphone in de selfiestick die niet weet waar ie het eerst of het laatst moet kijken, filmen en fotograferen. De zon geeft nog meer glans aan deze Gelderse parel en poseert ook regelmatig met heel veel geduld voor me wanneer ik d'r nodig heb. Even verruil ik d'r voor een nog mooier object, een ree, die net als mij ook lekker van deze frisse zonnige ochtend geniet. Cadeautje!! En nu weer klimmen! Hoeveel treden? Veel, genoeg om de zweetklieren door te laten stromen en m'n bilspieren goed wakker te schudden. Bij koepel De Kaap wacht mijn beloning, een machtig prachtig uitzicht, paars glooiende heuvels met Duiven, Westervoort in de verte. Een laatste blik en ik steek de Beekhuizenseweg over. Ik kies het mountainbike-pad i.p.v. de asfaltweg, nu 't nog kan, menigeen ligt nog op één oor dromend van z'n fiets. Al wandelend ontdoe ik me van het fleecevest, zodat moi wat beter kan acclimatiseren 🥵 in de koelte van het bos. Meters voor me wandelt de man van vanochtend en niet veel later lopen we kletsend een stukje samen op. Al snel splitsen we, hij rechtdoor naar het buitenhuis van de voormalige boswachter, De Haverkist, ik verdwijn naar links waar de zon een spel speelt met de bomen. Geheel verrast kom ik aan bij de Carolinahoeve. Verrast, daar ik van een totaal andere kant kom dan mijn voorgaande stappen. Vorige week liep hier nog van links naar rechts, nu gaat het links richting bos en Hof te Dieren.
Parallel aan het brede zandpad is een fietspad en enkele ijzeren rossen zijn reeds van stal gehaald en gaan richting de Carolinahoeve. Er zal gewerkt moeten worden denk ik. Ik krijg een oudere wandelmeneer in het vizier die afwisselend op een landkaart en om zich heen staat te turen. Meneer zoekt de bovengenoemde pleisterplek en samen met Guru wijs ik 'm de weg, als maar rechtdoorrrrrr...... Ik sla af en heuvel door, de Prins Willemberg omhoog. Dit wordt mijn pauzeplek, ook al is ie ietwat, nou...... behoorlijk teleurstellend vergeleken met z'n oudere zus de Carolinaberg. De ronde bank heeft in geen tijden onderhoud genoten en het binnenste groen is een dun boompje omringt door alle kleuren groen wat onkruid heet. Maar goed, 't is een bank en het uitzicht en de omgeving zijn top op deze hoogte! Menig mens is inmiddels ontwaakt. Het is iets over negenen en een heerlijke 16℃. Een echtpaar neemt de lager gelegen ringlaan en verdwijnt achter mij de bossen in. Mijn oog valt op de linker laan waar ik een vlek spot die lijkt te bewegen. Een ritmisch geluid brengt het mee waarvan ik eerst nog denk dat 't mijn thermoskan is. Het geluid neemt zachtjes toe en de vlek blijkt een wandelaarster met viervoeter. Zij gaan in de rust, mijn pauze is voorbij. Ik daal af via een lange brede statige laan richting Ellecom.
Het glooiende landschap leidt mij naar een ah-ha momentje wanneer ik zie waar ik ben en nog naar toe ga. Het bos wordt een weiland. Menig voetstap heb ik hier reeds gezet, maar meestal in omgekeerde richting. De runderen staan gezamenlijk ver bij mij vandaan te grazen en merken mij niet eens op 🤔. Ik laat ze maar en verdwijn via het fietspad weer het bos in aan de andere zijde van de Diepesteeg. Het asfalt verruil ik voor bospad en het gaat weer in rustig tempo hoger. De volgende verrassing is de houten brug Holle Weg. Het verrassende aan deze wandeling is dat ik telkens ergens denk uit te komen en denk te weten hoe 't dan verder gaat, maar het gaat dan steeds weer een andere, onverwachtse richting op¹⁾. Even raak ik dan ook van het figuurlijke padje wanneer m'n beste vriend Guru en ik het niet helemaal duidelijk zien en "vertalen" naar echte paden. Rechtsomkeer dan maar........ hekje weer door en toch parallel langs het lager gelegen fietspad. Maar linksom, rechtsom, Guru en ik komen er altijd samen weer uit en zo betreedt ik een stuk verderop weer het asfalt van deze Holleweg. In het voorbijgaan hoor ik een vrouwelijke mountainbiker hijgend tegen haar mannelijke mede fietser zeggen dat ze blij is dat "het einde" (zal van deze klim zijn neem ik aan c.q. mag ik hopen) nabij is. Zo, ik ben dus niet de enige die hijgt en zweet als een wandelende waterval.
Maar 't is nog niet voorbij. De laatste kilometers slingeren verder door het Nationaal Park over een zandrug waar aan weerszijden de bomen het zonlicht voorzichtig raken. Nog een klim en de bewoonder wereld is in zicht. Ik betreed Landgoed Heuven en geraak weer onder de mensen. Grote aantallen mensen. 't Is dat ik heel vroeg was vanochtend en genoeg keuze had voor een parkeerplek, want nu gaat dat niet meer lukken. De mensheid is ontwaakt.
Resume: wat een fantastische route! 15 kilometers, stukje heide en heel veel bos, heuvels, klimmen, dalen, stukje fietspad, merendeels zand- en bospaden.
En nu, enkele dagen later ('t is woensdag 10 aug. inmiddels) ben ik spierpijn vrij. Elke spier, elke cel in m'n billen en bovenbenen, geen idee dat ik er zoveel had, hebben nog dagen na kunnen genieten van deze prachtige wandeling 🙈😕. Aanrader!
1⁾ Nu denk je misschien dat ik een doos ben, omdat ik niet weet waar ik ben of belandt, maar dat komt omdat ik mij nooit inlees. Elke wandeling is dan een verrassing. En zo ook vandaag, terwijl hier al zoveel paden bewandeld zijn door mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert, bedankt!