Naar de Posbank voor de kleur.... paars

Ik zag afgelopen week de mooiste foto's voorbij komen op Facebook van de heide die in bloei staat, dus kan ik niet achterblijven om het met eigen ogen te gaan aanschouwen. Helemaal daar ik op maar zo'n 25 km afstand woon van de Posbank, dus heide genoeg denk ik. De keuze voor mijn wandeling is gevallen op Trage Tocht Posbank, 14 km. Ach en laat ik die al in mijn Guru hebben staan. Hoe makkelijk kan ik het krijgen vandaag 😀? Gisteren Guru al even gecheckt en bestudeerd en enigszins verward daar ik twee routes door elkaar te zien kreeg en ze beide één en dezelfde kleur (je kunt in de Guru app de routes een kleurtje geven, denk aan groen, oranje, rood, paars, blauw, zwart 🙃) hadden (en hebben). Ach, ik zie het wel, komt goed, heb vertrouwen in jezelf (zei ik dat maandag ook al niet tegen mijzelf? 😀)

Ik start bij station Rheden. Daar is het ook nog eens gemakkelijk en gratis parkeren en het ligt op loopafstand van De Posbank. Rugzak op/om/aan, toch maar even nog niet, beetje natte voorstoel....... neeeeeeee............ ja..........🤨 🤨 in de komo, opgelost en gaan! Hoe simpel kan het zijn?!
Het begint dan ook vrijwel direct met klimmen wanneer de rondweg gepasseerd is en langs niet al te onooglijke optrekjes met geweldig uitzicht schiet het pad rechtsaf tussen de luxe villa's door het bos in. Fijn, fijn, fijn 😊 en een extra cadeautje op de vroege ochtend hupt een stukje voor mij uit.

Achter Restaurant Houtplaats langs en dan volgt al gauw het eerste inkijkje over wat zich dadelijk in z'n geheel voor mij uitstrekt, een prachtige paarse deken van heide. Ik kom ogen tekort, fotootje links, fotootje rechts, fotootje onder....... en even om mijn as draaien om ook van de achterkant te kunnen genieten. Geloof me, daar ziet het er echt anders uit.

't Is nog vroeg, maar de eerste wandel-fotograaf-jongedame komt mij al tegemoet. Zij heeft vast al aardig wat prachtige plaatjes geschoten. De grond is nog vochtig, het lijkt iets heiig, de lucht is strak blauw en luie Everdina (lees: ☀️) heeft er duidelijk zin in vandaag.
Het is ook verder heerlijk stil, voor zover dat kan in dit land (verkeer is hier altijd hoorbaar helaas) en mijn vest is ook reeds om'n boek knupt, om verdere lekkages te voorkomen 😊. Helaas is de rust van korte duur, want één dame laat haar hond uit alhier, en dat al druk blèrend in haar mobiele foon. Zo jammer 😖.

Op zo ongeveer het laagste gedeelte van de Posbank (voor mijn gevoel! voordat er weer een heuse discussie losbarst) loopt het pad al kronkelend en iets stijgend tussen de heidevelden door. Waar ik ook kijk, alles is heide, alles is paars. De regen heeft diepe geulen gesleten in de grond, waardoor het verstandig is (zeker voor mij) om goed op te letten waar mijn voeten zich neerzetten.

Guru houdt ik goed in de gaten, daar ik geen route uitgeprint heb en wanneer ik links moet wacht mij de trap met ruim honderd treden (110 als ik het goed onthouden heb 😊). Ach hoe fijn, hier waren wij eerder (lees jaren gelee) al eens in de winter met Cas en onze schotjes. Toen werd er een rondje gewandeld, nu ga ik voor een echte route (lees kilometers!).
Goed, been- en bilspieren even trainen en al hijgend sta ik op de top. Het uitzicht maakt veel goed.

Vanaf hier gaat het het bos in. Voor het bruggetje links en even de berm in voor het "peleton" moutainbike-dames. Via het geasfalteerde fietspad oversteken en dan..... hmmmmm...... wat zegt Guru? De GPX-routes wijken (redelijk vaak) af van het werkelijk te volgen pad. Meestal loopt de route een stuk verder rechts, links, voor, achter ('t is maar hoe je het bekijkt 😊). Nu gaat er een pad schuin links de bos in, loopt wel parallel aan de asfaltweg. Maar verder rechts schuin gaat een pad door een hekje (zijn we gek op!) en die loopt wat meer rechtdoor en af van de asfaltweg. Keuze maken Jo!
Oké links. Wandel, wandel, wandel....... kijk, kijk, kijk iets beter...... nee, lijkt me niet....... terug! Hekje door, wandel, wandel, wandel, wijkt af..... ff door...... ja, lijntjes op Guru komen samen met mijn route! En zo vervolg ik mijn pad...... 150 meter. Wegversperring, boom!

Coopertest vond ik vroeger op school al vreselijk, maar deze neem ik redelijk met gemak. Na boom drie is ook het pad een stuk breder en niet zo overgroeit door varens en stekels. Een klein beetje ongeschonden dit doorstaan is me wel iets waard hoor!
Wanneer ik links ga groet ik de twee heren met goedemorgen en zij groeten vriendelijk terug. Op sleeptouw hebben zij hun eega's meegenomen (aanname van mij) en ook die groet ik vriendelijk, maar die gaan zo op in hun eigen geleuter dat ik mezelf maar goedemorgen wens 😊.
Ik heb ook al gezien dat wanneer ik dit pad, met ietwat verbeelding, rechtdoor blijf volgen uitkom bij Paviljoen de Posbank en laten ze daar nou net een toilet en cappuccino hebben 😀.
Ik help nog even een hele oude dame een handje om het schuine terras omhoog te klimmen en plaats te nemen (ieder gescheiden) in de zon.

Vanaf hier gaat het via het uitkijkpunt naar beneden. Maar welke afslag? Wederom verwarring. Ik neem de linker, maar Guru loopt niet met mij mee zie ik. Terug, beetje klimmen! Ik neem de rechter en Guru is het geheel met me eens en zo gaat het een klein ietsiepietsie in optocht de berg af. 't Is nl. inmiddels best redelijk druk geworden op de hei en er zijn heel veel anderen ook op het geweldige idee gekomen om hier te gaan wandelen. Een heel assortiment zelfs! Ik schut de meesten wel af en beland achter een vader met twee kleintjes. Beide dametjes, met fleurige laarsjes aan die soms grote moeite hebben om de uitgesleten treden te nemen met die kleine beentjes. Maar de grootste van de twee volgt papa gedwee en de kleinste zegt stoer dezelfde route te willen nemen. Papa moet toch even helpen af en toe.

En zo wandel ik de berg af, de berg op, fotografeer wanneer niet teveel mensen voor mijn lens verschijnen. Na klim zoveel komen op het hoogste punt bankjes in zicht. Eén daarvan wordt de mijne, naast een stelletje wat in blijde verwachting is. Hapje eten, kopje thee, wortel erin en gaan. De route is prachtig paars, maar ook daar komt een einde aan. Ik kom weer in het bos.

Boven de bomen cirkelen een stuk of vijf, zes roofvogels. Voor de zoveelste keer houdt ik halt om het schouwspel te aanschouwen. Machtige dieren, zeker zoveel bij elkaar.
Even verderop loop ik het natuurobservatiepunt Herikhuizen tegemoet en geniet even van het uitzicht. Een ouwe ruïne met paarden. Geen zwijn, vos, ree of wat dan ook die de moeite even neemt zich te laten bewonderen door mij. Helaas, ik zal wel weer te laat op de verkeerde plek zijn 😊. Via een lange laan met grote bomen kom ik op ietwat bekender terrein. Hier heb ik reeds eerder een wandeling gemaakt (geen idee meer welke). Rechts gaat het pad over in een veel lager gelegen soort rivierbedding. Tussen de zandwallen door bereik ik weer de bewoonde wereld en struin ik verder richting het station.

Mijn autosleutels worden uit de rugzak gevist, Guru gaat in de rust en mijn GPS odometer geeft aan dat ik 10 kilometer heb gewandeld. Ja ja, ik had gaandeweg deze tocht al door dat er iets met de kilometers niet goed was (beter gezegd met mij), maar dat ik zo verkeerd ben gelopen 😮😮. Ik heb compleet een stuk route gemist of overgeslagen of ingekort of......(leeftijd? of erger?)😮😮.
Ach so what, dit was veel te mooi om niet nog een keer over te doen, dus zaterdag misschien in de herhaling, maar dan de volledig 14..... of misschien maak ik er wel meer van........ ik weet nu de weg.