Nog twee weken...
Het jaar 2021 wandelt z'n einde tegemoet en over precies twee weken liggen we volgepropt uit te buiken bij de kerstboom vanavond. Tot die tijd rest mij om alle kerstliederen te draaien en zingen om toch nog een heel klein beetje in de kerstsfeer te belanden. Riep ik gister nog dat ik vandaag wel 17 km lang met m'n koptelefoon op naar Jingle Bells en Red nozen Rendieren zou lopen luisteren, is daar niks van terechtgekomen natuurlijk. Het was gewoonweg te mooi, te stil (op de A50 na), te idyllisch om met herrie op de oren te wandelen. Heerlijk genieten van de rust! En die was er in overvloed.
Mijn dag begon weer lekker vroeg vandaag en zo maak je nog eens wat mee tenminste, de zonsopkomst! Die was prachtig! Maar voor ik die kon bewonderen moest ik eerst Panda zien te ontdooien. Die had het zo koud dat ie z'n deuren stijf op elkaar hield. Maar dan kent ie m'n wederhelft en de gasaansteker nog niet! En met een lekker warme sleutel in het contact gaat het richting Beekbergen. Maar..... rustig an, want Doetinchem werd op het weerbericht zojuist genoemd als zijnde glad en glibberig! In één stuk en ongehavend kom ik in de buurt van Beekbergen en via Guru zoek ik een parkeerplekje net buiten het centrum gelijk aan de route. Via Kaarten heb ik mijn weg naar hier gevonden, maar ja, 'k ben KI¹⁾ hé 🙈 en heb dus niet verder gekeken dan m'n neus kort of lang is en zo wist ik dus nog niet dat ik gewoon op de P in het centrum bij de Oude Kerk of ieder andere winkel of eetgelegenheid gratis had kunnen parkeren. Goed, doe u er uw voordeel mee.
Vandaag loop ik dus de Groene Wissel 312: Beekbergen. Zeventien mooie km's Veluwe denk en hoop ik. Het begin is gelijk al fantastisch, want ik heb het natuurlijk licht zien worden (gebeurd niet zo vaak hoor²⁾) en de zonsopkomst is prachtig! Wanneer ik de eerste bocht maak om richting het centrum te lopen staat er een jonge dame met grote camera al prachtige plaatjes te schieten. Ze is nog jong en is duidelijk onder de indruk van dit mooie ochtendgloren. We wisselen wat woorden, ook met de honden meneer, en beide benen we weg en laten haar dromerig achter.
Wanneer ik de Oude Kerk bereik valt ook het kwartje dat ik zojuist hierboven heb beschreven en ik Panda dus ook een gezellige dag had kunnen bezorgen in het centrum i.p.v. het stille buitengebied. Helaas, maar het voordeel nu is dat ik straks weer eerder bij Panda ben .......🤔 en zo haal ik me de komende km's heel veel onzinnige dingen in m'n hoofd en kerstliedjes!
De sfeer is er nu wel naar. De plassen water spiegelen door een flinterdun laagje ijs, het rijp op de blaadjes doet denken aan echte winter en de temperatuur is ook erg aangenaam, wel 1℃. Lange onderbroeken en hemden weer! In het bos kraken de bladeren onder de dikke zolen van m'n wandelschoenen. Hier en daar groeit zelfs ijshaar op dode takken. Altijd een prachtig fenomeen. Ik ga verder het bos in en kom uit aan de voorzijde van de imposante villa Rauwenhul en vervolg een klein stukje het asfalt. Dan gaat het weer het bos in, al is het mij nog totaal onduidelijk waar het pad is, dus ik ben zelf maar wat rond gaan struinen. Maar ach met Guru erbij kom ik overal weer uit en op route en na een kleine zandverstuiving passeer ik niet veel later de A50. De zon is inmiddels ontwaakt en speelt verstoppertje met me vanachter de vele bomen. Menig goede fotograaf had hier fantastische plaatjes kunnen schieten, ik leg het zo goed en zo kwaad het gaat vast met m'n Apple.
Het is Genieten met hoofdletter hier in het bos en ik volg de zandpaden in rustig tempo verder de hei op. Daar staat al een bankje op mij te wachten, in alle rust met een geweldig uitzicht over een heideveld met een wazig zonnetje die de strijd met de aankomende nevel is aangegaan.
Slingerend over de zandpaden door het bos gaat het verder richting de Loenense Waterval en de sprengen. Als kerstliedje zoveel in m'n hoofd is afgelopen dringt het tot me door hoe stil het hier is. Even hoor ik niets, geen verkeer, geen mensen en hun machines, helemaal niets. En da's wel heeeeel bijzonder voor een klein landje als Nederland kan 'k je vertellen.
Niet veel later behoord dit alweer tot voltooid verleden tijd en neemt het toerisme toe. Ik ben bij de sprengen aangekomen. Hier wordt ge-mountainbiked, gewandeld, honden uitgelaten, benen gestrekt, kids onderwezen, beziggehouden en ook de familiebanden aangesterkt. Ik zie zelfs fietsers afstappen aan de overzijde van de spreng om het ijshaar, dat hier best veel te zien is, te fotograferen. Het gaat in kleine hoeveelheden hoor, niet één hele kolonne volk in één keer. Bij de kleinste Loenense waterval is het zelfs nog rustig, maar hoe verder ik de P nader, hoe meer er op de been is en komt.
Slingerend over de zandpaden door het bos gaat het verder richting de Loenense Waterval en de sprengen. Als kerstliedje zoveel in m'n hoofd is afgelopen dringt het tot me door hoe stil het hier is. Even hoor ik niets, geen verkeer, geen mensen en hun machines, helemaal niets. En da's wel heeeeel bijzonder voor een klein landje als Nederland kan 'k je vertellen.
Niet veel later behoord dit alweer tot voltooid verleden tijd en neemt het toerisme toe. Ik ben bij de sprengen aangekomen. Hier wordt ge-mountainbiked, gewandeld, honden uitgelaten, benen gestrekt, kids onderwezen, beziggehouden en ook de familiebanden aangesterkt. Ik zie zelfs fietsers afstappen aan de overzijde van de spreng om het ijshaar, dat hier best veel te zien is, te fotograferen. Het gaat in kleine hoeveelheden hoor, niet één hele kolonne volk in één keer. Bij de kleinste Loenense waterval is het zelfs nog rustig, maar hoe verder ik de P nader, hoe meer er op de been is en komt.
Eenmaal aan de overzijde van de Vrijenberg gaat het verder aan de rechterkant van de spreng. Het heuvelt hier licht. Ik passeer nog een enkel paartje of jong gezinnetje dat hier hoogstwaarschijnlijk ergens op één van de vakantieparken verblijft gezien het (nette) schoeisel. Mijn schoenen stappen rustig door de modderpoeltjes, die douchen één dezer dagen wel weer in de gootsteen. Ik eindig dit pad en stap verder langs het spoor van de Veluwse StoomMaatschappij. Een kleine twee km gaat het verder over de keien, langs het spoor en het bos en door richting de A50 met een mistig uitzicht op het viaduct. Er volgen nog wat kleine weggetjes, zandpaden met akkers waar eens de maïs stond en een weide met schapen. Niet veel later sta ik op een kruising met het Marskramerpad en vele andere wandelroutes, gezien de pijltjes in alle kleuren van de kerstboom. Hier staan al voetstappen van BB en mij en hopelijk kunnen we dit pad snel eens uitwandelen. Ik slinger nog één keer een stukje bos door en sta niet veel later het blauwe bebouwde kom bord van Beekbergen te filmen met op de achtergrond mijn reeds ontdooide Panda. Mijn wandelsteen moet nog een plekje krijgen en vind die op een grote boomstronk. Wanneer ik in mijn auto zit en de foto's toevoeg aan dit blog zie ik paardenmeisjes de steen bestuderen. Gaat ie nu al reizen.....?
Mijn reis vandaag zit erop, het waren 18 hele mooie afwisselende en gevarieerde kilometers en het was perfect wandelweer. Koud, maar da's maar een emotie ⛄ volgens de familie BB en daar was ik op gekleed. Het genieten zat hem voor mij ook in de rust in combinatie met de natuur en het weer, de zon, de nevel en af en toe een leuke ontmoeting en een gesprekje. Een dag met een gouden randje! Nog veertig minuten rijden, daar wacht een warme douche op me en kunnen de beentjes omhoog en de kerstmuziek weer hard aan. Dat kerstgevoel moet nu toch een keer komen.......
¹⁾ KI: Kunstmatig intelligent, ik ben van mezelf donkerblond, maar natuurlijk de rest uit een potje 🙈. M'n ene hersencel was nog bevroren denk ik.
²⁾ Waarom ik het niet vaak licht zie worden? Ik werk niet meer, dus hoef er 's ochtends niet altijd meer vroeg uit.
²⁾ Waarom ik het niet vaak licht zie worden? Ik werk niet meer, dus hoef er 's ochtends niet altijd meer vroeg uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert, bedankt!