2019-11-10 | Marskramerpadderen | Dag 2 etappe 15

Het kraakt en het smaakt

Goedemorgen Montfoort, BB, schone zus, Nederland! Wij gaan weer een stukkie, etappe 15 van het Marskramerpad. Na een goede nachtrust en weer fris in de kleren, 't schoap heeft gelammerd (lees: wij hebben de wandelwol eerlijk opgesplitst in tweeën) dus de wol is verdeeld in sokken en zakken, de dag kan beginnen. Maar eerst even een ontbijtje nuttigen. We hebben het: warm croissantje, warme pistolet, heerlijk vers donker brood. Wat zullen we er eens opdoen? De keuze is reuze! Ook de lunchbox moet gevuld worden en of we alsjeblieft ook nog even een stuk chocoladetaart mee willen nemen? We moeten nog lopen Gerdien………..😱
Kwartiertje later dan gepland starten we vanaf het eindadres van gisteren, de Mauritshoeve. Het heeft gevroren, de zon is al op en de omgeving is direct al een streling voor ons oog. Wat de start dan nog eens extra plezant maakt is het roodborstje dat even poseert op een struik langs de kant van de weg direct naast ons. Als dit geen prachtige dag wordt….. 

 

Het Maartendijksebos ontwaakt. Dus tijd om weer alle kanten op te hangen (zie het als ochtendgymnastiek) voor de mooiste foto van vandaag. Er wordt wat afgeknipt zo'n dag (nou... iedere wandeldag 😊). Zeker nu, nu er rijp op de gevallen bladeren, takken, mossen en bodembedekking ligt. Het zonlicht piept mooi tussen alles door en dat geeft prachtige plaatjes. Jammer genoeg hebben we niet de juiste camera om het zo vast te kunnen leggen als het werkelijk is. Dus doen we het maar met m'n Samsungetje.

  

Hier zijn vandaag meer mensen op het idee gekomen eens lekker vroeg hun huis en haard tijdelijk te verlaten om wat gezonds te doen, zoals wandelen 👣 met hond, kind, vrouw (of man) en een enkele optimist vindt dat tempo te laag en rent deze prachtige omgeving in no time door. En zijn er voorbijgangers, dan groet Brigitte. Er is dus wat af-ge-goede-dagt. Maar waag het niet om niet terug te groeten, want dan is ze not amused en loopt wat mopperend "je kunt toch wel iets zeggen?" 😤 te mopperen 😎. We verlaten dit mooie bos en belanden in Hollandsche Rading, een heel dorp met station en........ café . Hier genieten we van een lekkere cappuccino ☕️ en zeker van de gehele entourage die Moeke bij elkaar vergaard heeft. Je raakt er niet uitgekeken. Noem het antiek, curiosa of oale pruttel, 't is gezellig en warm, smyrnakleedjes (jeugdherinneringen) 😮 en een schoon toilet. Meer heeft een mens niet nodig nu.

 

Wij vervolgen onze route via de Graaf Floris V weg, een klinkerweg. En ook nog eens een behoorlijk drukke! Mind your steps! Leuke optrekjes laten we links liggen, net als de nodige vakantieparken. Wanneer het Tienhovensch Kanaal begint slaan we getrouw af en houden deze rechts van ons. Vanaf hier volg gewoon het water en de plassen en geniet van al wat je ziet. Nou maakt een dag als deze, zon en kou, al gauw iets moois van ons landje. Helaas heeft Hilversum Airport hier zijn vleugels uitgeslagen en zijn de plezier vliegtuigritje niet al te duur (relatief begrip: ja, wat is duur?), want het blijft maar rondjes maken. Duidelijk luxe probleem hier. En de boeren maar protesteren 😥. Het gaat maar door en door en door ......... Helaas, die blijven ons heeeeel lang "achtervolgen". 

Het mag onze pret verder niet drukken en we stappen de kilometers weg op de Kanaaldijk. De dijk gaat verder na een hek, want dit pad is verder alleen voor fietsers en wandelaars. Alleen een dijk met aan weerszijden water bied geen privé plekje voor wat een mens zoal moet. Maar ik moettttttttt........... Een heel stuk voor ons loopt een man met grote fotocamera op zijn buik, die laten we maar even uitlopen. Achter ons loopt een meneer met hond en hij besluit rond het hek te blijven drentelen. Jippie, want ik moetttttt........  En als ik moet? Dan moet ik! Alle gêne laat ik dan los. Links is een bruggetje met ietwat begroeiing, dat wordt 'm! Het Trilveen is nu iets voller 😊. Ohhhhhhhh wat lucht dat op zeg😀.

 

En zo komt aan de Kanaaldijk ook bijna een einde, een einde met hekjes. En linksssss..... ssstttttt stiltegebied  😱. Al beppend lopen wij verder langs het water links en rechts. Bij de molen De Trouwe Wagter, nog even een paar mooie plaatjes schieten en dan lonkt ons ook een mooi bankje iets verderop. Lunchtime, al hebben we oosen balg nog vol van gister en vanochtend (vertaling: al hebben wij onze maagjes nog propvol), een fruithapje en een bakkie gaan er wel in. Wat zitten we weer mooi. We groeten vriendelijk alles wat passeert, ook wat ons voor de tweede keer niet meer gedag wil zeggen 😀. Het schoap komt ook nog efkes uut zien hok en het lam ervan inspecteert efkes de vootkes (in ABN is dat: eventjes de voeten). 

 

En wat erin gaat moet er ook weer uit, dus snel de plaatselijke kroeg in, Het Olde Regthuys, is maar 900 meter verderop. Fijn, fijn, fijn! Hier is de tijd stil blijven staan. Schrootjes achter de bar, smyrna op de tafels, skai bekleedde barkrukken met nagels, een biljarttafel en een heuse feestzaal. Allemaal gezelligheid in de zaal, maar niemand te zien in de kroeg. Dan schiet de kokkin met warme hapjes voorbij en even later wordt onze bestelling opgenomen door de dochter(tje) van dit etablissement. De toiletten bevinden zich in een ouderwetse gang achter ouderwetse deuren. Wanneer ik één van de twee toiletdeuren open schiet oma in de stress, ze zit heerlijk relax te doen wat ze moet doen. Oké, hier is een slot dus overbodig 😱.

Snel een drankje en doorrr...... nog zo'n 8 kilometer te gaan. Tijd speelt vandaag wel een rolletje. Niet omdat we de trein moeten halen, die gaat de hele dag en avond nog, maar wel de duisternis voor willen zijn. We nemen de volgende afslag rechts en belandden weer buiten het centrum van Tienhoven. Dit maal een grindpad met weidse uitzichten met ganzen, eenden, zwanen en weides met vee. Zodra we hier verder de bewoonde wereld bereiken (nee, geen huizen, toeristische trekpleisters) komen de mensen van links en rechts. Fietsen, auto's, wandelaars, alles in redelijk grote mate is hiernaartoe gekomen. Het is hier ook errugg mooi, Breukelveensche en Tienhovensche Plassen. Van de eerste plas zien we alleen maar af en toe een ietsiepietsie, wij lopen over een lager gelegen fietspad aan de andere zijde van de weg. Een lang fietspad volgt, lang! En ik moet.......😱. Waar? Geen boom of struik te bekennen op korte afstand. Ohhhhh, met elke stap wordt de drang erger. Fijn hé, vrouw van zekere leeftijd. Gelukkig, Fort Tienhoven inzicht. 

Daar buigt de weg naar rechts een bruggetje over, mijn plek! Snel, snel even het juiste moment kiezen wanneer er niets passeert en........ heerlijk!

Fort Tienhoven hadden wij al tig keer heel in de verte gespot (wij dachten iets te zien met kantelen en torens 😊😶), maar nu we er zo dichtbij staan, zijn we er zeker van dat we eerder alles gezien hebben, maar geen Fort Tienhoven. Dit is een vlak, plat stenen overblijfsel waar we nu ook nog niet langs kunnen ook. Wegomleiding. Meestal negeren we dit gewoon, maar iets zegt ons dat we dat vandaag vooral niet moeten doen. De omleidingsroute is ook mooi, maar mind your steps, wat een drukke weg. De omgeving is er niet minder mooi om en 't is maar goed dat we eens gedaan hebben wat ons werd opgedragen door het bord, want rechts van ons liggen de nodige bouwputten. Wanneer we weer op route komen langs de Vecht, zijn we extra blij, want daar hadden we nimmer en te nooit droog en heel uitgekomen. De huizen zijn hier vele malen groter dan het gemiddelde huis van mijn vrienden, familie en bekenden en zo ook de automobielen. Op een haar naar scheurt er een PC Hoofdtrekker aan mij voorbij. Meneer, bedankt!  Met elke halve kilometer verhuizen we opnieuw zo ook naar de overkant van de Vecht, Kasteel Nijenrode. 

Even verderop nemen we de Vechtbrug en lopen zo het mooie Breukelen binnen. We lopen door smalle straatjes en weer is het uitkijken voor de gemotoriseerde medemens. Op de Kerkbrink wacht mij een soort bankje, heeeeeel koud aan de derrière, maar ik moet even kijken hoe het met het lam is (lees: wandelwol, schoap en al wat daaronder probeert te groeien, blaar?). De marmeren zitting is zo koud dat ik maar even op mijn softshell jas plaatsneem, anders heb ik straks heel veel meer wol nodig om op te warmen. Alles weer in mijn grote vriend, ook de jas, want we hebben het al uren warm, en hup door langs de Pieterskerk en het water (de Aa?) richting het eindpunt.

De straat zegt dat we goed lopen, Stationsweg 😀, altijd fijn. Leuke optrekjes ook hier, alleen zo jammer van het lawaai van de snelweg en de scheepvaart. Het verhaal van deze dag krijgt nog een breinoverpeinzing wanneer wij een fiets met kinderzitje voor en achter, heel alleen en verlaten zien staan tegen een pijler van het viaduct over het Amsterdam Rijnkanaal. Waar is moeder? Kids? Vader? Plons? Hier is geen mens op de been, alleen maar heeeeel veel water. Wij speurneuzen weten het niet, dus slaan we maar af om het talud te beklimmen om de kanaal dadelijk over te kunnen steken.
Het station Breukelen is in zicht, de laatste meters, mooi op tijd voor het donker wordt, bereikt. Op naar het toilet en de trein van 16:57 uur naar Utrecht CS. Gelukkig is er een wc gebouw annex wachtruimte onderaan het station. Yes! Fijn, fijn, fijn. Maar jammer genoeg is Ed Kroket, de snackbar aan de overkant, gesloten. Dus is ook de wc niet toegankelijk (heel logisch toch?), want de sleutel van de wc deur is op te halen bij Ed. Ed geniet van zijn snipperdag, wij van onze wandeldag en nu met volle blaas wachten op de trein, fijn.

Zet mij ergens in Nederland en ik kom zonder al te veel omwegen thuis, maar met een trein........ 😏. Het spannendste van deze dag gaat weer beginnen, treinen, treinen, treinen. Het eerste kwartier ben ik in het prettige gezelschap van Brigitte en kom ik ongeschonden en op tijd aan in Utrecht CS. Daar gaan onze wegen scheidden. Maar niet voordat wij het toilet aldaar bezocht hebben. Ohhhh........zoooooo......... 
Gelukkig hoeven we niet te haasten en daar mijn trein aanzienlijk eerder vertrekt, begeleid BB mij tot ik in de trein kan stappen. Ik zit dus goed, da's zeker! So far, so good maar weer. Ik moet zeggen dat de stress nu amper de kop op durft te steken, daar ik weer op bekend terrein kom. Deze trein gaat via Arnhem naar Nijmegen, dus dit kan ik! En zo geschiedde 😃. Manlief is inmiddels op de hoogte van mijn treinen en we houden app contact daar hij mij dadelijk van het station ophaalt.
Arnhem ook gered, boemel naar home staat al klaar, en doorrrrr...... Het is een drukte in deze trein, maar dat zal zeker met het tijdstip te maken hebben. Ik vind nog een plekje bij twee medereizigers die aldoor de duisternis buiten in staren en Joost mag weten wat zij zien, ik zie alleen maar het spiegelbeeld van de binnenkant van de trein. Wanneer Doetinchem De Huet in aantocht is sta ik alvast op. Mijn grote vriend zwaai ik op mijn rug terwijl ik naar het portaal loop, nou loop...... Even een afstapje over het hoofd gezien (wie maakt er nou gele strepen op de grond? Is het geen boomwortel is het een afstapje. 😐), maar ik heb het er ongeschonden en redelijk elegant vanaf gebracht. Home! Mijn lieftallige wederhelft staat mij al op te wachten op het perron. Nog fijner, hij gaat voor ons koken 😍. Altijd fijn om weer thuis te zijn.

Twee etappes erbij of eraf, whatever. Totaal staat de teller nu 273.8 km (volgens de officiële website). Nog vijf etappes te gaan, maar dat zal wel 2020 worden. Tot die tijd enkel eendaagse kilometers maken, maar dan wel op nieuwe wandelschoenen (voor mij), want nu piept en kreunt rechts wel heel erg. Gewoon zielig. Maar dat mag ook wel naar 2000 kilometer toch?

 

💙🐖  Hartelijke dank voor een heerlijk, relax en gezellig weekend. Voor alle 39 kilometer wandelen, uren koffie-thee en lunchpauzes kletspraat en af toe het serieuzere werk 😁. Het was weer een TOPdag! Op naar ons volgende avontuur over zo'n 140 dagen!

Ook dat lukt ons al goed :-)