2020-03-18 | Lente!

In m'n uppie

De drukte van verjaardagen is weer achter de rug, het nodige gebak zit weer op de heupen, dus tijd voor rust in mijn hoofd en buik 😁. Het is alweer ff gelee dat ik alleen met mezelf aan de wandel was, dus waar zal ik het eens met mezelf over hebben de komende 12 km 😂? Mijn besluit stond gisteravond vast, Rondje Idinkbos, vroeg starten, 06:30 uur op. Oké, toen mijn bed mij vanochtend hoorde, moest ik me nog een keer omdraaien...... 07:00 uur werd het.
Vandaag start ik bij koffieboerderij Groot Nibbelink te Sinderen, tevens TOPpunt. Vorig jaar liep ik deze route eveneens, maar toen vanaf NatuurlijkBUITEN, dus zelfde rondje, ander jaargetijde. Eens zien of het weer 12 km wordt, want met mij weet je maar nooit 😎.

   

Wanneer ik de parkeerplaats opdraai achter de schuur bij het TOPpunt ben ik helemaal alleen op de wereld. Terwijl ik mijn spullen met beleid en aandacht inpak/uitpak/aandoe/opruim krijg ik gezelschap van een grote viervoeter, Benner Sennen genaamd. We kletsen wat samen en even later scheiden onze wegen. Hij/zij maakt nog even gebruik van het openbaar toilet alhier, ik fotograaf nog even een rondje en zo gaan we beide ieder onze eigen kant op, genietend van de rust op deze prachtige, zonnige, maar nog frisse ochtend. Voor de zekerheid heb ik mijn wandelkaarten (jaha, deel 3 en 4, want op 3 staat bijna de hele route, op 4 een klein stukje. Zal mij niet gebeuren dat het mis gaat!) ook in mijn tas gestopt, maar ik stort me eerst even op het TOPpunt infobord. Geen idee eigenlijk waarom, want ik weet natuurlijk allang wat daar geschreven staat (heb het reeds eerder gelezen toen ik hier liep natuurlijk). Controlefreak als ik ben, lezen! De wegwijzers geven, ietwat vaag voor mij, twee richtingen aan, waarvan ik er één echt begrijp, de ander blijft me ietwat onduidelijk met z'n scheve wijzer. Checken maar....... kaart erbij, schiet ook niks op, dus gewoon de doodlopende weg in, net als toen.........zwarte voetstapjes volgen.

Bosanemonen in overvloed nu

Ik weet dat dit de juiste weg is en ik daar dadelijk aan het einde een pad, Pannenkoekenpad, langs het weiland moet volgen om het bos in te geraken. Voilá̀, Idinkbos ik ben er. De zon staat heerlijk hoog boven me te schijnen, dus laat ik eens een fotootje maken links, rechts, onder, nog lager, nog meer........ en zo schiet het natuurlijk weer voor geen meter op met mij. Maar de plaatjes zijn mooi geworden 😎❗❕❗ (al zeg ik het zelf 😃) De natuur is al in lentemodus en drukdoende alles te ontluiken en ontwaken. De vogels fluiten hier het hoogste lied en het is een prachtige kakofonie, waarvoor ik even halt houd om het te beluisteren en hopen op een prachtig gevleugeld vriendje die misschien een pasfoto van zichzelf wil laten maken door mij. Helaas........ ze hadden ietwat haast. Dus ik ook maar doorrrr.... 



Ondanks dat ik dit pad eerder heb bewandeld komt mij toch niet alles even bekend voor en dat maakt het natuurlijk ook weer mooi. Alles ziet er ook zo anders uit dan in augustus vorig jaar. Toen stond de mais nog op het land, zat er blad aan de bomen en was de bodem bedekt met heel veel frisgroene varens. Nu is het zo anders nog, maar niet meer voor lang en het is zeker niet minder mooi. Het bos eindigt hier voor even en ik beland op het asfalt, de Harterinkdijk. Net voordat ik die bereik tref ik ook de eerste medemens, wandelend met hond, alleen of samen en wat werkvolk van één of andere groenvoorziening dat jonge boompjes aanplant. Het asfalt verlaat ik al snel weer door het Wensinkpad op te gaan.

  

Hier komt mij een grote zwarte lobbes enthousiast begroeten, met z'n baas in zijn kielzog. Terwijl baas hem aan de riem gespt (de weg is 2 meter verderop en een platte lobbes wil niemand) veegt lobbes nog ff lekker z'n snotneus aan mijn broek af. Zo, daar kan ik de eerste kilometer(s) weer over prakkiseren hoe ik dit ga oplossen (ik wil geen snot van een vreemde 😖). Ja, rugzak af, verfrissingsdoekje erlangs, maar ik wil nu even doorlopen, want ik ben al zoooo traag en ik wil straks toch een bankje met thee, dus even niet aan denken Jo, door! En zo geschiedde, al heb ik er flink van gebaald, helemaal toen ik me voorover had gebogen voor fotomomentje zoveel en de snot dus ook lekker op mijn jack kwam te zitten. Gatver.....

Ik vervolg mijn pad en weet zelfs mijn gedachten te verzetten, net als mijn voeten en zo merk ik dat ik niet meer aan de viezigheid denk op een zeker moment. Het fietspad gaat over in bospad en later weer in asfaltweg. Hier is het ook iets drukker met gemotoriseerd materieel met en zonder aanhangers. Wanneer ik dan de berm in vlucht raced menigeen in rap tempo voorbij. Hebben zeker haast 😑. Wanneer ik op het volgende fietspad belandt denk ik terug aan vorig jaar en weet nog precies dat ik toen nog zo'n last had van mijn hielsporen. Nu wandel ik vrolijk verder, geen centje hielspoorpijn. Alleen maar dorst..... dus bankje, waar blijf je? 

  

Denk het en het komt (positief denken 😆😄) ! Vandaag waren ze trouwens rijkelijk aanwezig. Dit keer neem ik plaats op één die net in het begin van het bos geplaatst is en een prachtig uitzicht biedt over de weilanden. Doe daar de zon bij en mooie Hollandse luchten, dan is dit het perfecte thee-plekje. Maar eerst ff m'n met de wetties mijn broek en jack poetsen! Eindelijk! Lekker! Opgelost! En dan is er thee......
Aan dit bos komt ook een einde. De afwisseling vandaag tussen bospaden, fietspaden en asfalt is prima en één schouwpad is ook nog goed te doen. Vorig jaar daalde ik hier neer om mijn voet in te tapen, nu ga ik moeiteloos door. Hier gaat ook de route volgens de zwarte voetstapjes langs het water, terwijl het op Guru (gpx) via het bos aan de rechterzijde gaat. Ik kies voor de bordjes, lekker relaxed wandelen, zonder al te veel opletten. Ik bereik weer asfalt om niet veel verderop rechts weer het Idinkbos in te schieten. Via allerlei bospaden, links, rechts, kom ik op de Koninksweg. Langs het zoveelste leuke optrekje, langs de rand van het bos, nader ik al ras het eindpunt. Maar niet voordat ik mijn lunch genuttigd heb hier in alle rust, in het zonnetje, op een gammel bankje met het prachtigste uitzicht en fijne achtergrondgeluiden van tractor en vogelgeluiden. Nog 700 meter te gaan en weer een heerlijke wandeling in de beentjes. 

  

De natuur is nu de moeite waard om van te genieten. Onze gevogelde vrienden maken het er nog mooier op! Zo jammer dat ik ze niet herken aan hun prachtige geluiden en aria's. En zo was ik vandaag in m'n uppie samen met heel veel beestenvriendjes groot, klein, dik, dun, rood, groen, bruin, harig of gevleugeld, met en zonder lek neus.

Nu alleen nog maar heel hard duimen voor BB 🐖🐷🐽 die ook nog een flinke snot heeft, want zaterdag wil ik toch wel....... als het even kan...... weer een goed gesprek met iemand anders dan met mijzelf.