2020-03-21 | De andere kant op

Heel veel bomen 

Ben jij buiten geweest vandaag, al was het maar achter/voor-thuis, ramen lappen buiten, tegels met de Kärcher reinigen of gewoon relaxed in de tuin (dit i.v.m. met corona natuurlijk)? Zo niet, wat sunde, wat sunde (hoe jammer, hoe jammer). Ikke wel 😎 en direct weer een paar kilometer en een beetje meer. Ik ben nog steeds single, BB is helaas nog niet geheel hersteld (nee, gewoon de griep (volgens haar huisarts) bestaat ook nog). Goed, ik ga, alleen, weer, aardig wat meters, dus even denken ...... thee, waterzak, breakers, meer eten meenemen, denk aan koek of gebak 😉.
De route die ik heb gekozen gaat nu de hele andere kant op dan wanneer ik met BB loop. Nu rijdt ik in tegenovergestelde richting, op naar de Posbank.
Ik was bij het verlaten der woning in de twijfelmodus dus heb nog snel mijn Regatta vest en regenjack van de kapstok gerukt. Normaal draag ik bij kou mijn softshell jas (+ 2 onderlaagjes merinowol).  Maar ik ben van een "zekere" leeftijd en zwem soms die jas uit, dus ik dacht dat los ik op met Regatta. De definitieve beslissing valt later op de P.

  

Ik parkeer in Dieren bij één of ander sportcomplex en vandaar moet ik zo even uitzoeken hoe verder. Eerst alles inpakken, opbergen, aantrekken en dus uittrekken en beslissen welke weer aan- of uitgaat. Regatta wint vandaag! Heb ik iets meer om af te pellen straks als het zweet me uitbreekt (en dat gaat het doen hoor, vals plat (ietsjes)). Ik ben aangekleed, mijn kleine vriend trek ik van de achterbank en wat zie ik, het heeft een plasje gedaan 😠. Neeeheeeee...... zal toch niet..... even checken en voelen, nog dieper, nee, kurkdroog. Oké dan zal het wel iets uit het einde van het slangetje (van de waterzak 😉) nog gelekt hebben denk ik dan maar. 
Ik focus me nu eerst maar even op de route en loop richting nog meer sportvelden en vermoeide bezigheden waar men van kan gaan zweten en ga via een metalen poort zo het bos 🌳 in. Hier begint de "koninklijke" route en ik kies (wederom, zoals altijd) voor het rondje rechtsom. Met een beetje mazzel eindig ik van links later deze dag.

Via prachtige statige rechtlijnige lanen met hoge bomen, af en toe een slinger of klein heuveltje op of daal, soms wat zoekwerk via en met Guru (mijn grootste vriend op zo'n dag!) die ietwat afwijkt van het werkelijke pad, beland ik dieper in het bos. Even later wandel ik door een weide met Schotse Hooglanders en loop ik richting de (gesloten) Carolinahoeve. De Weg van der Prins Willemsberg heb ik links laten liggen, maar voor ieder ander die zich geroepen voelt, leuk om even te gaan kijken misschien. Ik ben al menig wandelaar, met en zonder hond(en), vriend, vriendin, vader, moeder, kind, kleinkind of (e)ega tegengekomen en heb er al wat afgegoedemorgend. Allemaal op zekere en veilige afstand! Mijn eerste praatje heb ik bij de Carolinahoeve, daar zit een meneer op het terras zijn ontbijt te nuttigen, terwijl ik de uitgezaagde bomen bewonder. Nee, hij heeft ze niet gemaakt, al zou hij het het wel kunnen dacht ie.

Er valt wat te zien en te horen in een bos

Het zonnetje 🌞 staat heerlijk te stralen, in het bos is de wind buiten gebleven en dus heb ik het al gauw warm. Of kwam dat van de heuveltjes? Maakt niet uit, jack in de bag. En doorrrrr......... Via de Onzalige Bossen, langs De Haverkist (kom we gaan verhuizen 😍) passeer ik nog meer bomen, net als op sommige stukken heel veel mountainbikers. Die zijn vandaag in kuddes 😏 losgelaten volgens mij. Die denken dat Covid-19 wel voorbij waait lijkt het. Ik betrap mezelf erop dat wanneer ik anderen passeer toch zover als mogelijk aan de kant ga. De "gewone" dagjesmensen lopen op de bekende paden, ik bewandel vele waar ik geen mens tegenkom, errug prettig! 

Heerlijk Hollands

Bij het Paviljoen De Posbank dartelen de meeste mensen in het rond, ook weer de nodige met trappers en wielen, al dan niet gemotoriseerd. Natuurlijk is het gesloten, ook de toiletten helaas, maar ze hebben buiten een verkooppunt gemaakt voor koffie's met kleine snacks. Ik ga voor de cappuccino to go en neem plaats op stenen bank ter ere van wijlen de heer Pos. Heerlijk uit de wind, lekker in het zonnetje, geweldig uitzicht, mama houdt ff pauze. Iphone gaat dan aan de power en ik bestudeer de verdere route. Schuin hiervan, aan de overkant van de weg, vervolg ik mijn pad. Het heuvelt hier op en neer, de heide is dor en grijs, de bomen kaal en soms gebroken en de gaspeldoorn vrolijkt het op met haar mooie gele bloemen. Al gauw ben ik weer Remi alleen in het bos en klim lekker verder.

Via het bruggetje over de Holleweg loop ik verder het bos door, begroet één enkele mountainbiker en een vader met twee kindjes. Af en toe houdt ik halt voor het zoveelste fotomomentje en draai dan meestal even om mijn as om te zien hoe het achter mij eruit ziet. Zo ook vandaag en mijn oog ziet rechts tussen de bomen één of ander met (inmiddels oude) stenen gemetseld en mos begroeid soort bol deksel van een kist liggen. Geen idee wat het is, maar het zal vast iets geweest zijn wat bij één van de vroege jachthuizen van onze Oranjes behoorde. Zelfs internet laat me hier in de steek, dus heeft u een idee.....????
Ik loop via het beton fietspad richting Parkeerplaats Lappendeken, waar ook kleine groepjes mensen vertoeven en zichtbaar van het mooie lenteweer genieten.

  

Ik steek de Diepesteeg over en volg het fiets-/grindpad een stukje. Rechts lopen wat roodbonte koeien in de wei. Eén ervan staat heerlijk aan een zoutsteen te likken. Hij is hier al even mee bezig zo te zien, want een behoorlijke uitgelikte holte past precies om z'n ruwe tong. Ik aanschouw en fotografeer dit plaatje terwijl ik een goed gesprek met deze jonge stier aanknoop.
Wanneer ik Guru weer raadpleeg maakt ie mij duidelijk dat ik net iets te ver ben doorgelopen en in de achteruit moet om vervolgens door het weiland het pad te vervolgen via de hekjes. Op dat moment passeert mij één enkele mountainbiker met een ietwat vreemde lach op z'n gezicht. Hij heeft vast mijn privégesprek met stiertje afgeluisterd 😎😊 bedenk ik hardop en spreek mijzelf even streng toe. 

  

Ik verdwijn De Kijkover (Middachterbossen) (sorry zo heet dat stuk bos hier nou eenmaal) in, maar pas wanneer ik mij gestort heb op: "hoe open je een hek"?" Was hek één bij stiertje gewoon een druk moar an metalen hekje, deze is hoog, in het gaas, met ijzeren schuif/omhoogduwding. Althans schuif.....  Even zoek ik naar ontsnapmogelijkheidnummer-2, maar da's ook onbegonnen werk.Tijd voor de mannenmodus, ff goed kiek'n Jo..... en weer een probleem zelf opgelost 😀!
Er volgen wat kleine klimmetjes en daaltjes, nog een holleweg en dan loop ik in één rechte lijn naar Kasteel Middachten. Tevens ga ik hier een plekje voor mijn lunchpauze zoeken, want ik krijg "een knaagje van mijn maagje."

Bij het kasteel treft ik enkel een gezinnetje aan dat op tandems de omgeving aftrapt en nu even in de rust is. Die rust wil ik ook, maar bankjes zijn hier nergens. Het wordt dus de met mos begroeide boomwortels die mijn zetel zijn tijdens mijn lunch. Ik heb de achterkant van de boom gekozen om wat uit de wind te kunnen zitten, want nu er steeds meer wolken boven komen waaien, neemt de wind ook rijkelijk toe. Tijd voor het jack en de vingerloze wanten en lunch!

Via de lange laan langs de gracht verdwijn ik al fotograferend later ergens bij De Wolfskuil op een pad langs weides met paarden. Altijd leuk om ze te fotograferen, zo ook de mossen en korstmossen die op de linten groeien die hun domein afbakent. Om de mossen mooi in the spotlights te zetten op de gevoelige plaat met paard wazig op de achter- of voorgrond zet ik Samsung heel dichtbij het mosbegroeide lint..... nog iets dichterbij..... kan nog beter...... oké ééntje nog...... tegen het lint aan....... niet doen!!!!!  Stroom ⚡⚡❗❕❗ en geloof me, lezen kan ik prima, maar nergens hing een waarschuwingsbordje hoor 😖😖😖😖. 

  

Ik zet nu de pas er even stevig in en wandel Ellecom binnen via de "achterzijde". Bij de kerk ontlaad ik en schiet weer wat prachtige plaatjes van godshuis, Nicolaaskerk. De laatste kilometers gaan verder aan de overkant van de Zutphensestraatweg, verder door Hof te Dieren, verder langs prachtige lanen met nog meer bomen. Spoor over en rustig aan beetje klimmen. Rechtsaf naar de Carolinaberg, daar kom ik weer wat wandelaars tegen. Bovenop de berg (nou berg, wel +49 mtr ANP) tref ik ook nog een handjevol mensen, allen op veilige afstand. Even moet ik goed kijken welke laan (van de 14!) voor mij rechtdoor is, maar Guru is goed gemutst vandaag. De laatste links en ik ben weer op de mooie brede Oostlaan die mij naar het sportcomplex leidt. Mazzel, ik kom van links en eindig dit rondje goed 😍.

  

Bijna 19 kilometer op de teller. Het weer was net zo fantastisch als deze hele koninklijke route. De Oranjes hebben hier veel voetstappen gezet, lees daarvoor de diverse links, zeer interessant (maar da's mijn mening, heb gerust een andere 😊).
Ik heb genoten en ja, ondanks het advies om niet onnodig naar buiten te gaan. Gelukkige keus was mijn Regatta vest en jack, ook heerlijk bij wind! Beetje dom/raar/gek..... was het gesprek met het stiertje 🐄 misschien en mijn zelfrooster ⚡actie. Tevens had ik nog een heldere ingeving vanochtend toen ik aan mijn waterzakslang ging lurken. De vochtplek in de Panda vanochtend....... het ventieltje stond open en het gewicht van de zak lag erop, dus logisch dat ie moest plassen 😊.

Bedankt Google