Alleen
Het wordt weer eens tijd om wat meer stappen te zetten. Even wat langer op pad dan de afgelopen keren, even mezelf weer wat trainen, dus vandaag 18 mooie km's door/over 😏 het Nationale Park Hoge Veluwe. Ik heb mijzelf verplicht om voor de poort van de entree klaar te staan om 08:00 uur wanneer het park open gaat. Dat was gelijk ook het enige wat ik heb opgezocht en gelezen vooraf, verder ga ik vandaag weer helemaal blanco op pad. Nou, blanco? Ik ben hier natuurlijk wel vaker geweest, maar dan met de auto of op de witte fiets, nimmer met mijn eigen benenwagen. Vandaag breng ik daar 18 km verandering in.
Een hele lege parkeerplaats wacht mij op en hier gaat Panda op dit vroege tijdstip voor de komende uren in de rust. Ik niet, ik heb me al bedacht dat ik eerst de helft van de km's gelopen moet hebben. Voor mij is het ook weer een redelijke afstand sinds lange tijd, dus rustig en kalm beginnen! Na het ochtendgesprekje met de dame in het kassahok kies ik voor het pad rechtdoor, dus rondje linksom. Voordeel van hier, ik loop gelijk in het bos 😀😁 en wordt daar ook direct mee geconfronteerd en gewezen op het feit niet overal in te mogen i.v.m. het rustgebied voor grofwild. Oké ik doe rustig, kom gerust op mijn pad!
Het is een dag van zandpaden afgewisseld door bossen en heidevelden en af en toe een stukkie asfalt fietspad, maar ook van af en toe een hagelbuitje afgewisseld door zon en mooie Hollandsche wolkenluchten.
Wanneer ik halverwege en één oudere dame met fiets en giga fotocamera verder ben, geniet ik onder wat bomen van het vrolijke schouwspel van de kuifmeesjes die mij steeds te snel af zijn wanneer ik 'm eindelijk ingezoomd heb gevonden met mijn compact camera. Ik besluit na poging zoveel relaxed mijn ontbijt te nuttigen en het simpelweg vast te legen op mijn netvlies. Pixabay heeft gratis foto's genoeg nb.
Wanneer er een tweede dame komt wandelen wordt het tijd te vertrekken, wat een drukte 😊! Al snel wandel ik vlaktes op en heb een prachtig uitzicht over alle soorten heide met de meest scheve bomen en een kakafonie aan vogelgeluid. Telkens wanneer ik denk zo'n beestje te kunnen vastleggen zijn ze mij weer te snel af en net als eerder. Ik geef het op en volg ze wanneer ze luid zingend de lucht in gaan, hoger en hoger en ergens bij heidepol zevenhondernegenenzestig, ver buiten het zicht van mijn lens, weer op de koffie gaan. Geen idee wie het vogeltje is/was, maar zingen kunnen ze!
Ik las ergens langs een bospad nog even een rustmomentje in om wat schoap in m'n sok te stoppen daar er iets irriteert aan mijn onderkant. Terwijl ik hier de derde hagelbui even afwacht onder mijn paraplu voel ik me zo Remi op onze mooie Veluwe. Van alle kanten klinkt geluid, de hagel bovenop de plu, de spechten die om en om een klopje geven ergens om mij heen en helaas geniet ik ook mee van het autogeraas, da's wel jammer.
De natuur maakt veel goed, zelf nu, nu het voorjaar heel voorzichtig her en der wat groen kleurt. Af en toe, wanneer er een fietspad mijn pad kruist, zie ik een witte fiets stelletje, maar het aantal mensen kon ik vandaag op twee handen tellen. Of de rest was aan de andere kant op het park, want ik heb maar een klein stukje van het hele gebied hier gezien natuurlijk.
Bij de Diogenesbunker eindigt deze route over de parkeerplaats van de witte fietsen en na mijn wandelsteen en een Kei Tof steentje hier achtergelaten te hebben, verlaat ik het park. Weer eens 18 km in de benen en dat in zo'n mooi stukje Nederland, met dank aan de heer en mevr. Kröller-Müller. Ze waren er niet, maar ik ga hopelijk gauw weer eens terug, dan voor de kunst!
Goed, 't is weer gedaan met de rust vanaf nu. Zaterdag wacht Brigitte weer op me en gaat ze weer mee op pad. Vandaag heeft ze de supermarkt weer bezocht en het nodige lekkers in haar rugzak gestopt. Het moet natuurlijk wel genoeg zijn om een rondje van een kleine 10 km te kunnen overbruggen 😋.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert, bedankt!