2019-11-15 | Zum Nachbarn

Een rondje tussendoor

De wandelweekendjes weg plannen, samen met BB, wordt nu wat lastig zo kort voor 't eind van het jaar (😮) met twee verschillende agenda’s, dus maken we wat dagtochten wanneer we samen kunnen. Zo ook vandaag weer. Ergens tussen ons beider woonplaatsen in, Aalten dus (ongeveer, plusminus 😊). Trage Tocht, bijna 18 kilometer, nog te doen, voor het schermer wordt zijn we over. 

9:00 uur lossen we het startschot en go. Ik op m’n nieuwe hoge Meindl's, ben benieuwd wat mijn voeten er vanavond van vinden. 

Het is één frisse ochtend, lang ondergoed-weer voor mij. Brigitte is de bikkel vandaag, die loopt zichzelf wel warm van onder.

De start is vanaf parkeerplaats ‘t Schepersveld, horeca en vakantiehuisjes. De kroeg is nog niet wakker, dus later gaan we maar aan onze eigen thermosfles. Brigitte voelt zich bij het zien van een hok vol varkens direct al thuis (eigen tekst BB) en na zo’n vijf km, echt net over die Grenze, eine Hutte in Deutschland, is het dan eindelijk tijd voor Kaffee mit 😊. Dat doen unsere Nachbarn viel besser, bankje in eine art Bushaltestelle. Gewoon lekker een dak boven ons hoofd. Tevens fijn dat we dan ook een raampje hebben op het toilet 😂🤣. Zelfs de afvalemmer zijn ze hier niet vergeten, nür sind unsere vorige voorbijgangers vergeten hun Papiertaschentüger darin abzulegen (lees: Gooi je zooi in de prullenbak mensen! Je kon het ook meesjouwen tot hier! 😖). Hoezo volwassen? 😐

Toiletten mit Fenster

De koffie met Strohrum en een overheerlijke eiermuffin (KHB verantwoord) was lekker, zeker met diese Temperaturen (5⁰C) en doorrrrr...... 

Een heel flauw wazig zonnetje probeert de dag wat op te vrolijken, maar de meeste vrolijkheid komt wel van onszelf 😊. Tja.... als de drank is in ....... 

De grens houden we aan unsere linker Seite. Opeens houdt Brigitte halt, want haar oog spot links enkele reeën.  Dat zijn de cadeautjes von diesem Tag en ik probeer so snell wie möglich nog even te filmen, terwijl BB haar mobiele koelkast tevoorschijn tovert en ze op de gevoelige plaat vastlegt. En zo struinen wij via bospaadjes, asfalt- en zandweggetjes af op unser nächstes Halteplatz, wir gehen zum Mittagessen (lunch dus).

Sehr schöne umgebung, prachtig mooi plekje weer, wieder eine Haltestelle mit Dach und Fenster. We hebben zelfs zwei buitenbankjes und een barbecue. Wie weet wat hier dadelijk nog bezorgd wordt, de jagers zijn hier op dreef, dus reeboutje of zooooo...... Leider schade! Daβ Feuer laten we maar uit, we doen ons tegoed aan een lekker lunchboxje koude sla met rauwkost en tonijn. Daar wordt een mens echt weer mens van 😐 (brrrrr.......⛄). Na de buitenkant van deze kantine geïnspecteerd te hebben snel door, worden we weer warm van. En laten we vooral de jagers voor blijven 🐇🐾.

Aufgepast!

Der Deutsche Postbeambte scheurt ons voorbij op één der weggetjes en wij wijken maar uit richting berm om onze broek in de plooi te houden. 

Die farben des Herbstes sind auch hier auf der Deutsche seite wunderschön. Doch het verbaasd ons wel dat we hier zo weinig paddenstoelen zien. En na dit uitgesproken te hebben kan ik de komende kilometers mijn hoofd breken over hoe men een paddenstoel ook alweer noemt in het Duits. Denk, denk, denk......... Weet jij het al?

  

Wij zijn al Zum Gur (vertaling: aan de Goeroe, hoe leuk is je straatnaam?) wanneer de Deutsche Postmeneer weer aankomt rijden met zijn niet geheel onopvallend gele bus en wij wederom onze toevlucht nemen tot de berm. Naast ons draait der Herr der Post sein Fenster runter en vraagt of hij ons kan helpen. Lief en attent toch? Wanneer ik hem in meinem besten Deutsch uitleg dat we ganz einfach aan het wandern sind groet hij ons heel vriendelijk en scheidden hier onze wegen. Zoefffffff....... en weg is ie........... Maar zie hier, de Deutsche Post heeft punkten gescoord, want de Nederlandse postbode toen in Winterswijk, vertikte het tot twee maal toe, om ons even goedendag te wensen.
Het oog van Brigitte valt dan ook op iets roods in de berm van de sloot, wel twee vliegenzwammen neben einander. Und ich breche immer noch mein Kopf über das deutsche Wort für paddenstoel. 

  

De laatste meters Deutschland en we gaan von rechts nach links und sind weer in ons eigen Nederland beland. Een smal pad tussen de bomen door met hier en daar wat bruin/beige Pilzen! Ach natuurlijk! Pilze is paddenstoel! Ook weer opgelost 😊.
Mooie rustige asfaltweggetjes wisselen de bos- en zandpaden af en zo komen we al snel weer op wat bekender terrein, want wij hebben vorige maand hier ook al de nodige voetstappen gezet. De jagers hebben we inmiddels achter ons gelaten, dus kunnen wij in alle rust op zoek naar een bankje voor de laatste druppels koffie, thee en BB's schoap 🐑, die wil ook wel even wat aandacht. Zo geschiedde en al snel hebben wij drie mountainbikers die ook wel een bakkie willen, maar die hebben mooi pech 😄🚲.
Terwijl wij ons bezig houden met de mannelijke aandacht die niet geheel geruisloos verder biken, slaan er twee reeën op de vlucht voor het geluid dat de fietsers produceren. Hebben wij toch mooi weer een cadeautje in de pocket en op de camera.

Hoe mooi wil je het hebben?

Wij stappen de laatste kilometers weg terwijl de jagers ons weer op de hielen zitten. We hebben ze blijkbaar niet afgeschut bei der Grenze. De heren schietgraag lopen in een weide naast ons in een horizontale lijn met fluoriserende hesjes aan. Brigitte houdt ze nauwlettend in de gaten en heeft ook hun volgauto reeds gespot. Wanneer wij het voorlaatste pad naar links gaan, komt die ons tegemoet rijden en stopt even later achter ons. De deuren slaan open en nog meer schietgraag mannenvolk duikelt naar buiten. Tijd voor ons om te gaan!

Nog éénmaal rechts de Huiskermatedijk op. Leuke, zeer normaal formaat huisjes nog even bewonderen en nadat we beslist hebben wie waar z'n intrekt neemt en met wie, gaan we naar links en na 250 meter zijn onze bolides weer in zicht. Dus ook de horeca 😀!
We besluiten deze vandaag maar even aan ons voorbij te laten gaan, gezien de gemiddelde leeftijd van de mensen die ook naar het pand onderweg zijn (al dan niet met wielen, ondersteuning of stokken). Wij vermoeden een feestje van zekere leeftijd. De koffie moet nog even wachten.

Hier voelt Brigitte zich in 1x thuis, bij het zien van de varkens. 

Cliché inmiddels, wederom een prachtige route, 18 kilometer weer op de teller. Deels nieuw, deels onbekend, deels Duits, deels Nederland, deels paddenstoelen, deels Pilze. Geef mij er maar één, want hoe heerlijk is het niet om nu in een prachtig bos te mogen zitten genieten van onze mooie natuur? 

Meneer Fazant was ook al vroeg op pad.

Mijn voeten hebben het prima gedaan in het nieuwe schoeisel. Wel was het even wennen aan het gevoel rond de enkels, de veters dus maar iets losser strikken vooralsnog. Het lam (lees: wandelwol) heeft mijn hiel vergezelt en mijn tape de bal van mijn rechter voet. Misschien toch nog andere inlegzolen met meer gel in de hiel, want dat blijft mijn meest pijnlijke plek.  Daarnaast blijf ik grote vrienden met de tape! En pijn....... ach, da's ook wel weer fijn 💪.