2020-02-02 | Alles klettert

Vochtig weekend

Ik hoor water kletteren, heel raar 😮. En zo begon ons weekend Exloo. 

Zondag 2 februari, wij lopen dit jaar wederom de Schutrupswandeling in Exloo en hebben ons ingeschreven voor de langste afstand, 25 km. Daar Drenthe nou niet bepaald om de hoek ligt, heb ik een heel leuk Vrienden op de Fiets adres gevonden waar we zaterdagavond overnachten zodat we zondag fris, fruitig en vroeg kunnen starten. Maar eerst haal ik Brigitte thuis op, eet direct maar even mee en bijna een uur eerder dan ik onze gastvrouw Roos 🌹 heb doorgegeven, staan wij op hun oprit. Zelf zijn zij niet thuis i.v.m. een feestje en wij gaan ze dus ook niet ontmoeten, want ook zij blijven overnachten. Ons onderkomen is een soort omgebouwde schuur/garage/was-bijgebouw. De sleutel hangt al/nog in het slot, een deel van het ontbijt bungelt al in een plastic tasje aan de deurklink (zo heb je geen koelkast nodig), dus wij gaan ons redden. Het is weer een te leuk plekje. Direct bij binnenkomst in het halletje links toilet, rechts douche, daarna de zit/slaapkamer met stapelbed, 2 tuinstoelen, links een wastafel, rechts een trolley met waterkoker, koffiezetapparaat, elektrisch kookplaatje, wat potten en pannen, aanverwante artikelen en koffie en thee. Aan de muur hangt een klein vierkant opklapbaar tafeltje voorzien van dienblad met de overige ontbijt spullen zoals bolletjes, jam en eieren. Wij dumpen de rugzakken en tassen bij de trolley, zetten de stoelen in relax positie, zodat we dadelijk op mijn IPhone (bij gebrek aan tv) kunnen gaan mollen met een lekker bakkie koffie erbij. BB regelt dat laatste, poets de koffiekan eerst ff goed schoon (leuk hip flitsend apparaat, maar met de nodige dikke koek in de pot. Koffiekannen kunnen ook gewoon in afwasmachines mensen!) terwijl ik mijn IPhone aan de sap leg d.m.v. het alom bekende IPhone oplaadsnoertje. 

  

Maar waar blijft de blieb?????? 😲😲😲 Er komt altijd een blieb als de stekkers overal goed inzitten, maar nu niet 🤨. Het zal toch niet hé? Maar wel dus, ergens heeft mijn snoertje weer iets gebroken, want blieb is weg, blijft weg en laat niets meer van zich horen. Hier wordt ik dan zoooo ongelukkig van 😩. Wij willen Mollen!! Maar ik ben net een vent, ik denk in oplossingen! BB logt in op mijn TelfortTV, dus Mol, jou pakken we zo, nu eerst de koffie. Terwijl BB haar oplaadsnoertje opspoort leg ik mijn oor nog eens iets beter te luister, want ik hoor geen blieb maar wel iets anders wat ik eigenlijk niet hier en nu zou moeten horen en loop richting trolley waar het geluid volgens mij vandaan komt. Nou ja loop, ik verzette mijn voet 😀. Ik hoor een soort van water lopen, maar dan geen water zoals in een koffiekan druppelen, nee, meer zoals een kabbelend beekje, een stroompje zeg maar. Ik trek al onze tassen eerst, en voor de zekerheid, maar eens weg bij de trolley waar het geluid gefabriceerd wordt en dan door voor verdere inspectie. Dit raadsel blijft niet lang onopgelost en in no time is de trolley aan de kant, de koffiekan onder het apparaat vandaan, de muur en trolleyblad gedweild en is alles weer koffiewatervrij. Poging twee van "we zetten koffie" gaat door, nu  zonder deksel, kijken of dat wel droog lukt. En op twee volgt drie, dus deksel er maar weer op, weer gedweild, en doorrrrr...... Laten we maar thee zetten, anders zijn de poetsdoeken hier dadelijk ook zo op. En zo zitten we net op tijd klaar, ingelogd en wel en kunnen we gaan mollen! Koekje erbij? Onder het genot van wijn en nootjes bespreken we onze to do lijst Camino en maken een volgend to do lijstje om niets te vergeten. Als dat maar goed gaat 😉!

De volgende ochtend, zondag, onze wandeldag. Ik heb de afstand bij moeten stellen naar 15 km, want ik ben te ziek (gewoon griep, heb het al een paar dagen 😷) voor meer kilometers. Brigitte is van het ontbijt, dekt de tafel zodra ik deze ontruimt heb van mijn spullen (is ook altijd hetzelfde liedje hé 😊). Ze heeft al een kan thee gezet voor onderweg en bij gebrek aan koffie worden dat dus twee kannen thee. Er liggen twee eieren (zijn die gekookt? we wegen ze op onze hand, schudden er eens mee..... ahhhh vast wel) en twee mandarijnen en dat alles nemen we ook mee voor de lunch. Wanneer we klaar zijn voor vertrek pak ik de eieren in mijn theedoek om ze heel te houden onderweg. Voorzichtig rol ik nummer twee bij nummer één maar glijdt ie uit mijn hand, flatst, op de stenen vloer. Zo, die was in ieder geval niet gekookt. Weten we dat ook maar weer. Ik poets deze keer wel 😮. 

Het beloofd vandaag wel een mooie natte, hele vochtige dag te worden, dus alles in het plastic. In de tipitent achter de winkel van Schutrups is het startpunt en de koffie!! Goed, die erin, wij de tent weer uit en gaan. Al snel gaat de route het buitengebied in (nou is daar heeeel veel van in Exloo) en belandden we bij het zandgat Kremer. Het mooie aan deze route wandelen is dat je alleen maar de juiste kleur wegwijzers hoeft te volgen en zelfs onderweg nog kunt switchen van route. Wij hebben bijna 7 kilometer op de teller, zijn heel veel water verder en zien koffie-tipi-tenten. Hier stromen alle afstanden en kleuren-regenponcho's weer tezaam om te kunnen genieten van warme dranken en zelf te bakken broodjes boven het open vuur. Voor de koffie-tipi staat al een rij, dus sluiten wij maar aan. Mocht je ergens nog droog zijn, dan is dat nu ook verleden tijd, want van stilstaan in de regen wordt je zoveel natter. Dus ga eens wandelen!

Maar met warme bekers vertrekken wij richting volgende tipi en hopen op een bankje voor mij/ons. Het bankje staat er, nat en wel, want dit is de niet waterdichte versie tipitent, tuurlijk, sure, nice 😶. We nemen de bank met de minste waterdruppels, nemen komo en zo kunnen we tenminste even ietwat beschut zitten. Voor het mooie uitzicht en de temperatuur hoeven we niet te blijven zitten, dus vervolgen we al snel de route. Het splitst zich al snel weer op en wij blijven bij de vijftieners. Deze helft van de route is ook het meest mooie stuk. We lopen over de Hondsrug, door de bossen en langs en over de heidevelden. Van fotograferen komt weinig terecht vandaag. Het is te slecht weer en mijn cameraatje heeft nog geen zwemdiploma. En wanneer er weer eens vier prachtige cadeautjes als hijgende hertjes een sprintje trekken links over een open veld, ben ik toch altijd te laat, dus lang leve Google, pixabay, pinterest...... Heel in de verte zien we de witte konten verdwijnen en trekken wij verder het open veld over. 

Bron: Google

Op naar de laatste kilometers, maar eerst in het volgende stuk bos zoeken en vinden wij een boomstam die sterk genoeg is en ons beide kan dragen, zelfs wanneer wij geluncht hebben. We zitten weer heerlijk te glibberen op onze komo op deze gladde stam en hebben het genoegen menige wandelaar de juiste weg te wijzen. Het pad kruist hier een ander pad en de echte rechtdoor is ietwat onduidelijk vinden wij (en vele aderen). Dus op de vraag: "waar naar toe?" Antwoorden wij iedere keer "die kant zagen wij andere oplopen", wijzend schuin rechtdoor. Tja, is dat goed? Geen idee, zal wel, we hebben niemand terug zien komen, dus volgen wij even later ook maar dat pad. En nee, ook wij zijn niet de verkeerde kant opgestuurd en zo vervoegen wij ons later weer tezamen met menig andere wandelaar van welke afstand dan ook. 

  

Last but not least wordt het nog een heel geglibber en geglij en valt het niet mee om nog een stukje redelijk verhard te ontdekken om onze voetstappen op achter te laten. Dan hebben de schapen die rechts gedreven worden over het Molenveld door een herder met zijn hond het duidelijk makkelijk met en op vier poten. Daar waar zij ons pad (gewoon asfalt, hoe fijn kan dat zijn 😊) kruizen splitst de groep ook ietwat op, de voorlopers en achteraanhangers van de kudde. Wij lopen achter, mijn tempo is zo hoog niet meer, mijn energie is ergens achtergebleven. De kudde splitst zich in de woonwijk al snel weer op, rechtdoor gaat de echte, en alle makke doch smerige schaapjes gaan links het dorp in. Rest ons nog wat asfalt en menige wandelaar speelt even met de voetjes door de waterplassen in de hoop het schoeisel iets te reinigen. Nou daar is echt veel meer voor nodig vandaag! Wat een drek, ja ook in Drenthe kennen ze dat. 

Bij de volgende kruising houden we halt voor het verkeer van rechts, de echte kudde weer, zij hebben voorrang. Zo zie je, linksom of rechtsom je komt er altijd. Zo ook wij. Vijftien kilometer, zeike nat, hondsberoerd maar wel genoten en trots op onszelf! Bij de auto ontdoen wij ons even van de natte bovenkleding en gaan droog een lekkere cappuccino met cake scoren in de winkel van Schutrups. Dat hebben we zeker verdiend na een dag als gisteravond en vandaag. Lang blijven we niet zitten want de heer en mevrouw live muziek hebben de volumeknop voluit staan, zodat ze het bij de pitstop-tipitent onderweg ook nog kunnen horen. Time to go home. De baggerschoenen uit, op de komo in de auto. Super uitvinding die zak! Apple-kaarten stuurt ons via een hele andere richting dan we gekomen zijn weer naar huis, maar dat boeit ons niet. We komen er altijd en nu zal het beslist niet anders gaan. En zo zie je maar weer, niet alles is te plannen, soms overkomen dingen je gewoon en soms moet je het dan ook alleen oplossen zonder handige wederhelft. Wel fijn dat ie mij vanuit huis steunt door te zeggen dat ik moet proberen de dingen zelfstandig te doen en op een leeftijd ben dat ik op eigen benen mag staan 😂😂.

Schoap in de sok, in de tas en in de wei.

Via Hoakseberge is het nog zo'n veertig minuten eer ik thuis ben. Wisten wij gisteravond niet waar het gekletter vandaan kwam en was het ook beslist niet de bedoeling dat het überhaupt kletterde nu verlang ik na een hele dag gekletter op mijn hoofd en al het plastic naar warm gekletter van mijn douche en daarna........ mijn bed in.
Brigitte bedankt voor de gezelligheid, je humor, je poets vaardigheden, de drank en nootjes en het zorgen. De volgende ben ik er weer helemaal fris en fruitig bij!