2020-06-18 | Maasmeanderen

Asfalt, asfalt, asfalt

Manlief gaat vanmiddag de grens van ons mooie Achterhoek weer over richting Megen en is zo vriendelijk mij ergens te droppen en weer op te pikken, dus mee.... Het weer is ietwat onvoorspelbaar, kans op regen ergens eind van de middag, dus alles gaat mee, plu, jack, regenponcho en extra sokken (ook fijn bij heel veel zweet). Vandaag begin ik met het Maasmeanderpad, de naam zegt het al, langs de Maas van 's-Hertogenbosch naar Cuijk en/of v.v. Ik loop v.v. en start in Cuijk, 16 km voor de boeg. Hoe ver ik kom is geheel afhankelijk van de snelheid waarin mijn lieftallige wederhelft zijn werk doet.

Ik begin gelijk al een paar honderd meter te smokkelen en start bij de Heilige Martinus Kerk pal aan de Maas. Vanaf hier gaat het aan de Noord-Brabantse kant verder naar Katwijk (pfff.... zo'n eind). Het is eigenlijk het meest simpele pad dat er bestaat, alsmaar rechtdoor, over het fietspad, blijf het asfalt volgen, let op de fietsbordjes Maasroute en kijk om je heen en geniet! Genieten doe ik sowieso altijd, want wat is er fijner dan even niks te hoeven, alleen maar je voeten verplaatsen, van de natuur te genieten, lekker weertje op de koop toe..... Nou, af en toe een bankje misschien, maar daar waar er één stond was ik er nog niet aan toe. Goed de route; mooie vergezichten over het water, de nodige grote, nog grotere schepen voorbij zien varen, prachtige plaatjes van pittoreske dorpjes aan de Limburgse kant (geeft mij een echt vakantiegevoel) met even zulke mooie wolkenluchten. Langs het eerste stuk vind je de nodige bunkers, een enkele met infobord en omgroeid met distels en winde. En als kers op de taart, drie ooievaars op de thermiek van de wind hoog in de lucht.

Wanneer ik Katwijk nader word ik geattendeerd op een omleiding. Ach, buik in en ik kom overal langs, over of onderdoor denk ik (heb het vaker gedaan). Gelijktijdig speur ik Guru af op een alternatieve route, maar dat wordt me al gauw te ingewikkeld, dus gewoon gaan! En inderdaad, alles omzoomt met hekken en tyraps. Maar opgeven is geen optie, dus goed kijken, staat een soort pallet, stuk hout, klein trapje en..... de linkerkant van het hek kan een klein stukje schuiven. Kleine vriend er eerst doorheen, buik in, nog iets verder.... en daar ga ik weer, op naar Linden! Maar eerst nog even van de klanken van de doedelzakspeler genieten. En voor een klein gesprekje ben ik ook altijd in.

Hier vertakt de Maas ook en gaat het pad meer door bewoonder wereld. Gezellig, industrieterrein (goed, soms is het niet anders), daarna een soort park met aardige optrekjes, nog een stukkie industrie en zie daar, de plaatselijke haven met bootjes allerlei in de Kraaijenbergse plassen. Verderop passeer ik de A73 en loop ik in het leuke kleine dorp Linden, met een jong ooievaarsgezin met twee kotters en mooie kerk met een nog leuker bord in de voortuin (zo'n 10 jaar mijn vakantieadres heeeel vroeger). De plaatselijke horeca laat ik voor wat het is, want ik wil over zijn eer mijn lief van zich laat horen. Dus nog even doorstappen.... het gaat richting 't Loo.

Na dit toeristische plekje gaat het aan de andere zijde van de Kraaijenbergse plassen verder langs de Maas. Althans..... het fietspad ligt vanzelfsprekend achter de dijk, dus water zie ik niet. Ik kies ervoor om het asfalt te verlaten en over de dijk te lopen. Guru heeft er een gestippeld pad lopen, die 's voor mij! Gaandeweg betrap ik mezelf er op dat ik niet weet hoe ik dit pad weer moet verlaten, want over de gazen beschutting klimmen is voor mij geen optie. Tja.... worst scenario...... terug!. Ruim een kilometer wandel ik, soms door het hoge gras en klim over een hek, maar het einde van dit leuke stukje nadert en ik besluit door het gras naar beneden te lopen, daar waar een opening is in het gaas. Waarschijnlijk heeft het pad ooit over deze dijk gelopen, maar vond de boer het welletjes, want op het asfaltpaadje dat hier naast ligt, staat een grote ijzeren kar, waar eens de koeien in gemolken werden, het gehele pad te versperren. Jammer, want dit was wel het leukste stukkie!

Het fietspad loopt met een slinger van de Maas weg, richting een kleine plas, eveneens een stuk van de Kraaijenbergse plassen. Even verruil ik het asfalt voor een grintweg, maar da's van niet al te lange duur. Een lang asfalt fietspad strekt zich voor mij uit. Na zo'n dikke 1.5 km loopt mijn pad naar links. Hier zou ik wederom het dijkje kunnen nemen, lekker onverhard door het hoge gras, maar om de één of andere reden doe ik het toch niet (maar goed ook blijkt achteraf. Geluk is met ... 😁). Netjes volgens de gpx loop ik even later parallel aan de doorgaande weg naar Grave (N321). Via de Oude Haven betreed ik dit leuke dorp, bekijk de afgebroken bende van verzorgingscomplex de Maaszicht (maar wat het was wist ik op dat moment natuurlijk nog niet, lang leve Google) en bewonder de mooie authentieke huisjes aan de Maaskade. Tot zover ben ik in één streep naar hier gewandeld, weer een overwinning, en besluit nu een bankje te kiezen op dit te leuke plekje. Met uitzicht op een paar flinke schuiten die hier voor anker liggen en waar een klein gezelschap lekker op het dek zit te genieten van witte wijntjes, trek ik mijn kleine vriend open en nuttig mijn inhoud.

 

Perfect timing, manlief appt wanneer ik mijn Apple aan de sap leg. Ik besluit hier te blijven zitten en de laatste 300 meter te laten voor wat het is. Tel ik wel op bij de volgende etappe, die is toch maar 11 km (één voor op m'n sloffen). 
Het was een mooie wandeling, met heel veel asfalt! Al denk ik dat het pad af en toe wel iets dichter langs de Maas had kunnen en mogen lopen (jaja.... bij hoog water....). Ik heb weer heel wat gereisd vandaag, van Cuijk naar Katwijk, Linden en 't Loo naar het schattige Grave, rondje Nederland, maar dan in Brabant. Het was ook een perfecte wandeldag, 24℃ met een lekker briesje. Al mijn voorzorgsmaatregelen wat regen betreft, het heeft mijn kleine vriend niet verlaten en hebben lekker meegelopen voor nope. Maar beter mee verlegen dan ....... 

Samen met mijn wederhelft pakken we nog even een terrasje om een hapje te eten en te genieten van het uitzicht. Mijn benen wiebelen verder onder tafel en hebben al zin in etappe 5!