2020-05-23 | Heel veel paadjes

Nog meer bomen 

Mooi Achterhoek verdient vandaag een pluim. Wat hebben wij weer genoten, dit maal 18 km Lochem, rondom Klein Dochterensche Veld. We (Brigitte is ook weer mee) starten bij Eetcafe de Zonnebloem om 9 uur en lopen vandaag tegen de klok in en belandden al snel, na de eerste boerderij met klaprozen gefotografeerd  te hebben, op een zandpad, Verlengde Albert Hahnweg. We wisselen vandaag af met zand-, grindpaden en af toe een klein stukje asfalt. Al snel groeten we de vriendelijke postbode die vanuit z'n auto de post de brievenbus in propt, de eigenaar van een leuk optrekje op een prachtige locatie en sta ik weer eens met een schaap te kletsen over hoe ie het beste uitkomt op the picture. 

Bij Boerderij Erve de Boekhorst (nog meer Staring roots) gluren we even door het raampje, want we zijn het er over eens dat dit wel een errug leuk vakantieoptrekje is. Maar hun buren wonen ook niet echt onverdienstelijk kan ik je zeggen, Landhuis De Boekhorst. De rhododendrons staan hier prachtig in bloei, zo ook aan de andere zijde van het landgoed. Het duurt dus weer even eer we een kilometer hebben afgelegd. We passeren het vogelreservaat, helaas verboden terrein, en nemen even later de afslag om door een statige hoge beukenlaan ons pad te vervolgen richting het asfalt. Zoveelste leuke huisje recht voor ons en het fietsnetwerkbord wijst ons het Staringkoepeltje verderop aan rechter zijde. Die ligt niet op onze route helaas, maar wil je meer weten (speciaal voor Brigitte) klik op de link of ga zelf maar even kijken. 

Landhuis De Boekhorst

Al kleppend en beppend over alles wat ons de afgelopen week is overkomen en/of wat een ieder van ons heeft beleefd of juist niet, verlaten we heel snel weer het asfalt en komen op Velhorst waar we het natuurgebied Kienveen doorkruisen. Liep ik vorig jaar hier nog aan de andere zijde tijdens mijn Pieterpad-avontuur, vanaf vandaag kan ik zeggen dat ik helemaal rond ben geweest. Bij het betreden van de houten vlonders komt ons een dame toegesneld in een tempo waar je heel erg van gaat zweten. De corona-passeer-regels op een bord bij de entree alhier laat weten dat één of meer van ons dadelijk het veen in moet springen. Goed, wij offeren ons wel op. Gelukkig is het nog droog.

Even lopen we weer op het Pieterpad, maar voor de Zutphenseweg slaan we af om in het Velhorst te blijven. Tijdens het stappen gaan we ook in overleg met als enige agendapunt: "Is het al koffietijd?" Brigitte neemt deze taak normaliter op zich, maar nu heb ik even ingegrepen. Ze wou nl. al eerder stoppen toen boven haar een vliegende vriend(in) precies op haar koplamp een drol draaide. Poetsen mag, maar pas bij de koffie! 
Wanneer de thermoskan leeg is, begint het ook te spetteren. Da's dan weer zo'n twijfelmoment voor ons "wat te doen?" (Wij zijn nog wel eens te laat in het plastic). Met of zonder plastic verder? Even schuilen tot na de bui? Wij zijn gewoon voor alles gegaan, maar in de andere volgorde. Eerst het bos in tussen de bomen, al het plastic erop en erover en gaannnnn..... 

Boom, boom, boom.....

Brigitte is nu leuk in doorzichtig plastic met zwarte dots en ik val op (zoals altijd), maar nu in knalgeel. En zo struinen we het bos verder door en nemen de heuveltjes al zwetend. Maar da's van korte duur, bui weg, plastic weg. Wel geeft het weer reden tot nog vaker met de neus naar de grond (ook in de lucht, want nu ruikt het lekkerrrrrrr) en de blaadjes, want ook de waterdruppels moeten op de foto en de boomstam en de boom, nog een boom, beetje mos, tonderzwammen, witte pluizige zwammetjes en daarna wat selfies in de zon! Samen met Luie Everdina lopen we Kleine Dochtersche Veld door en wacht de vrachtwagen van AH ons al op langs de Lochemseweg. Lunch!

We nemen weer de afslag Pieterpad en de eerste bank is de onze. Recht voor ons zit een dame op een balk van een hek met haar meneer languit in de berm. Niet veel later vertrekt het stel en weten wij dat ze het PP echt lopen. Zo ook de Pieterpadter die richting ons loopt, een jongeman in een ietwat raar shirt (voor ons hé!). Wanneer hij voorbij is bespreken we even zijn schietvest-shirt. En nee we lachen hem niet uit, we lachen vooral om onszelf, want hoe heet zo'n vest ook alweer???? Tjonge jonge waar blijven je grijze hersencellen als je wandelt? De lunch is al bijna verteert, de thee allang op, maar ons brein ... hmmmm..... een (geloof het of niet, zelfs nu moet ik weer even mijn brein kraken) kogelwerend vest, daar leek zijn shirt op. Na Pieterpadter zoveel trek ik mijn leeg gegooide wandelschoen weer aan (halve zandbak sleep ik mee) en steken wij het PP over. 

Het Groote Veld geeft mooie vergezichten, terwijl de zon steeds vaker achter de wolken tevoorschijn komt. Mooie Hollandsche luchten, heidevelden en nog meer paadjes, bomen, bos en wandelaars. Sommige net als ons met korte benen en mouwen, andere met alles lang incl. donsjack. Wanneer we een bankje spotten met deze keer een damesvest, nemen even later onze achter-oplopers daar plaats. Misschien wil ze haar jas ruilen voor dit vestje. Al lachend om onze onzinnige spinsels komen we uit bij een Militair terrein. Militair terrein??? We zijn duidelijk nooit te oud om iets te leren. Met een slinger om dit terrein verdwijnen we weer het bos in.

Onze laatste thermoskan legen we wanneer we de golfbaan gepasseerd zijn, lekker picknicken op de komo. Ook hier neemt menige wandelaar en fietser de bocht de andere kant op. Een klein mannetje op z'n mini mountainbike met een veel te grote fietshelm valt stil in het mulle zand. Zijn pa trapt door via de berm en na wat sputteren zet het ventje zijn hele gewicht op de trappers en volgt het pad van zijn vader. Wij ontdoen ons (weer) van het zand in de schoenen, luchten de sokken en slingeren ook onze benenwagen weer aan. De laatste kilometers voor ons.  

De bos/zandpaden volgen elkaar op. Af en toe moet er gekluund worden, zelfs over meerdere stammen tegelijk. Mocht je van de omgeving willen genieten, blijf stilstaan, draai een rondje en kijk. Wil je niet op je bek gaan, blijf laag met je neus en kijk naar het pad. En nee, wij zijn niet gevallen, zelfs ik niet, maar af en toe hoorde ik een oei of een vloekend geluid van voor** me. 
Via een heuvelachtig pad komen we op het asfalt, de meer bewoonder wereld. Vele leuke bloemetjes staan te stralen om op de foto te komen en druk met van alles en dit dus, stuur ik ons weer eens te ver rechtdoor en moeten we rechtsomkeer, weer 50 meter erbij! We kiezen nog een leuk chalet uit wanneer we het Achterhoekse Resort passeren. We tellen de laatste meters af en zo zijn we alweer 18 kilometer verder dan waar we vanmorgen begonnen op dezelfde plek. 

Zoals ik mijn blog al begon, pluim voor Mooi Achterhoek voor deze route. Vaak lees ik geklaag van wandelaars over teveel asfalt, nou, wandel deze! Beetje verhard, heel veel zand- en bospaden, heide- en natuurgebied en bomen, bomen, bomen en af en toe bos. En natuurlijk een prachtige omgeving, want hier is tenslotte de Achterhoek!
Waar lopen we volgende week? Brigitte oppert de Barchemse Berg, maar laat het geheel aan mij over. Wedden dat ik voordat het weekend om is wel een appje* van d'r krijg met een volgende mooie route?
 

* Zondagmiddag net voor half twee, appje: "Hebben we deze al gelopen?"

** Brigitte is de voorloper, ik volg. Tevens loopt zij altijd jouw kant (=links), ik mijn kant (=rechts) Wanneer dit per ongeluk af en toe, na een fotomomentje of welke stop dan ook even omgedraaid is, zwaait ze met haar handje en dirigeert mij snel naar mijne zijde.

Ter info: Wij respecteren en hanteren de regels m.b.t. het coronavirus daar waar nodig is als het vreemden/passanten betreft. Daarnaast kunnen wij prima zelf onze eigen grenzen bewaken waar nodig. Hopelijk voorkomen we hiermee dat enigen van u denkt dat wij roekeloos te wandel gaan, alles behalve dat!