2020-04-02 | Rust

Leeglopen

Het is vroeg en koud, 0℃. Zo vroeg, de zon moet nog opkomen, het rijp bedekt nog het gras en zelfs de paardenbloemen zijn nog in rustte (zie hierboven op de collage). Mijn rustte is ver te zoeken, kortom, tijd voor een stevig wandeling en het koppie ff leeg laten lopen. Vandaag geen "officiële" wandelroute, vandaag only me en mijn Guru. De route zit in m'n hoofd (ach, kan er ook nog wel bij 😊), ik wil langs de vennen bij de wrangebult van Landgoed Laag Keppel en vandaar door de bossen weer richting huis. Om 7:00 uur ga ik van start en al snel steek ik de stille Liemersweg over. Normaliter rijdt het hier af en aan met werk- en schoolgaand-fiets-verkeer, nu....... een enkele auto, fietsen zijn er niet eens. Met deze gedachtes loop ik richting Laag Keppel, zo'n 6 kilometer rechtdoor, over het fietspad in de middle of de natuur en langs de Oude IJssel. Gewoon het water volgen Jo, aan mijn kant! De zon begint deze dag prachtig en het geeft meteen weer mooie plaatjes. Even over rechts, links, voor, achter en zeker onderaan de grond niet vergeten (jullie kennen dat inmiddels wel). Tegenwoordig 😀 (voor zolang het duurt hoor) kijk ik eerst even om mij heen of er andere medemensen aankomen en/of binnen gehoorbereik zijn eer ik buk of met mezelf de conversatie aanga. Maar vandaag hoef ik niet om te kijken, geen enkele fietser zal mij en heeft mij gepasseerd. En da's niet normaal en zo heb ik weer iets te prakkiseren.

De slingers in het fietspad snijd ik af door rechtdoor, door het gras, langs het water te lopen en zo dus ook de hekken van het waterschap te negeren en eroverheen te klimmen. Mag niet, doe het toch 😊. Laag Keppel in zicht en qua tijd heb ik het zelfs netjes gedaan. Chapeau Jo! En door.......... Ik twijfel welke afslag ik dadelijk zal nemen, of door het "park" van het Landgoed of rechtdoor, want ergens in mijn geheugen staat dat ik dan uit moet komen bij de vennen. Fotootje van de kerk, afslag rechts in zicht, wat doe ik.... af of door.... door! 

  

Even verderop ga ik rechts en zie de wrangebult voor me. Net voor de beklimming neem ik de afslag en zo loop ik op de (onder) cirkel om de bult heen. Eigenlijk moet ik recht tegenover daar waar ik begonnen ben uitkomen, dus ik had ook de bult kunnen beklimmen, maar ik kies vandaag voor de buitenring 😊. En het lukt, herkenning alom. Hier bij deze Zwarte en Witte Kolk zag ik mijn eerste ijsvogeltje eens vliegen. Te snel toen om te fotograferen, dus nu loop ik met alles in de aanslag maar helaas, geen ijsvogels. Wel een genot aan rust (buiten de boomzaagmensen om), geur van vochtige natuur, de zon die aldoor door de bomen piept en vogels in alle soorten en maten die elkaar vrolijk een goedemorgen wensen.

Zwarte en Witte Kolk Landgoed Laag Keppel

Ik neem de tijd om van deze mooie plek te genieten, even te onthaasten en aanschouw de bezigheden van meneer en mevrouw eend. Dit echtpaar woont hier met z'n tweeën, geen buren te bekennen, enkel en alleen wat gebubbel onder het wateroppervlak. Ook zij houden dus huisdieren. Bij het bruggetje houdt ik halt. Mijn Apple wil sap en zelf wil ik ook wel een bakkie. Wanneer ik mijn verdere route zo ongeveer uitgestippeld heb, slinger ik de benenwagen weer aan en gaat het via de tweede kolk al snel het Sterrebos uit en loop ik via Hessenweg richting de Sliekstraat. Aan de overkant vervolg ik mijn pad waar al vele voetstappen van mij (en inmiddels ook die van BB) gezet zijn, zowel heen als terug.

Wanneer ik de afslag naar rechts wil nemen wacht een meneer met hond netjes op mij om mij te laten passeren op veilige afstand. En zo beland ik in de Kruisbergse bossen. Af en toe raadpleeg ik mijn Guru even en die maakt het me niet moeilijk vandaag, als maar rechtdoor, zandpaden volgen, door de bossen en zo over camping Jena. Daar is een RUSTpunt, maar alles wat daar buiten hangt zijn enkel wat kopjes in een boom, geen mens te bekennen. Eén en al rust en verlatenheid. Weer een moment waarop mijn gedachten uitgaan naar deze rare en nare periode waarin we nu even leven. 

  

Ik betreed het asfalt, de Rozegaardseweg, een stuk met open vlaktes en weides. Net voordat ik het bos weer in moet, draait de tegemoetkomen mpv-auto rechts een soort inrit op en houdt halt met draaiende motor. Wanneer ik passeer zie ik een grote harige lobbes plat tegen de achterruit geplakt zitten turen naar wat er zoal om hem/haar heen gebeurt. Niet veel later hoor ik dezelfde auto keren en tuft ie heel zacht achter mij aan de Kruisbergse bossen weer in. Even geeft mij dat een ietwat onaangenaam gevoel, zeker daar ik amper een mens ben tegengekomen tot zover. Waarom rijdt deze weer die kant op waar ie vandaan kwam? Ik grijp mijn spuitbusje in mijn vestzak iets steviger vast en wandel lekker door, maar ben op m'n hoedde. En zo heb ik de komende kilometer weer iets wat me bezighoudt. Ik wou mijn hoofd leeglopen❗❕❗

  

Tijd voor rust, thee en de inwendige mens, dus zoek de bankjes. En hoe leuk, hetzelfde bankje van weleer staat nog steeds op mij te wachten. Vanaf hier groet ik twee amazone's, een fietsende meneer met twee slungel honden in de achtervolging en twee kakelende vrouwen eveneens met viervoeters. Zo'n twintig minuten rust gun ik mezelf. Mijn kont wordt koud en hard van de metalen bank, dus verder om mijn kachel niet te laten doven. De Heksenplas fotografeer ik natuurlijk nog even, want ja, deze had ik nog niet 😏. Gelukkig is m'n rolletje nooit vol.

Na wat zandpaden, een paar flauwe bochtjes en wat slingertjes kom ik in meer bewoond gebied en ga richting Groot Hagen. Enkele dames staan gezellig te kletsen, al kijkend na het nieuwe leven wat afgelopen nacht ter wereld is gekomen, een prachtige pony. Even klets ik mee en aanschouw dit zorgeloze wezentje dat al lekker met moeders mee-eet van het stro.
Via de Prins Alexanderstraat loop ik richting de Keppelseweg, daar betreed ik weer de "drukte" van deze rare tijd. Aan de overkant, op deze normaliter drukke kruising, staan twee middelbare scholen, leeg, zonder geroezemoes, zonder gekakel, zonder fietsende pubers waar de les dadelijk van moet beginnen. Een witte rouwauto passeert me, de derde wagen die ik zie vandaag. Naar en raar! Via het industrieterrein vervolg ik mijn weg huiswaarts. Op de "blauwe brug" (Energiebrug) blijf ik nog even staan kijken naar de Oude IJssel. Sommige dingen gaan, ondanks alles, gewoon door en da's maar goed ook, zo ook het laden en lossen van de schepen bij de veevoederfabriek. Tja... eten willen we allemaal.

Wakker worden!

De paardenbloemen zijn inmiddels ontwaakt, net als Luie Everdina 🌞 en ikzelf. Na ruim 14 kilometer ben ik weer thuis, net rond koffietijd. Ben ik even blij dat ik mezelf vanochtend gedwongen heb gewoon m'n bed uit te komen. Nu eerst even opwarmen, koffie en een broodje. Daarna weer een rondje maken met m'n oppashondje Suus. Mijn dag is begonnen ❗❕❗

Doetinchem is wakker